မီးရောင် ဝါကျင်ကျင်အောက်တွင် လူနှစ်ယောက်၊ ထပ်ခိုးပေါ်တွင် မင်္ဂလာဦးညဖြတ်သန်းမည်ဆိုသော မောင့်ကြောင့် အိပ်ယာပါ ယူခဲ့ရလေသည်။
" စရအောင်လေ...ဟီး"
" မစဘဲနေလို့မရဘူးလား ...ဒီတိုင်းပဲ ဖက်အိပ်ကြမယ်လေ.."
" ဟာ..ဘာလို့လဲ"
" ရှက်တယ်...ကြောက်လည်းကြောက်တယ်"
" ဘာရှက်စရာရှိလဲ...ဒါက အိမ်ထောင်ကျရင် လုပ်လေ့လုပ်ထရှိတာလေရော်"
" သုဝဏ္ဏသာမ ဇာတ်တော်ထဲက ဒုကူလနဲ့ပါရိကာတို့ကျ ဘာမှမလုပ်ဘူးလေ"
" ရော်...ခက်ပြီ..အန်တီရာ..သူတို့က ရသေ့ဝတ်ကြတာလေ တောထွက်တာလေ..မောင်တို့က ရသေ့မှမဟုတ်တာ"
" ဒါပေမယ့် တို့တွေကတောထဲမှာလေ"
" ဟာ...မညစ်နဲ့နော်..မောင်တစ်နေကုန် အားခဲထားတာ"
" မလုပ်ချင်ဘူးဆို"
" ထားလိုက်တော့...ဆက်မငြင်းချင်တော့ဘူး...မချမ်းအောင် တစ်ခုခုသောက်ရအောင် အန်တီ့ဖို့ကော်ဖီဖျော်ခဲ့မယ်"
" အင်းပါ"
အန်တီက အိပ်ယာထဲလှဲနေလေတော့သည်။ မောင်ကတော့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းကာ မီးဖိုချောင်ထဲဝင်၍ ကော်ဖီဖျော်နေလေသည်။
"ဟင်းဟင်း...ဘယ်ရမလဲ..အပျိုကြီးရယ်...ခင်ဗျားငြင်းလည်း ကျုပ်ကကျုပ်လုပ်ချင်တာလုပ်မှာ...plan Aအနေနဲ့ အနုနည်းမရရင် plan Bပြင်ပြီးသား ခင်ဗျားကို ကျုပ်မလုပ်ဘူးနော်...ခင်ဗျားတောင်းဆိုရမယ့် အလှည့်"
ကော်ဖီဖျော်ရင်း ဖွက်ထားသော ဆေးထုပ်ထဲမှ ဆေးများကို ခွက်ထဲကထည့်ကာ မွှေလိုက်လေသည်။
ကော်ဖီနဲ့ကိတ်ခြောက်ဗန်းလေးကိုသယ်လာလေသည်။
" အန်တီစားလိုက်...နွေးသွားအောင် ကော်ဖီပါသောက်လိုက်"
" မောင်ရော မသောက်ဘူးလား"
" မောင်မသောက်ဘူး..မောင် ဝိုင်ပုလင်းရှိတယ်"
မောင်က ဝိုင်ပုလင်းထဲမှ တဖြေးဖြေးချင်းငှဲ့သောက်ကာ အန်တီ့ကိုဇိမ်ပြေနပြေကြည့်နေသည်။ အန်တီကတော့ ကော်ဖီနဲ့ကိတ်ခြောက်နဲ့ကို တို့စားနေလေသည်။
YOU ARE READING
ယောက္ခမကြီးကမြားနတ်မောင်
Romanceဟန်ဆောင်လက်ထပ်ထားတဲ့ အထဲမှာ စည်းမျဉ်းတစ်ခုက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မချစ်မိဖို့ပဲတဲ့။ နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးထိ မချစ်ဘဲနေနိုင်ပါ့မလား။
