GİRYE

BÖLÜM 19

Yolun yarısına bir kala.

🌪️

RÜZGARIN GÜCÜ

Dünyaya açılan her göz yeni bir hayat demekti.

Her yeni hayat kimseye benzemeyen insanlardan birini kendine başrol kabul ederdi.

Her insan benzersizdi ve her hayat bu benzersiz insanların benzersiz hikayelerini içinde barındırırdı.

Herkes kendi hayatının başrolüdür diye bir söz vardır, kimin söylediğini bilmediğim bu söz aslında tüm insanların hayatının özetidir.

Liseli bir genç kızken dünyanın en sıradan hayatına sahip olmak ve içine doğduğum bu ailenin gerçeklerinden uzaklaşmak isterdim.

O zamanlar hiç kimsenin hayatının sıradan denilemeyecek kadar benzersiz olduğunu bilmiyordum.

Hikayemi duyanlar benim hayatıma ait olmak isteyebilirlerdi ama biliyordum ki kendi hayatını güzelleştirmek bir başkasının hayatını hayal etmekten her zaman daha gözalıcıydı.

Yaşadığım hayatı kabullenmeyi tüm inkarlarıma rağmen öğrenmiştim.

Yıllar önce durmadan evden kaçardım. Beni bu hayattan ayırsınlar, sakin bir hayata hapsetsinler isterdim ama yanılmıştım; istediğim hayat tam olarak içinde bulunduğum hayatmış, çok geç fark etmiştim.

Şimdi tüm bu mafyatik olaylara ev sahipliği yapan hayatım başka beni fantastik bir evrene hapseden hayatım bambaşkaydı.

Bu hayattan kaçamazdım, bu hayattan kopamazdım ve bunu diğer hayatıma göre biraz daha erken kabullenmiştim.

Uyum sağlamalı ve alışmalıydım, başka yolu yoktu.

Bu hayata uyum sağlamaya ise bu arkadaş grubuna biraz daha dahil olmaya karar vererek başlamıştım.

Sırtıma taktığım kamp çantası yıllar önce yaptığımız kamplardan kalmaydı, bu çantayı en son ne zaman kullandığımı hatırlamıyordum bile.

"Her şey tamam mı?!" diye seslendi Feza, merdivenlerden indiği sırada.

"Tamam!" diyerek karşılık verdim ona "Çadır sende değil mi?"

Feza'nın beni onaylamasıyla evin ışıklarını kapatmış ve kapıyı kitleyerek diğerlerinin yanına doğru ilerlemeye başlamıştık, biraz kafamızı dağıtmaya ihtiyacımız vardı ve artık günler öncesinin aksine gergin ya da endişeli değildim.

Feza yanımdaydı.

Babam ise hallederdi, bana kendimi korumamı öğreten adam elbette ki kendini koruyabilirdi.

"Herkes tamam mı?" diye sordu Dila heyecanla.

Dila'yı tanımaya başlamıştım ve gösterdiği gibi değildi, artık bunu biliyordum.

Saklıyordu kendini, yapabileceklerini.

Sevgilisinin kollarına kendini teslim eden, masum, hayat dolu bir kızdı.

Öyle görünüyordu ve evet hayat doluydu ama ne kendini sevgilisine teslim etmekle yetinecek kadar toy ne de içinde bulundukları bu dünyada hiçbir şeyden haberinin olamayacağı kadar masumdu.

Sadece Yağmur ve Kağan'a masum diyebilirdim ama biliyordum ki güçleri ortaya çıktığında ve bir savaş başladığında onların da masumluğu kalmayacaktı.