Onthuld. (COMPLEET)

Hoofdstuk 17.

•IRIS•

Ik zat al een tijdje op het matras, ik bekeek hoe Rick in de stoel zat, toen hij zijn ogen op mij richtte bleef ik hem aan kijken.
"Wat?" Bromde hij.

"Hoe ben je zo vroeg vrij Gekomen?" stamelde ik.
"Connecties, mijn moeder kon niet zonder me." vertelde hij me, "Hoe is het met haar?"
"Hoe is het straks met jou als je door blijft vragen?" mopperde hij.

Ik zweeg en dook in elkaar in de hoop dat hij weg zou gaan, we zaten nu al een uur lang zo.
"Cameron mist je."

Ik hefde mijn hoofd op en bekeek hem nu goed, hij keek mij nie meer aan maar naar het zielige lampje aan het plafond.
"Ben je bij hem geweest?"
Hij knikte voorzichtig, "Hij hangt de hele tijd aan de telefoon en gaat langzaam kapot." ging Rick verder.
"Net zoals ik kapot ging in de cel."
Ik voelde de tranen op borrelen.
"Als je Mara niet had vermoord was dit anders gelopen" riep ik hem toe, hij keek me boos aan "Dan was ik je kwijt geraakt!" siste hij.

"Dat ben je nu ook Rick!"
"En misschien had ik je dan wel vergeven voor het slapen met mijn beste vriendin net zoals ik Mara zelf ook had vergeven!"

Rick vloekte wat en liep het kamertje uit misschien dat het hem nu eens door dringde wat voor een idioot hij was ofja is.
Ik stond op en ging voor de deur staan, ik hield mijn oor er tegen aan om te luisteren of Rick het huis verliet.

Toen ik de voordeur dicht hoorde vallen haaste ik mezelf naar het dicht getimmerde raam, ik bekeek hoe het in elkaar zat en begon wat te duwen op de plekken die me het zwakste leken maar er kwam helaas geen beweging in..

Ik zakte in, de tranen rolde over mijn wangen.

Ik wil naar huis...

*