✁
- Mos u bëj qesharak! Do vallëzojmë këtu?
- E ç'të keqe ka?
- Sepse njerëzit normalë do sodisnin yjet.
- Ne nuk jemi njerëzit normalë, ndaj janë yjet ata që na sodisin neve. - tha duke lëvizur nën tingujt e violinës.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Pas një farë rruge vendosën të uleshin në një kafene të vogël meqënëse ishin ende shumë shpejt për të nisur punën.
- Diçka për të pirë? - e pyeti ai.
- Një ujë do ishte mjaftueshëm.
- Ujë?
- Po ujë.
- Në rregull. - tha ai dhe bëri porosinë.
Më pas një qetësi vrastare pushtoi sërish momentin.
- Mendoj se është koha kur unë nis të flas? - e theu ai më në fund qetësinë dhe ajo pohoi me kokë. - Atë ditë, nuk e dija por gruaja ime kishte shkuar të abortonte fëmijën tonë. Kam qën i martuar me të prej 5 vitesh, një martesë që sa vinte dhe bëhej më mbytëse. E tradhëtoja dhe më tradhëtonte vazhdimisht, por nuk pranonte asnjëherë të ndaheshim. Ishte e fiksuar pas reputacionit që as nuk e kishte. Kur e njoha isha thjesht një student, kurse ajo vajza e pedagogut tim. Dukej... e çlirët. U lidhëm dhe pas 3 vitesh vendosëm të martoheshim. Fillimisht gjithçka ishte shumë bukur, por kur nisëm të tentonim për fëmijë nuk po funksiononte. Problemi ishte ajo. Debate, të bërrtitura e sherr. Kur unë mërzitesha shkoja dhe dehesha. Derisa nisëm të tradhëtonim njëri tjetrin duke u parë në sy. Para disa javësh kishim përvjetorin dhe kur të dy u kthyem në shtëpi vendosëm ta mbyllnim në krahët e njëri tjetrit. Kush e dinte se do të ishte hera e vetme që një fëmijë do të ngjizej. Nuk e doja, ndaj kisha kërkuar divorcin më parë. Kur ajo e mori vesh shkoi dhe abortoi pa më pyetur më parë dhe ma tha pasi doli nga klinika. Aty dola nga puna të arratisesha në alkool. Nuk e di si, por ti i ke parë të gjitha. Rreth orës 1 më vjen një telefonatë. Për gjyshin tënd. Kisha pirë, por isha ende i kthjellët mendërisht. Gjërat që po bëja, isha duke i bërë me vetëdije.
- Isha në bibliotekë. Nga atje të pash. - tha ajo dhe mund të dalloje lot në sytë e saj.
- Aq vonë?
- Jetoj vetëm dhe muret e shtëpisë duken mbytës natën.
- E kuptoj. - tha ai dhe vuri re se asaj po i dilte gjak nga hunda. - Je mirë?
- Më falni! - tha ajo duke u çuar nga tavolina menjëherë dhe u drejtua nga tualeti.
Kurse ai nuk dinte si të vepronte. Duhej të shkonte pranë saj? A di ishte gjëja e duhur?
Ishte ose jo vendosi ta bënte.
- Ahriman? Aty je? - tha duke trokitur lehtaz mbi derë. - Ahriman? Nëse nuk përgjigjesh do më duhet të hyj pa leje. - foli ai sërish, por asnjë zë. Mori frymë thellë dhe hyri të shikonte atë pa ndenja përtokë.
I kontrolloi frymëmarrjen dhe pulsin dhe ishte në rregull, por vuri re se ishte duke u djegur nga temperatura.
E mori ashtu në krahë teksa u kërkoi klientëve aty t'i thërrisnin një taksi.
