Bağ

23

Ve ay hiç parlamadığı kadar gökyüzünde parlıyordu....

  Neydi onları böyle derin bir mateme boğan?

   Gözleri sisli dudaklarından dökülen harfler bile kesik kesik olmuştu, günlerdir odasına kapanmış kadın ne doğru düzgün yemek yiyor ne de herhangi biriyle konuşuyordu. Bu onları üzse de bu durumun umrunda olmadığını düşündükleri adam gayet sakin bir şekilde gece saraya dönüyor sabah güneş doğmadan ayrılıyordu. Belki de haklıydı Teressa sevgilisine gidiyordu değil mi? Ah ne kadar da iğrenç bir ithamdı,  onun bebeğini karnında taşıyarak bir çok şeyinden ödün vermiş hatta canından bile vazgeçmiş o kadın yerine onu sevmiş olması nasıl da zavallıcaydı.

   Genç kadının odasının olduğu koridora  doğru döndü grinin en parlak rengi Gözleri, kaşları çatılsa da umursamaz bir tavırla yatak odasına doğru ilerledi. Varlığını hissetmiyor oluşu onun bu sarayda olmadığı anlamına gelmezdi, hele ki günlerdir odasından çıkmazken.  Sinirle nefesini verdi geldiği yolu geri dönerken, o aptal kendini öldürmüş olabilir miydi? Bu düşünce dahi zihnini doldurduğunda öfke ile dolarken kapı eşiğinde gördüğü kalabalık ile kaşlarını çattı. Ne zamandan beri duyuları bu kadının yakınında çalışmaz olmuştu, telaşlı gözlerle ona bakan Serena hızla hiç bir gurur belirtisi göstermeden yanına doğru koştu

- Teressa yok! Dedi konuşmasına izin vermeden koluna dokunurken

   Kaşları çatıldı önce sonra ağır ağır tepesine diktiği ama yakın olmalarından hoşnut olmadığı için tüm gün ava gönderdiği adamına baktı, Alex'ten bir cevap alamayacağı kessin iken nasıl olsa odasından çıkmıyor diye kapı eşiğine koyduğu toy muhafizlara baktı. Tanrı aşkına kimden sinirini çıkaracaktı, Sessizce kardeşinin tutuşundan kurtularak odanın kapısına doğru ilerledi. Adım attığı anda odayı doldurmuş kokusu burnuna dolarken istemsiz derin bir nefes alırken buldu kendini sonra sinirle Aria'ya döndü, göz çevresi çukurlaşmış kızı fark ettiği anda başını hafifçe yana eğdiğinde ne düşündüğünü anlamışcasına Alex ile göz göze geldiler. İşte bu yeterliydi her şeyi anlaması için