MİR ZEMHERİ' DEN
Şuan kucağımda bayılan kadına şok olmuş bir şekilde bakıyordum.
Onu son dakika yere düşmek üzere yakaladım, sırtımda daha yeni olan dikişlerin attığına eminim ama umrumda değil.
Eğer o yere düşseydi eminim canım daha çok acırdı.
Hem o da yaralı.
Karan bize doğru bir adım atıp karaca' yı benden almak istedi ama vermedim.
Sırtına dikkat edip yatağına uzandırdım ve üstünü örttüm.
Çok güzeldi.
Ağlamaktan gözleri şişmiş ama daha tatlı olmuştu böyle.
Benim öldüğümü düşündüğü için bu kadar ağlamıştı.
Benim için olduğuna sevinsem mi? Yoksa ağladığına üzülsem mi bilmiyorum şuan ama yüzümde kimsenin fark etmediği tebessümüme engel olamadım.
"Abi, sırtın kanıyor!" Diye endişe ile kolumu tuttu küçüğüm İlayda.
Benim bu hayatta ki en kıymetli varlığım.
İsminin hakkını verircesine doğdu.
Onun için nice acıya katlandım ama yine olsa yine yapardım. Hiç pişman değilim. Yeterki hep yanımda dizimin dibinde olsun.
Yüzümü ona dönüp " sorun değil güzelim" diyip rahatlatmaya çalıştım ama dolu gözlerine baktığımda bu pek mümkün değildi.
En sevmediğim huyu ota boka ağlamasıydı.
İlayda çok duygusaldı. Çocukken yaşadıklarına veriyorum bunu ama sevmiyorum bu huyunu.
Alper de yanıma gelip "İlayda haklı dikişlerini zorladın, gidip baktıralım" dedi.
Arkamı dönüp karaca ya baktım.
Mışıl mışıl uyuyordu.
İlayda' nın huysuzlanacağını bildiğim için kafamı hafifçe sallayıp onayladım.
"Çağırın buraya gelip yapsınlar" dedim.
İkisi de hayret edici bir ifade ile bana bakınca, "hadi" dedim.
"Abi saçmalama! 2 gün önce ağır bir ameliyat geçirdin. Tamam hemen ayaklandin ama dinlenmen lazım, kendini çok zorluyorsun. Hem karaca abla da iyi seni görünce korktu sadece, eminim karan ve beren ona durumu anlatabilirler" diye itiraz etmeye başladı hemen İlayda.
"Kardeşin haklı, hersey için teşekkür ederiz. Gerisini biz hallederiz. Eminim ailecek bunun da üstesinden gelebiliriz" diye karan da fikrini söyledi. Sanırım benden hoşlanmıyor.
Şaşırmadım bu duruma, zaten genelde İlayda ve Alper dışında kimse beni sevmez.
O yüzden zorlamadım. Yanlız kalsalar iyi olacak. Beren ve duru bu durumdan memnun değilmiş gibi ters ters karana bakıyorlardı.
Sanırım karaca' nın hayatını bana borçlu olduğunu düşünüyorlar. Ama ben kimsenin gözüne girmek için yapmadım.
Sadece canım yanmasın diye yaptım çünkü biliyorum ki 6 senedir, Taşıdığı sadece kendi canı değil.
Yine de "onu tekrar görmeye geleceğim" diyip arkamı döndüm. Son kez karaca ya baktığımda karan ağzının içinde homurdandı.
Ama umursamadan çıktım odadan.
Kim gelirse gelsin beni ondan uzak tutamaz artık.
Ondan vazgeçmem!
~~~~~~~~
KARACA' DAN
"Vay anasını!" Diye hâlâ dert yanıyordum.
Yaklaşık 1 saattir uyandım ama uyanmak istemezdim. Şuan karan, beren ve duru dan yaptığım rezilliği dinliyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAMANA KARŞI 1.SERİ (KİTAP OLDU)
Aksi"Söylesene neden hiç doğum gününü kutlamıyorsun?" Dedi yalancı bir şaşkınlıkla. "Kes sesini!"dedim. "Çünkü annen 7.yaş doğum günün de öldü" dedi acımasız bir şekilde Onun ağzından çıkan bu sözler ile herkesin saşkın bakışları bana döndü. "Abla" ded...
