Onthuld. (COMPLEET)

Hoofdstuk 30.

•CAMERON•

Ik rende op mijn snelste tempo op Iris af, en inmiddels lag er al een plas van bloed onder haar..
Ik werd aan de kant getrokken en mensen van de ambulance voelde Iris haar pols ze hadden haar snel op de brancard gelegt en namen haar mee in de Ambulance.
Ik duwde me door de agenten heen en wilde de ambulance binnen treden maar dat mocht ik niet, "Kom Cameron de politie brengt ons naar het ziekenhuis!" hoorde ik Anouk in de verte roepen terwijl ze naast me stond.
Ik richtte mijn aandacht op Rick die ook neer was gevallen hij werd ook de ambulance in geholpen..
En de man met de pistool, had zichzelf door het hoofd geschoten..

En nu zat ik hier met tranen over mijn wangen in de wachtkamer met Anouk aan mijn zijde zodra ik een dokter op ons af zag lopen stond ik meteen op.

"Is er al nieuws?" vroeg ik.
Hij knikte voorzichtig, "Een van de patienten heeft het niet gehaald." zei hij kalm.
"Wie?!" riepen ik en Anouk tegenlijk.

--

We stonden aan Iris haar bed, de tranen stroomden uit de oogkassen van mij en Anouk, Iris was de gene die het overleefd had..

Iris de persoon die niemand kon missen, Iris die nou rustig aan het slapen was en weer op krachten kwam.
"Dankje Anouk."
Anouk fronsde haar wenkbrauwen en keek me verwarrend aan.
"Waarvoor?"
"Dat je mee geholpen hebt wie weet liep Iris nou ergens rond in het bos met die rare gast omdat we niet wisten dat Rick haar had."
Ze knikte en gaf me een knuffel, "Iris word snel wakker dat beloof ik!" zei ze met een glimlach.

Ik hield Iris haar hand vast en streelde haar gezicht, Anouk stond maar wat uit de raam te staren.
Ineenkeer voelde ik een kneepje, "Anouk.. Ze kneep."

•IRIS•

Ik opende mijn ogen, het eerste wat ik zag was fel wit licht..
Was ik dood?
Ik knipperde nu een paar keer en keek naar mijn linkerzijde, "Cameron.." Fluisterde ik..
Ik bekeek zijn glimlach en ik moest zelf ook spontaan lachen, ik draaide mijn hoofd en zag Anouk die blij aan het springen was.
"Ik ga even de zuster halen Iris." hoorde ik Cameron fluisteren, en ik voelde hoe hij met zijn zachtte lippen een kus op mijn voorhoofd plantte.

---

"Wat gebeurde er toen.." Vroeg ik aan Cameron, ik dronk wat van het water dat hij me zojuist gegeven had en luisterde aandachtig.
"Nou jij werd neer geschoten Rick en die andere gast heette blijkbaar Robin."
Ik knikte, "Leven ze nog?"

Nu sprak Anouk, "Rick is overleden toen ze de kogel uit hem wilde halen en Robin had zichzelf door het hoofd geschoten."
Nogmaals knikte ik, het kwam allemaal weer terug..
"Dus we zijn vrij.." snikte ik uit..
Het waren geen tranen van verdriet, nee het waren tranen van overwinning..

We zijn vrij..

Cameron boog naar me toe en keek me met pret oogjes aan.
"Iris"
"ja?"
"Ik hou van je.."
Ik streelde met mijn hand zijn wang, "Ik hou ook van jou Cameron.."

Cameron deed een stap naar achter en knielde, ik ging recht zitten en liet mijn benen over de rand van het bed hangen.
Cameron haalde een doosje uit zijn zak en opende deze, "Iris Bongers.."

Ik voelde hoe ik begon te stralen en hoe mijn glimlach verscheen.

"Wil je met me trouwen?"

Ik vloog van het bed af en omhelsde Cameron die snel overeind kwam, hij draaide me rond en zette me voorzichtig neer.
"Ja Dat wil ik.."

Hij plantte zijn zachte lippen op de mijne en gaf me een geweldige zoen.

"Ik hou van je.." klonk zijn stem nogmaals.
"Ik ook van jou!"
En ik drukte mijn lippen weer tegen die van hem aan, dit is wat elk meisje wilt.

Een Happy Ending.

*