KARACA' DAN
İnsan hayatında tek olduğu zaman hiç birşeye bağlanıp kendini kısıtlamak ve kimseyi düşünmek istemez.
Ama bazılarımız için bu kaçınılmaz gerçektir.
Bir gün birileri hayatına girer ve merkeze otururlar. Artık onları düşünmekten kendini düşünemez olursun, herşeyini onlara bağlar ona göre yaşarsın.
Bazı acı gerçekler, onları birden elinizden alıp götürür.
İyilikleri için kendi acınızı onlara anlatmaz, kendi içinizde çözmeye çalışırsınız.
Ama bilmediğiniz şu ki hiçbir gerçek saklı kalmaz ve ileri zamanda ayağınıza dolanıp hayatınızı tepetaklak eder.
Mesela bende bilemezdim.
Hayatımın acılarını saklarken ayaklarıma dolanıp beni çaresiz bırakacağını.
Şuan arkamda ateşler içinde yanan fabrikanın önünde çaresiz bir şekilde oturuyordum.
Karşımda sevdiğim adam vardı ama ona mutlulukla değil acı ile bakıyordum.
Onunda gözlerinde farklı bir duygu yoktu.
Elimdeki telefondan kahkaha sesi gelince dişlerimi sıkıp, gözlerimi kapattım.
Şu bir kaç ayda büyük hamleler yapıp ortadan kayboluyordu ama bir sonraki hamlesi diğerinden daha ağır oluyordu.
2 aydır ortada yoktu.
Şimdi ise ailemi kaçırıp bir yanan fabrikada olduğunu söylüyordu bana.
Ama bunu söylerken nasıl iki canı birden fazladan yaktığı umrunda değildi.
Utanıyordum hemde çok.
Belki ben hayatına girmeseydim bunlar başına gelmezdi.
"Kızımm ordamısın?" Diyen dalga ile söylenmiş cümle yüzünden gözlerimi açıp telefona baktım.
"Bana bunu yapmadığını söyle" dedim.
"Neyi senin ve sevgilinin ailesini öldürmediğimi mi?" Dedi eğlenen bir sesle.
"Senden daha ne kadar nefret edip, utanabilirim söyle bana" dedim.
"Ama gerçekten ayıp oluyor karaca, ben kardeşlerinizi değil sadece seni istiyorum" dedi.
Kafamı kaldırıp mir'e baktım.
Gözlerinde tehlikeli pırıltılar geçip bana doğru uzandı ve elimi tutup beni kendine çekti.
Korkuyordu bende ondan giderim diye.
"Onlar ölmedi değil mi?" Diye sordum umutla.
"Hayır kızım onlar seni bana getirecek değersiz şeyler, elimdeki bu fırsatı kaçırırmıyım" dedi kahkaha atarak.
Güldüm evet bildiğin kahkaha atarak güldüm.
Hayır onun yanına gideceğimi ve ölüme adım atacağımı istediği için değil.
Benim Ailem ve mir' in ailesi yaşıyordu.
Beni güldüren buydu.
Mir beni kendine çekip sarıldı.
Hayır beni ona göndermeyecek ti ama onun da içine umut dolmuştu.
"Nerdeler bana yerinizi söyleyin geleceğim" dedim hemen ayağı kalkarken.
Mir benimle birlikte ayağı kalkıp elimi tuttu.
"Elbette geleceksin kızım, ama tek başına" dediğinde mir ile göz göze geldik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZAMANA KARŞI 1.SERİ (KİTAP OLDU)
Aksi"Söylesene neden hiç doğum gününü kutlamıyorsun?" Dedi yalancı bir şaşkınlıkla. "Kes sesini!"dedim. "Çünkü annen 7.yaş doğum günün de öldü" dedi acımasız bir şekilde Onun ağzından çıkan bu sözler ile herkesin saşkın bakışları bana döndü. "Abla" ded...
