ပျင်းစရာ ရှန်းရှတစ်ပုဒ်
အခန်း (၂၄) နေနတ်ဘုရားရဲ့ နဂါးနိုင်လက်ဝါး
ဖန်းဝမ်သည် ကုလီကို မကြည့်နေခဲ့ပေ။
သို့သော်လည်း အခြားသူများကို ကြည့်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။
“ ကျုပ်က ဒီနေရာမှာ တိုက်ရိုက်တပည့်ဖြစ်ဖို့အတွက် ပြိုင်ပွဲဝင်တစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ချင်တယ်၊ ကန့်ကွက်ချင်တဲ့လူ ရှိသေးလား။ “
မည်သူမှ စကားပြန်မပြောရဲကြပေ။ သူတို့အားလုံး သူ့ကို ပြိုင်ဖက်ကင်းသည့် လူတစ်ယောက်သဖွယ် စိုက်ကြည့်နေခဲ့ကြလေသည်။
ကျိုးရွှယ်သည် နှုတ်ခမ်းကို တွန့်ကွေးလိုက်ပြီး အသာအယာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် သူမဖာသာ တစ်ကိုယ်တည်း တွေးကြည့်လိုက်သည်။
“ ဒီကလေးရဲ့ ဇွဲကတော့ အံ့သြစရာပဲ။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ မလေးနက်သလိုနဲ့၊ တကယ်ပြိုင်ဆိုင်ရပြီဆိုရင်တော့ ဇွဲရှိတယ်။ တကယ်လို့ ငါ့အရင်ဘဝက အဲ့ဒီညမှာသာ သူမသေခဲ့ဘူးဆိုရင် သူဘယ်လောက် အမြင့်အထိ ကိုရောက်နိုင်မလဲ ..... “
သူမတွေးနေစဉ်တွင်ပင် မှော်ပစ္စည်းတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ထိုအရာသည် ချင်းယီတာအိုသခင် အသုံးပြုခဲ့သည့် အဝါရောင်အဆောင်စာရွက် ဖြစ်သည်။
ဖန်းဝမ်သည် ထိုအရာကိုမြင်လိုက်ရပြီး ရင်တချက်တုန်သွားလေသည်။
ဟေး ကျိုးရွှယ် နင်ငါ့ကို အတည်ကြီးချမလို့ အဲ့ဒါကောက်ထုတ်လိုက်တာလား .......။
(ဘာသာပြန်သူအမှာ- သူ ဘယ်သူလဲစာစဉ်ကော၊ ပျင်းစရာ ရှန်းရှတစ်ပုဒ်စာစဉ်မှာပါ၊ ဇာတ်ကောင်တွေက စိတ်ထဲကနေ တွေးတောနေတဲ့ စကားပြောအရေးအသားမှာ မျက်တောင်အဖွင့်အပိတ်(“.”) မပါပါဘူး။ အပေါ်က ဖန်းဝမ်က စိတ်ထဲကတွေးလိုက်တဲ့ စကားကို ရေးသလိုမျိုး ဒီတိုင်း စကားပြောနဲ့ ရေးမှာ၊ ရေးခဲ့တာပါ။ တချို့စာဖတ်သူတွေက မျက်စိလည်သွားတတ်လို့ လာရှင်းပြတာပါ။ ဆက်ဖတ်နိုင်ပါပြီ... Zeus)
YOU ARE READING
ပျင်းစရာရှန်းရှတပုဒ်
Fantasyအညွှန်းရေးသေးတယ် တော်တော်ရှည်ပြီး သတ်မှတ်ထားတဲ့ စာလုံးရေထက်ကို ကျော်သွားလို့ ရေးမရဘူး။ အဲ့တော့ အညွှန်းဖတ်ချင်သူတွေအတွက် လင့်ပေးမယ်။ အဲ့ကနေ သွားဖတ်လိုက်ကြပါ ✌🏻 https://www.facebook.com/share/p/2s2cbyGEN9uqpYvF/?mibextid=oFDknk
