Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
"Kıvanç, bak seni bir kez dahauyarıyorum. Lütfen efendi efendi git, ağzını bozmadan konuş, huzursuzluk yaratma, sonra da eve dön. Anladın mı?" derken okulun arka bahçesindeydim. Arada sağımasoluma bakarak gelen biri varmı yok mu diye kontrol ediyordum.
Sıkıntıyla nefes alışınıduydum. "Asena, tamam dedim. Oda numarasıkaçtı bunun?"
"618. Çiçek aldın mı?"
"Aldım. Ulan! Ben hayatımda kimseye çiçek vermemişim, başlangıcı bu herifle yapmak sinirlerimi bozuyor!" dediğinde kıkırdadım.
"Neyse dediklerimi unutma! Kapatmam lazımşimdi, okul çıkışıhaberleşiriz."
Telefonu kapattıktan sonra okul binasına girdim. Tedirgin hissediyordum. Kıvançsabırlı biri değildi, Caner ile konuşma adı altında her haltı yiyebilirdi. Eline yüzüne bulaştırmaması için bol bol dua ediyordum.
Caner bugün okula gelmemişti. Hâlâ hastanedeydi. Durumu gittikçe iyiye gidiyordu fakat doktoru bir gün daha durmasını ve kendisini yormaması gerektiğini söylemiş.
Bunları Oğuz'dan öğreniyordum. Kendisi, pek sevgili arkadaşını her gün kontrol ediyordu.
Sınıfaçıkmayaüşendiğimiçin zemin kattaki spor salonunda oturmaya karar vermiştim. Spor yapmak asla benlik değildi, buraya sık gelmezdim.
Ben daha çok burada asla durmadan spor yapma azmine sahip öğrencilerinhırslarını izleyerek 'bir günumarım bende bu kadar hırslı olurum' umuduyla kendimi yiyip bitirmesini biliyordum.
Salona girdiğimde içeride çalan ritimli müzikhoşumagitmişti. Kafamımüzikleuyumlu bir şekilde aşağı yukarı sallarken dinlenme alanındakikoltukların birine gidip oturdum.
Telefonumla ilgilenirken Yağız'ın terden sırılsıklam bir vaziyette yanıma koşturduğunu farkettiğimde başımıkaldırıp ona baktım.
Kaşlarımıkaldırarak, "Bu ne hal, git bir duş al!" diyebildim.
Yanıma oturmak üzereydi ki ayağa kalktım. "Yağız, git duş al. Taş mıtaşıdın ne yaptın sen böyle? Kaç saattir spor yapıyorsun?"
