Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Hastaneyevardığımda ilk işimYağız ile Oğuz'u bulmak oldu.
Beni görünce Yağızayağakalkıpsarıldı ama Oğuz selam bile vermemişti.
"Nasıl oldu? İyi mi şu an?"
Yağız tam ağzını açmış konuşacaktı ki Oğuz'un konuya dahilolmasıyla sustu. "Bir de utanmadannasıl, iyi mi diye mi soruyorsun Asena?" dediğinde beni baştanaşağı inceleyip tiksinircesine baktı.
Bir adım yaklaştım ona doğru. "Oğuzböyleolacağını nereden bilebilirdim? Bilsem bile engel olamazdım. Yapma lütfen, şimdi darılmanın sırasıdeğil."
Ayağakalktı. "Benim kardeşime bir şey olabilirdi! Ki olmuş olan zaten. Senin vahşi arkadaşın yüzünden sakat bile kalabilirdi. Kesinlikle şikayetçiolmasınısağlayacağım. Elimden ne geliyorsa yapacağım." deyip tekrar oturdu.
Uçsuzbucaksız koridora dalıp giderken konuşmaya devam etti. "Senin neyine aşık olmuşsa?"
Gözyaşlarım yine canımıyakıyordu. Olanlar beni çok üzüyordu.
"Oğuzböyleolmasını istemezdim inan bana. Aşkınındeğil arkadaşlığının hatrına ona bir şey olsun ister miyim ben?" dedim. Kafasınıçevirip bana baktı.
"Ben anlamam. Eğergerçekten arkadaşlığımızın bir hatrı varsa bize şikayetçi olma konusundayardım edersin. Şoförün hakettiği cezayıalacak!"
Artık kendimi tutamadım ve başladım tekrardan ağlamaya. Kısılan sesimle konuşmayabaşladım.
"Lütfenböyle söyleme! Kıvanç buraya gelip Caner'den özür diler ve tümmasraflarınıkarşılar. Ama şikayetçiolmayın ondan lütfen! Olayıtatlıyabağlayalım istiyorum." dedim. Yağız arkamda öylece durup bizi dinliyordu. Ağlamam şiddetlenince elini omzuma koydu. Yanımdaolduğunugöstermekamacıyla bana gülümsedi.
