White Lies

Kabanata 42

Kabanata 42

Graduation

I took a deep breath and smiled widely. There were many people inside the gymnasium where our graduation was taking place.

Ito ang araw na pinakahihintay ko. Ang araw na masasabi kong kaya ko nang tumayo sa sarili kong mga paa.

Gusto ko rin i-alay kay Mom at Dad ang tagumpay ko.

Tears welled up eyes. Masakit man isipin na wala sila sa tabi ko upang batiin ako at samahan sa pinaka-importanteng yugto ng aking buhay.

Gayon pa man ay nakukuha ko pa rin ngumiti dahil may mga taong alam kong nagmamahal at gumagabay sa’kin.

Sinulyapan ko ang upuan nina Aling Lusing at Mang Teban na nakaupo sa malayo. Sila ang gusto kong tumayong mga magulang ko sa araw na ito, dahil mula't sapul ay sila na ang nakagisnan ko kasama nina Mom at Dad.

Pero unti-unting napawi ang mga ngiti ko sa labi nang mapansin na bakante ang silya na para kay Ellwood.

I invited him and told he could make it. But he said he just needed to finish some work, which I understand.

Muli nalubog ako sa malalim na pag-iisip. “Ano bang meron kami?"

Dapat ko ba siyang ubligahin na gawin ang mga bagay na ito? Sa totoo lang napakalaki nang abala ang ginagawa ko sa kanya. Pero kahit sa mga 'yon at hindi ko siya narinig na nagreklamo.

A bitter smile crossed my lips. Perhaps she just took pity on me. Perhaps she just couldn't say no to my requests to him.

Marahil ay napipilitan lang siya...

Even though I want to have fun with my classmates, it seems like I lost interest while constantly glancing at the seat of Aling Lusing.

Wala pa rin si Ellwood...

Ngunit napukaw ng pansin ko ang stage nang makarinig ng malalakas na palakpak at hiyawan nang tawagin ang pangalan ni Ellwood bilang isa sa mga guest speaker sa gabing ito.

The world seemed to shrink, leaving only the space between us. My breath caught in my throat, a silent gasp that echoed the sudden stillness of my body.  He was there, a vision in black, a suit that clung to him like a second skin, highlighting every curve and angle of his physique.

His eyes, a deep, molten brown, met mine, and time warped.  The way his lips curled into a smile, a subtle, knowing curve, sent a jolt of electricity straight to my heart.

In that moment, the world was irrelevant.  All that mattered was the way he looked at me, the way he made me feel.  A single glance, a fleeting smile, and I was lost.

Gustong mag-ulap ng mga mata ko sa halo-halong saya at hinanakit. Bakit hindi n'ya sinabi na guest pala siya? Hindi sana'y hindi ako nag-isip ng negatibo sa kanya.

Narinig ko ang pagtawag sa akin ni Menchie na ilang upuan ang layo sa‘kin. Halos hindi na ito magkandatuto dahil sa kilig.

I rolled up my eyes. Kahit ako'y may naramdamang kiliti sa puso mula nang makita siya.

Hindi halos magkamayaw ang mga estudyante nang ipakilala na nga ito. Ang kaniyang kompanya, ilang businesses here and abroad, at ang lahat nf kaniyang achievements sa buhay

Pati ako ay hindi makapaniwala sa mga nalaman.

The realization hit me like a cold wave. We were standing side by side, yet worlds apart.  He, with his effortless confidence, his polished success, a life built on achievements and ambition.  And me, still fumbling, still searching, still building the foundation of my own journey.