Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Ertesi gün beni okula Kıvançbırakmıştı.
"Dediklerimi iyice anladınmı?" dediğinde onaylar gibi kafamısalladım ve vedalaşarak arabadan indim.
Kıvanç ile dün gece her şeyi bir bir konuşmuş, hem Caner'in takıntısından hem de Ece'den kurtulmanın yollarınıbulmuştuk. Eğerplanımıztıkırtıkır işlerse ikisinin de bu saplantılı hallerinden selamete kavuşacaktım.
Sınıfageldiğimde yerime geçipoturdum. Henüz saat daha erkendi, sınıf boştu. Çantamı sıramabıraktıktan sonra kantine gitmeye karar vererek sınıftançıktım.
Kantindeki boş masalardan birinde tekbaşına oturan Ece'yi farketmemle, dün gece Kıvanç ile konuştuğumuz mevzuyu devreye sokma zamanınıngeldiğini düşündüm.
Şimdi tam sırasıydı.
Kantinden 2 sütlü kahve alıp Ece'nin yanınayürüdüm. Kahveleri masanınüzerinebıraktığımdakafasınıtelefondankaldırıpönce içi kahve dolu bardaklara daha sonra banabaktı.
Bana olan bakışları her zamanki gibi aşağılayıcı ve küçümseyiciydi. Şaşırmıyordum artık.
Hesap sorar gibi kafasınısallayıpkaşlarınıoynattı. Karşısındaki sandalyeye oturdum ve kahvemden bir yudum aldım.
Gözümle kendi kahvesini işaret ettim. "İçsene! İçinısınır."
Şaşkınlığını gizleyemedi. Tek kelime etmeden bön bön suratımabaktı.
Eh öyle bakmakta haklıydı. Birbirimizden nefret ediyorduk ve son yaptığışeyle beni epey çıldırttığının farkındaydı. Şimdiyse neden birden bire ona iyilik meleği gibi davrandığımı çözmeyeçalışıyordu.
Telefonunukapatıp kulaklığını çıkardı. "Bu kahve nereden çıktışimdi?"
Omuz silktim. Rahat olduğumugöstermeyeçalışıyordum.
