Een nieuw begin van alles

Deel 2

Als Caro na haar eerste schooldag op het sas thuiskomt ziet ze haar mama ziek in de zetel liggen. "hey schat, hoe was jou eerste dag?" vroeg Kristel haar mama. Ze gaat naast haar zitten in de zetel en begint te vertellen. "super goed! Ik heb al twee vrienden Yemi en Maria." Vertelde Caro met een grote glimlach op haar gezicht. " ze hebben mij echt heel goed geholpen vandaag met alles." Voegde ze er nog aan toe. "en je hebt ze niet eens meegebracht naar huis voor ze voor te stellen?" vroeg haar mama die maar al te graag de vrienden van haar dochter wil ontmoeten. "mama ik wilde ze vandaag nog niet meebrengen naar huis. Je bent net thuis van het ziekenhuis." Zei Caro. De sfeer veranderde in enkele seconden. Er kwam een stilte. "en de andere klasgenoten?" vroeg Peter haar papa die alles hoorde vanuit de keuken. Hij kwam ook naar de woonkamer waar zijn twee mooiste vrouwen van zijn leven zaten. "ja die vallen ook wel nog mee, Camille en Vince zijn zo de populairste leerlingen van de hele school." Antwoorde Caro. "ah die Vince, zou die niks voor jou zijn?" vroeg Peter. Caro bloosde een klein beetje. " hij heeft al iemand." Zei ze vlug zodat het niet zou opvallen dat ze een beetje bloosde. "dat is jammer..." zei Peter een beetje teleurgesteld. "papa, die jongen is echt niks voor mij." Zei Caro. Peter lacht zachtjes. Zijn dochter is verliefd en dat merkt hij natuurlijk op. " wil jij die verhuisdozen even naar boven brengen?" vroeg hij. Want de gang staat nog vol met spullen die ze mee gebracht hebben uit de Ardennen. Waaronder het meeste van Caro is. Ze wilde niet maar dan ook niets achterlaten. Caro neemt doos per doos en brengt die naar boven. Eens alle dozen boven in haar kamer staan opent ze een doos. Daarin zit een foto van haar mama die nog niet ziek was, die nog heel gelukkig was en niet wetend dat ze zo ziek zou worden. Ze gaat op haar bed zitten en kijkt naar de foto van haar mama die ze in haar handen hield. Een traan rolt over haar wang. Ze kon het nog steeds niet geloven dat haar mama zo ziek zou worden. Dat ze binnenkort afscheid gaan moeten nemen. Dat ze binnenkort geen gesprekken meer gaan hebben samen. Caro beseft meer en meer wat ze gaat moeten missen. Ze veegt snel haar traan van haar wang wanneer ze voetstappen hoort op de trap. Ze staat terug op en leegt de dozen verder. De foto legt de op haar nachtkastje. Dan klopt er iemand op de deur. Ze weet zeker dat het niet haar mama , niet haar papa kan zijn want die komen binnen zonder te kloppen op de deur. Ze weet het. "Titin!" roept ze wanneer de deur open gaat. "dag schat. Hoe is het?" vroeg Titin toen ze elkaar plat knuffelden. "heel goed , maar ik heb jou zo gemist." Antwoorde Caro met een hele grote glimlach op haar gezicht. " ik jou ook, maar wat ben je gegroeid." Zei Titin die vol verwondering keek naar haar kleinkind die ze voor het laatst zag op haar 12e verjaardag. "kleine meisjes blijven niet klein." Antwoorde Caro. Ze gaan beidde op haar bed zitten. "wat was je aan het doen?" Vroeg Titin. "ik was nog een beetje spulletjes aan het uitpakken." Antwoorde Caro en ze keek naar de foto die op haar nachtkastje lag. "jij had liever in de Ardennen gebleven he?" Vroeg Titin. Ja knikte Caro. "ik heb er zo een moeite mee om alles daar achter te laten, alles wat ik daar heb opgebouwd, mijn vriendinnen, mijn mooie leventje, de bloemenwinkel. Mama en papa waren daar zo gelukkig en nu moeten ze voor die stomme kanker naar Antwerpen verhuizen en moeten we alles achterlaten." Vertelde Caro rustig , maar met tranen in haar ogen. " we gaan het hier ook gezellig maken, en zoals jij het wilt." Antwoorde Titin die rondkeek in de kamer waar het eigenlijk een beetje saai is. Caro knikt en veegt haar tranen weg. "ik ben zo bang om mama zo plots te verliezen." Zei Caro. "dan moet je nog veel leuke dingen samen doen waar je later geen spijt van gaat hebben. Zeg haar zeker nog wat je wil zeggen tegen haar voor het te laat is." Zei Titin. Haar man overleed enkele jaren geleden toen hij op zee zat. Ze heeft hem nooit nog kunnen zeggen hoe graag ze hem wel niet zag. Ze heeft geen laatste momenten meer met hem waar ze nog kan aan denken. Ze heeft enkel alleen nog een muziekdoosje die hij altijd meehad als hij op zee ging. Ze nam het muziekdoosje uit haar zakken en heeft het aan Caro. "ik kan dit niet aannemen, opa wilde dat jij dit had." Zei Caro die het doosje terug in Titin haar handen schoof. "en ik wil dat jij dit nu bijhoud." Antwoorde ze. Ze gaf een knuffel aan haar grootmoeder.