Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir gün alırken canını bir faninin, Ansızın geçmişti önünden, Azrail'in, Yine gülüyordu kuşlara, Yine bakıyordu insanlara, Ve yine geziniyordu sokaklarda... Azrail çıkarken ölüm getirdiği evden, Gülen adamdı kapıda, onu bekleyen... Geçti Azrail gitti adamın önünden, Arkasından bir kahkaha duyuldu hemen, "İnsanlar senden kaçar hep, Sense benden kaçıyorsun demek, İnsanlara göre deliyim ama, Senin içinde pek iyi biri olmasam gerek" Azrail döndü baktı ardındaki mezcuba, "Sen kötü biri değilsin ey fani! Ama vaktin gelmedi henüz, Hak icazet vermediyse Ne yapsın sana Azrail! Öyleyse git yoluna, Ölüm vadesi dolmadan, Gelmez insanoğluna" Adam güldü yeniden, Ardından hiç bozuntuya vermeden dedi ki “Müsade etmezsin seninle gelmeme, Ama alırsın sevdiklerimi de bir bir, Madem istemezsin beni, Bana bu zulmün niyedir?” Bu kez gülen azraildir adama, “İmtihan benim olsa Getireyim sana sevdiklerini... Hak cenneti nasip edecekse kuluna, Uğruna elbette bir şeyler kaybetmeli” Yanağından bir damla döküldü yere gülen adamın, Sonra acı bir inilti duyuldu. Yürekten dile düştü ateş. Gülen adam ağlıyordu, Ağlıyordu hıçkıra hıçkıra ilk kez... “İmtihanım başım gözüm üstüne, Ama hasret, bu hasret yok mu? Yanında hafif kalır getirdiğin ölüm bile Yine de gelemezsin mi diyorsun benimle? Ben gitmeye bu kadar gönüllüyken hem de, Yine de gelemezsin mi diyorsun benimle? Ben gitmeye bu kadar gönüllüyken hem de, Dem bu dem değilse, Ne sen bana görünürsün Ne de ben sana rastlarım bu evin önünde. Bu kader değil de nedir öyleyse?" Azrail ağlayan adama baktı, "Ey insanoğlu Ömür sabır demektir. Varsa nasibin bu dünyada, Sabır ölümü vaktiyle beklemektir. Bir sonraki karşılaşmamızda, Söz veriyorum! Seni almadan, Dönmeyeceğim semaya." Gülen adam başı önde, Kurularken gözyaşlarını öylece, Azrail ile dostlukları başlamıştı o gün İşte tam da böyle... Sonra gecelerden bir gece, Yeniden karşılaştı Bu iki eski dost, Azrail sözünün eriydi belli ki! Aldı gülen adamın canını. Nasır tutmuş ayaklarından, Permeperişan saçlarına kadar... Sinsi bir soğuklukla gezindi, Tâkatsiz bedeninde... Yalnızca yüzüne dokunmadı, O kaygısızca gülmekte olan yüzüne, Kan çekildi, ten bembeyaz kesildi, Ama gülmeye devam etti gülen adam, Kıyamete kadar da Gülmeye devam edeceği gibi...
