Άλλαξες τη ζωή μου

[26] Ειδικό ψυχιατρικό ίδρυμα

Η Μαρία άνοιξε κάποια στιγμή τα μάτια της και συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν σε ένα σχεδόν άδειο δωμάτιο με λευκούς τοίχους, ενώ υπήρχε αριστερά της μία μπαλκονόπορτα με ανοιχτά παντζούρια και ανοιχτά τζάμια ώστε να μπαίνει πρωινός αέρας. Η Μαρία την κοιτούσε φευγαλέα, δίχως να μπορεί να διακρίνει τίποτα σχετικά με τη θέα από το μπαλκόνι όντας ξαπλωμένη. Αλλά δεν ήταν αυτό το πιο τρομακτικό σε όλη αυτή την κατάσταση κατά την οποία ένιωθε κάποια έντονη εξάντληση, δίχως να έχει διάθεση να ανασηκωθεί!

Δίπλα στο κρεβάτι όπου ήταν ξαπλωμένη βρισκόταν ένα στατό με έναν μισοτελειωμένο ορό από τον οποίο ξεκινούσε ένα σωληνάκι που κατέληγε στη φλέβα του δεξιού της χεριού μέσω μίας βελόνας στην άκρη του που το συγκρατούσε εκεί!

Όλες αυτές οι πρώτες αποσπασματικές εικόνες ήταν αρκετές για να κάνουν τη Μαρία να τρομάξει, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είχε ιδέα πώς βρέθηκε εκεί! Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν εκείνη φορώντας τα ρούχα του βιασμού να συναντάει τον Γιώργο, ο οποίος της είχε πει ότι η μάνα της, ο αδελφός της και ο Πάνος ήταν νεκροί!

Η Μαρία σκεφτόταν με τρόμο όλα όσα προηγήθηκαν και την ίδια στιγμή παρατηρούσε τον χώρο γύρω της, ο οποίος έμοιαζε αρκετά με νοσοκομείο, με εξαίρεση ένα παράδοξο στοιχείο: το γεγονός ότι φορούσε μια λευκή βαμβακερή νυχτικιά με κεντητή δαντέλα όντας ξαπλωμένη σε ένα συνηθισμένο μονό ξύλινο κρεβάτι που δεν παρέπεμπε καθόλου σε κρεβάτι νοσοκομείου!

Θυμόταν ότι έχασε τις αισθήσεις της από τη στιγμή που ο Γιώργος της κάλυψε το στόμα με ένα πανί, το οποίο, όπως και η ίδια συμπαίρανε, είχε πάνω αναισθητικό! Και μετά ο ίδιος θα την έφερε σε αυτό το μέρος...το οποίο η ίδια δεν είχε ιδέα αν ήταν νοσοκομείο ή κάτι άλλο!

<<Δημόσιο Νοσοκομείο αποκλείεται να είναι! Στα δημόσια δεν βρίσκεις ποτέ δωμάτιο για έναν μόνο ασθενή! Σε ιδιωτικό νοσοκομείο δεν έχω πάει ποτέ για να ξέρω πώς είναι, αλλά φαντάζομαι θα έπρεπε να έχει περισσότερα έπιπλα! Το κινητό μου και τα ρούχα μου στο μεταξύ πού υποτίθεται ότι βρίσκονται;>>

Με αφορμή τη λογική και αυθόρμητη συνάμα απορία για το πού βρίσκονται τα ρούχα και το κινητό της, η Μαρία συνειδητοποίησε ότι το δωμάτιο ήταν σχεδόν άδειο! Πέρα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα από την οποία έμπαινε πρωινό φθινοπωρινό αεράκι, το στατό με τον ορό και το κρεβάτι της, άντε κι ένα αναλογικό ρολόι πάνω στον απέναντι τοίχο που έδειχνε ότι ήταν δέκα η ώρα το πρωί δεν υπήρχε τίποτα άλλο μέσα στο συγκεκριμένο δωμάτιο!