Άλλαξες τη ζωή μου

[11] Αμηχανία και Σεβασμός

Το επόμενο πρωί ήταν από τα ελάχιστα πρωινά που η Μαρία ξύπνησε νωρίς ώστε να μπορεί να πάει στην ώρα της στο σχολείο! Κοίταξε την ώρα στο κινητό της αμέσως μόλις ξύπνησε και άφησε ένα αναστεναγμό που εξέφραζε ανάμεικτα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της απογοήτευσης για τη ζωή και τον εαυτό της! Όσο είχε φίλες και φίλους ποτέ δεν ξύπνησε τόσο νωρίς για το σχολείο: πάντα θα έκαναν κοπάνα όλοι μαζί και θα πήγαιναν τη δεύτερη ώρα... ενώ τώρα πια ήταν μόνη της!

Τώρα πια... ήταν μόνη της: μα πώς μπορώ να μιλάω για το παρόν από τη στιγμή που αυτή η συζήτηση αφορά μία αφήγηση με θέμα στιγμές οι οποίες έχουν τελειώσει και δεν θα μπορέσουν ποτέ να επαναληφθούν ξανά με τον ίδιο τρόπο! Αν και στην περίπτωση της Μαρίας δεν είναι πολύ ξεκάθαρο αν εν τέλει η διαφορά παρόντος και μέλλοντος είναι τόσο μεγάλη! Αν όλες αυτές και όλοι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονταν ως παρέα της και τους αποκαλούσε και η ίδια έτσι ήταν όντως έτσι πού ήταν σε μία τόσο δύσκολη στιγμή όσο αυτή; Αυτά συλλογιζόταν η Μαρία καθώς, για άλλη μία φορά, έκλαιγε πάνω από την οθόνη του κινητού της...

Έκλαψε γεμάτη απελπισία, για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς να κάνει τίποτα, έχοντας αφήσει το κινητό της στο κρεβάτι. Όταν πέρασαν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πήγε βιαστικά στη συνομιλία με τον Νίκο στο Ινσταγκραμ να δει πώς ο Νίκος είχε αντιδράσει στο χθεσινό απότομο μήνυμά της. Είχε στείλει ένα φωνητικό μήνυμα. Η Μαρία πήρε αμέσως τα ακουστικά της ώστε να το ακούσει:

"Ο βιασμός είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία γυναίκα και γενικά σε έναν άνθρωπο... έχω διαβάσει ότι τα θύματα βιασμού νιώθουν χάλια και ρίχνουν τις ευθύνες στον εαυτό τους... σίγουρα έτσι θα νιώθεις κι εσύ! Δεν πρέπει όμως γιατί σίγουρα δεν φταις! Και αυτοί που σε αποκαλούν πόρνη ή πουτάνα είναι άνθρωποι που έχουν μέσα τους κακία και άσχημες αντιλήψεις για τις γυναίκες! Εγώ θεωρώ ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν ταιριάζουν σε μια γυναίκα! Πιστεύω ότι φταίει ο θύτης και όχι εσύ... συγγνώμη αν αυτά που λέω ακούγονται κλισέ! Δεν είμαι πολύ καλός στο να κάνω φίλους και να τους υποστηρίζω...αλλά αυτό που μου είπες είναι σημαντικό και όντως νοιάζομαι!"

Η Μαρία χαμογέλασε μέσα από το κλάμα της στο άκουσμα αυτής της αλλόκοτης παρηγοριάς που διανθιζόταν με μία παράξενη δόση αθωότητας και ειλικρίνειας! Ο λόγος του Νίκου δεν ακουγόταν καθαρά συμπονετικός ή παρηγορητικός, σαν το συναίσθημα να μην ήταν παρόν εκεί που έπρεπε και να είχε διαφύγει κάπου! Ωστόσο, φαινόταν σε αυτά τα λόγια καθαρά η αμηχανία και, ίσως, ο σεβασμός απέναντι στην οδύνη και τον πόνο του βιασμού που ο Νίκος δεν είχε βιώσει ο ίδιος, πράγμα που πρόδιδε μάλλον ειλικρινές ενδιαφέρον!