Onthuld. (COMPLEET)

Hoofdstuk 9.

Ik stond daar maar met een open mond stom verbaasd, 'Dit kan niet' ging er door me heen 'Iris dit is Rick van Dijk een model."
Het liefst wilde ik weg gaan maar Rick blokkeerde de uitgang ik keek verslagen naar de jongen van 15, die met een glimlach mij aan keek heel trots bleek hij te zijn.
Het was een ongemakkelijke stilte, ik rechtte mijn rug en liep op de deur af, "Ik moet gaan het spijt me meneer." Zei ik nog snel, Rick ging rustig aan de kant en deed nog een poging om mijn hand vast te pakken maar ik trok hem snel weg en keek hem vuil aan.
Dit kan dus gewoon niet hij heeft een moord gepleegd en een jaar later staat hij dood leuk voor mijn neus.

Ineen keer bedacht ik me iets, was Rick het die serieus langs de restaurant af kwam.. en die creep die naar binnen stond te gluren een week geleden..

Er schoot van alles door me heen, dit is toch niet meer normaal alsof het normaal is dat er een moord gepleegd word.
Ik griste mijn telefoon uit mijn tas en toetste de nummer van Cameron op,
"Met Cameron." Kreeg ik te horen, met een trillende stem begon ik te praten, "Kan je me ophalen, alsjeblieft." bracht ik er met moeite uit.
"Waar ben je!?''"
"Op school.."
"Ik kom er meteen aan blijf waar je bent!"
Ik luisterde hoe Cameron de lijn verbrak, al mijn moed zonk me uit de schoenen het was al te mooi om waar te zijn..

"Iris!" Ik draaide mezelf om, het was Rick die wuivend aan kwam sprintte.
"Ga weg.." ik had een brok in mijn keel, tranen schoten in mijn ogen dit wilde ik niet ik wilde opnieuw beginnen en het ging allemaal goed dit mag niet gebeuren.
"Iris alsjeblieft." Rick stond nu voor me, nogmaals stapte ik achteruit.

"Ga weg...." Zei ik nogmaals de tranen kon ik niet meer binnen houden.
Ik liep langzaam achteruit en ik hoorde een auto op me afkomen ik keek naar rechts en het ging me allemaal veel te snel..

*