Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Yol boyunca Kıvanç'a elini oynatmaması gerektiğini oynatırsa uzun bir süre elini kullanamayacağını tekrar edip durdum.
Arabayı tek eliyle , sanki başka yolu varmış gibi, kullanmıştı. Sadece vitesi ileri geriyaparken biraz zorlanmıştı o kadar.
Sapasağlam kendimizi eve attıktansonra babama bakındım. Evde yoktu, çalışıyor olmalıydı.
Kıvanç ile birlikte odama geldik. Kapısınıaçıpiçeri girdim, arkamdan da o girdi ve kapıyı kapattım.
Çalışmamasamın hemenyanındaki,insanı adeta içineçeken dev pufuma oturttum onu. Ecza dolabımdan malzemeleri toplayıpgeldikten sonra bende yanına oturdum.
Malzemeleri yere bıraktıktansonrakonuşmayabaşladım. "Biraz acıyabilir."
Elini kendime doğruyavaşçaçektim. Önce üstünü temizledim, daha sonra güzelce yara olan kısımlaratampon hareketlerle tentürdiyot ve saf alkol sürdüm. Sargı bezine de doladıktan sonra bandaj kullanıp elini yavaşçabıraktım.
Hastaneye gitseydik daha iyi olurdu aslında. Belki incinmiş, belki de daha kötü bir şeyolmuştu. Ama maalesef ki Kıvanç tüm ısrarlarıma rağmen 'bana mısın' dememişti.
Malzemeleri toplayıp ecza dolabınagötürüpyerleştirdim. Tekrar yanına döndüğümde yere oturdum.
Hiçbirşeysöyleme zahmetine girmiyordu. Tek bir kelime bile etmiyordu.
Ona döndüm. "Neden böyle bir şey yapma gereği duydun? Tamam hoşlanmamış olabilirsin ama dövmen gerekmiyordu." dedim.
Kafasınıkaldırıpgözleriminiçinebaktı. Bir süre sonra konuştu. "O çocuk seni rahatsız ediyordu. Sakin kalmamı bekleyemezsin benden."
"Rahatsız ettiğini ne biliyorsun? Onu tanımıyorsun bile Kıvanç!" dedim. Sesim yüksekçıkmıştı.
