Güvenli Bölge /Mehir Belgin Doğu'dan

31. Bölüm Kabulleniş

Kimi günlerce konuşamaz, Kimi dua eder,
Kimi kendi saçlarını,
kimi saçlarımızı yolar,
ne şapka kalır başınızda
ne rütbe omuzlarınızda, söker atar..

Asıl büyük kıyamet bir iki gün sonra kopar. Gerçekle yüzleşme günüdür..
Bu sefer cenazeyle birlikte varırsın köye Tören mören hak getire.. Köylü alır şehidini omuzlarına,
yer yerinden oynar,
ne protokol kalır ne düzen..

Kimi “Evladımı en son haliyle hatırlamak istiyorum” der,
görmek istemez naaşını…
Kimi de illede “Göreceğim” der, Yanımızdaki bi üsteğmen yada yüzbaşı
elinde daha önce de okuduğu,
sadece isim hanesi değiştirilmiş standart metni okur,

“Kanı yerde kalmayacak” diyerek,
bitirir konuşmayı.. Tabuta sarılı analar, babalar, bacılar, gardaşlar duymaz bile bunu,
Sonuç olarak; Orada bir mezar,
bir bayrak, bir ana, bir de baba kalır..

Dillerde son söz,
Yüreklerde hep o his.

VATAN SAĞ OLSUN.

Dün Hakan abinin naaşını anacığı ve babacığının sıcacık evine götürmüştük. Hatice Hatun Türk anasıydı .İlk baş gördü araçları kafasını yavaşça yere eğdi ve kabullendi ,ağlamadı bile hatta aksine gülümsedi yavaşça.

Sonra bana baktı
- hoş geldin Mehir kızım ,nasılsın
dedi
başı dik yüreğinde ateşler  yerini alevlere bıraksada ,içine atan bir Türk anasıydı o
ve artık bir şehit anasıydı.

Anlamıştı tabii ama yine de başını dik tutmaya çalışıyordu , ardından  Hakan abinin babası Remzi dayı geldi .
Baktı arkamızdaki orduya sonra gözü arkadaki cenaze arabasına takılıdı, gözünden bir damla  yaş damladı.

Duyduğuma göre Remzi dayı çok ilgi göstermezmiş Hakan abime asker olma hayali kurduğu için  çünkü Hakan abinin , abisi gazi olmuş bir çatışmada ve sakat kalmaya dayanamayıp intihar etmiş.

Bu yüzden çok karşı gelmiş Hakan abinin babası başlarda, sonralarda gizlice girdiği sınavlarda başarılı olduğunu öğrenmiş başta desteklemek istememiş ama oğlunu çabalarını görmezden de gelememiş köstek olacağıma, destek olurum daha iyi demiş ve her daim yanında durmuş oğlunun

Kapıda Remzi dayı ve Hatice abla ile uzun süre bir bakışıma geçti aramızda bakışlarımızı bölen şey ,Hakan abinin kız kardeşi Pelin'in çığlık atışıydı .

Boğazını yırtası'ya kadar bağırdı
- Ben bir abimi daha kaybetmeye hazır değilim
dedi
- olmaz
dedi
- abim değildir o
dedi
- inanmayın lütfen , O Hakan
dedi
-Hakan kudretlidir  hem  bana, beni bırakmayacağına söz verdi, benim ağabeyim değildir, vücudunu sadece beyaz çarşaf kaplayan o kişi benim ağabeyim olamaz .

Dedi kendini parçalıyordu nefesi ona zehir gibi geliyordu ,gittim yanına hemen
-Pelin yapma abin seni böyle görmek istemezdi
dedim
-elbette  istemezdi ama ben de onu böyle görmek istemezdim abla
dedi

Öyle bir baktı ki, içimden bir şeyin koptuğunu hissettim.
- Pelin
dedim devamında bir şey diyemedim, sarıldım sadece sarıldım ,kendisini yetim ve öksüz kalmış gibi hisseden bu kızı kollarıma aldım

- belki bir abi şefkati veremem ama bundan sonra bir ablan olduğunu asla unutma . Her zaman yanındayım .
Dedim

Ağladı ağladı içine dökesiye kadar ağladı, iki gözümden bir damla yaş aktı, hemen sildim, benden aşağıda rütbede insanlar vardı ve benden üst rütbe insanlar da vardı  onların yanında böyle bir rezillik ve sulu gözlük yapamazdım.

Boynunu bükmüş gelecek her darbeye eyvallah der gibi bakan Agâh  abiye Hatice abla
-kaldır başını kendini suçlu hissetme evladım
dedi kollarını açtı ve Agâh abiye sarıldı