" အို...လူတွေ အများကြီးပါလား"
မြတစ်ယောက် ညနေ အလုပ်ဆင်း၍ အိမ်ပြန်လာသောအခါ ယောက္ခထီးဦးနေမောင်တို့အပြင် တခြားလူကြီးတွေပါရောက်နေလေသည်။ ဧည့်ခန်းတွင်လည်း ပစ္စည်းများအပြည့်။ မောင်က ကုပ်ကုပ်လေးထိုင်နေပြီး မြကိုတွေ့တော့ တာ့တာပြပြီး ဖြီးပြသည်။
" ဦးလေးတို့က လာလက်ဖွဲ့တာပါ မင်္ဂလာပွဲမလုပ်ချင်လည်း လက်ဖွဲ့တော့ပေးရမှာပေါ့ ဒါကြောင့် အသိသက်သေ လူကြီးတွေပါ ခေါ်ပြီး လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းလာအပ်တာပါ"
မြက မောင့်ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး မောင့်ခါးကိုဆွဲဆိတ်ကာမေးလိုက်သည်။
" မောင်...အဲလောက်အများကြီး လိုမှမလိုတာ"
" အန်တီနဲ့ထိုက်တန်ပါတယ် ယူလိုက်ပါ"
စားပွဲပေါ်တွင်က ၁သောင်းတန်ဖြင့် အုပ်ရေအထပ်လိုက်က သိန်းတစ်သောင်း၊ရွှေတစ်ပိဿာ၊ ပတ္တမြားတစ်ဆင်စာ၊ အိမ်သော့တစ်ခုနှင့်ကားသော့တစ်ခု။ မြအတွက်တော့ ဒါကများလွန်းနေသည်။
လူကြီးတွေက စကားများကိုယ်စီပြောနေစဉ်ဘေးအိမ်က သီချင်းထဖွင့်လေသည်။ ဆူဆူညံညံဖြင့် ဆောင်းဘောက်များဖွင့်ကာ အော်ကြဟစ်ကြလျက်။
ဦးနေမောင်က ဆူညံတာဆို လုံးဝမကြိုက်ချေ။ ဒါကိုသိသော မောင်က
" ပါပါး...သူတို့က ဒီလိုပါပဲ ပုံမှန်ဖွင့်နေကျရယ်၊ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ စကားပဲဆက်ပြောပါ"
ဦးနေမောင်က ရုတ်တရက် အိမ်ပြင်သို့ထထွက်သွားလေသည်။ မောင်ပင် လန့်သွားသည်။ မြကလည်း ဦးနေမောင်ကိုအားနာနေသည်။ ဒေါ်မြစံပယ်ချိုကတော့ အစကတည်းက ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေသည်။
တကယ်တော့ ဒေါ်မြစံပယ်ချိုထင်ထားသည်က သံစဉ်မောင်က သာမန်လူလတ်တန်းစားထဲမှ မိခင်ငယ်ငယ်ကဆုံးသွား၍ ကိုယ့်ဘာသာထိန်းကျောသ်းနေခဲ့သူဟုထင်ခဲ့သည်။ ယခု ဒီလိုပုံဆိုတော့ မတုန်မလှုပ်ဖြစ်လျက်။
၁၅မိနစ်ကြာတော့ ဦးနေမောင်ကအိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။
" ဧည့်သည်တွေကို အားနာပါရဲ့ဗျာ..ကျွန်တော် ဖုန်းတစ်ချက်သွားဆက်တာဗျ"
YOU ARE READING
ယောက္ခမကြီးကမြားနတ်မောင်
Romanceဟန်ဆောင်လက်ထပ်ထားတဲ့ အထဲမှာ စည်းမျဉ်းတစ်ခုက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မချစ်မိဖို့ပဲတဲ့။ နှစ်ယောက်လုံး အဆုံးထိ မချစ်ဘဲနေနိုင်ပါ့မလား။
