Άλλαξες τη ζωή μου

[5] Τα γαλάζια αστέρια κλαίνε

Όταν η Μαρία ξαναβρήκε τις αισθήσεις της συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι με έξι ενήλικες άντρες από πάνω της να την κοιτάζουν με λάγνα βλέμματα.Όλοι ήταν καστανοί με καστανά μάτια και παρόλο που αν τους κοιτούσες πιο προσεχτικά θα παρατηρούσες ότι δεν ήταν εντελώς ίδιοι,τα λάγνα βλέμματά τους δεν σου έδιναν αυτή τη δυνατότητα...

Όλοι τους φορούσαν μονόχρωμες κοντομάνικες γκρι μπλούζες και μαύρες βερμούδες,ένα ντύσιμο αρκετά διαδεδομένο,έτσι δύσκολα θα τους ξεχώριζε κανείς μέσα στο πλήθος.

Το ελάχιστο φως που υπήρχε στο δωμάτιο και προερχόταν από μια λάμπα που ήταν τοποθετημένη σε ένα τραπέζι στο βάθος του δωματίου-το μοναδικό έπιπλο του δωματίου που μπορούσε να διακρίνει η Μαρία εξαιτίας των έξι αντρών που κάλυπταν το οπτικό της πεδίο-έκανε το κλίμα ακόμα πιο δυσοίωνο από ό,τι ήδη ήταν...

"Που είμαι;Τι είναι εδώ;"

"Ένα μέρος που θα περάσουμε καλά!"απάντησε κάποιος από τους άντρες χαμογελώντας σαρδόνια και οι υπόλοιποι ξέσπασαν σε δυνατά γέλια.

Η Μαρία τρόμαξε ακόμα περισσότερο...Είχε παραλύσει στη θέση της μην μπορώντας να σκεφτεί καθαρά ώστε να βρει τον κατάλληλο τρόπο να αντισταθεί...

Ο ένας από τους δύο άντρες κάθισε πάνω από το σώμα της έχοντας τοποθετήσει τα γόνατά του στα οποία στηριζόταν ολόκληρη η κορμοστασιά του πάνω στο στρώμα του κρεβατιού.

Η Μαρία είχε παγώσει στη θέση της και δεν αντιδρούσε...Κάθε κακεντρεχής και ανίδεος θα θεωρούσε ότι της άρεσε η διαδικασία του βιασμού...

Αν όμως μπορούσε κανείς περιπλανηθεί στο νευρικό της σύστημα εκείνη τη στιγμή θα καταλάβαινε ξεκάθαρα ότι αυτή η παράλυση ήταν στάση άμυνας και όχι δείγμα απόλαυσης:

Η νευρική ώση,το ερέθισμα,το δυσοίωνο μήνυμα,μια χρυσή λάμψη πηγαινοερχόταν πάνω στην επιφάνεια των πολυάριθμων γαλάζιων νευρικών κυττάρων-τουλάχιστον έτσι φαίνονται από το μικροσκόπιο- σε σχήμα αστεριού που συνδέονταν μεταξύ τους στις άκρες.Αυτή η λάμψη συνοδευόταν και με μια  τρομαγμένη φωνή που φώναζε σε κάθε κύτταρο που έφτανε:

"Δεχόμαστε επίθεση!"

"Κινδυνεύουμε!"

"Μας κάνουν επίθεση!"

Κάθε γαλάζιο νευρικό κύτταρο σε σχήμα αστεριού είχε έναν πυρήνα σκούρου χρώματος που ερχόταν σε αντίθεση με τη λάμψη της δυσοίωνης νευρικής ώσης. Κάθε πυρήνας έμοιαζε με μάτι που κάθε φορά που έβλεπε τη λάμψη τυφλωνόταν.Όπως κλείνουν τα μάτια οι άνθρωποι στα προβλήματα της κοινωνίας...

Παράλληλα με τη χρυσή νευρική ώση,πηγαινοερχόταν στα νευρικά κύτταρα και μια ασημένια λάμψη που έδινε οδηγίες:

"Όλοι ακίνητοι!"

"Για την ασφάλειά σας μην κινείστε!"

"Όλο το σώμα να μείνει ακίνητο!"

Κάθε φορά που μια λάμψη απομακρυνόταν από ένα νευρικό κύτταρο,η σκοτεινή απόχρωση του πυρήνα έκανε ξανά την εμφάνισή της.Και αν οι πυρήνες ήταν πράγματι μάτια,θα δάκρυζαν όλοι μαζί ταυτόχρονα εκείνες τις δύσκολες ώρες!

Ενώ συνέβαιναν αυτά στο νευρικό σύστημα της Μαρίας,εκείνη κοιτούσε με μια παγωμένη έκφραση που δεν φανέρωνε κανένα συναίσθημα το απόλυτο κενό,περιμένοντας καρτερικά να τελειώσει το μαρτύριό της,ενώ οι βιαστές γελούσαν και ούρλιαζαν από ηδονή!

Κοιτώντας τα μάτια της Μαρίας στα οποία δεν φαινόταν κανένα ίχνος συναισθήματος δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά.Ρίχνοντας όμως μια ματιά στο νευρικό της σύστημα μπορεί κανείς να δει πολλά μονόφθαλμα γαλάζια αστέρια ενωμένα μεταξύ τους να κλαίνε.

Έναν πυρήνα είχε το κάθε νευρικό κύτταρο,ένα μάτι είχε το κάθε αστέρι.Ένα μάτι που έχυνε χιλιάδες δάκρυα!

Και εμείς οι άνθρωποι που έχουμε δύο μάτια, όχι μόνο τα κλείνουμε μπροστά σε τέτοια περιστατικά(ή μάλλον μας τα κλείνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης),αλλά και δεν χύνουμε ούτε ένα δάκρυ στη θέα τους!

Όμως ορισμένοι λένε ότι ακόμα και αν οι άλλοι προσπαθούν να μας κλείσουν τα μάτια,εμείς μπορούμε να τα κρατήσουμε ανοιχτά!

Ή μήπως όχι;