Een nieuw begin van alles

Deel 17

Wanneer Caro 's ochtends wakker wordt is het al twintig over zeven. Oh nee! Ze heeft haar overslapen. Ze springt uit haar bed en doet haar kleren aan. Ze struikelde bijna over een doos die in haar kamer stond. Als ze haar kleren aanheeft neemt ze een kijkje in de doos. In de doos zit opnieuw een brief van haar mama. Er zitten ook nog enkele armbanden bij die haar mama gekregen had van haar papa. Ze haalt ze uit en kijkt ernaar. Het zijn armbanden met diamanten in. Ze doet snel een armband rond haar pols en begint de brief te lezen. " hey Carootje. Goeiemorgen. Hopelijk heb je een beetje kunnen slapen, maar ik weet dat papa terug verhuist is naar de Ardennen. Dit wil absoluut niet zeggen dat je er helemaal alleen voor staat. Je hebt Titin nog en als er iets is kan je papa ook altijd bellen. In enkele uurtjes staat hij hier in Antwerpen. Papa heeft dit beslist omdat hij je niet weer ongelukkig wilde maken door opnieuw alle spullen in te pakken en terug te keren naar de Ardennen. Je bent hier nu zo gelukkig in Antwerpen. Samen met je vrienden en Vince :) je mag je hoofd echt niet laten hangen. Je moet door met jou leventje. Je moet niet teveel bij het verleden blijven hangen want daar zijn echter al veel negatieve dingen gebeurd. Focus alleen nog maar op het positieve. Want zo is mijn Carootje. Lieve schat, we zien jou allemaal graag en we gaan jou ook altijd graag blijven zien wat er ook gebeurd. Dikke kus en knuffel ,Mama." Caro laat een traan rollen over haar wang maar veegt die snel terug weg. 'alleen maar positieve dingen' zei Caro tegen haar zelf. Ze staat op en gaat naar beneden. Ze neemt enkele boterhammen mee in haar rugzak en eet onderweg nog iets. Onderweg komt ze Vince tegen. "oei heb je pech?" vroeg ze. Vince knikt en kijkt vol verbazing naar zijn brommer. "ik denk dat ik dit niet zelf kan oplossen." Zei hij. "zullen we anders samen te voet naar school gaan?" vroeg Caro. "dan gaat iedereen denken dat we samen zijn. Dat wil je toch niet." Antwoorde Vince. "klopt, maar vrienden helpen elkaar toch ook gewoon of niet soms?" vroeg ze. "wat jij wil Caro." zei Vince en hij nam zijn brommer aan de hand mee naar school. Onderweg praten ze over van alles. "Vince, ik heb vanmorgen terug een brief van mama gekregen." Zei Caro plots tussen hun gebabbel heen. Vince kijkt haar aan. " ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar wat stond erin?" vroeg hij voorzichtig. "dat mama eigenlijk wist zodra ze er niet meer zou zijn dat papa terug naar de Ardennen zou verhuizen, zonder mij. Omdat ik hier nu gelukkig ben." Zei Caro. "en ben je hier echt gelukkig?" vroeg Vince. "Vince, natuurlijk ben ik hier gelukkig! Ik ben mijn leventje hier nu gewoon. Samen met mijn vrienden en met jou." Zei ze. "sorry, ik wilde je niet..." probeert Vince te zeggen maar Caro onderbreekt hem. "het is oké. Ik weet dat jullie er voor mij zijn en dat alles goed komt." Zei ze. Wanneer ze samen op school aankomen zijn alle ogen op hun gericht. Vince zat wat in met Caro, maar zij ging vol met zelfvertrouwen haar fiets in de stalling zetten. Daarna loopt ze naar Maria en Yemi die al stonden te wachten op haar. "ah daar ben je!" riep Maria. "sorry ik moest te voet ik had pech." Loog ze. Of ja toch niet helemaal, het was Vince die pech had. "en je kon dat niet laten weten?" vroeg Yemi. "sorry ik heb er niet aan gedacht." Zei Caro. haar vrienden weten nog niet dat haar papa terug naar de Ardennen verhuist is. "kunnen jullie eens meekomen, ik moet jullie iets vertellen." Zei ze terwijl ze haar vrienden mee naar binnen neemt. "wat is er, je lijkt zo serieus." Zei Maria. "dat is het ook... Papa is terug naar de Ardennen." Zei Caro kort. "oh nee! Caro toch." Zei Maria terwijl ze Caro een knuffel geeft. "en bij wie woon je nu dan?" vroeg Yemi. "Yemi ik woon nog altijd bij Titin." Zei Caro. "pannenkoek! Soms moet je echt eens twee keer nadenken voor je iets zegt." Zei Maria. "sorry Caro, ik vind het ook echt heel erg." Herpakte Yemi zich. Ze gaan nog hun boek halen van Nederlands en gaan dan naar de les.