Mafia e Bardhë | ✓

Kapitulli 26

Buzët e tyre luanin me njëra tjetrën si të kishin jetuar në shkretëtirë për një kohë të gjatë dhe më në fund gjetën një oaz uji në njëra-tjetrën.

Ashtu duke u puthur e shtriu mbi rërën e butë dhe kaloi dorën poshtë fustanit të saj të bardhë.

- Erien! Oh! Jemi jashtë!

- Nuk ka asnjeri. Jemi vetëm ne e dashur. - i tha duke rrëshqitur puthjet mbi qafën e më pas gjokset e saja.

I hoqi butësisht fustanin dhe vendosi kokën midis këmbëve të saja duke shijuar ushqimin e tij të preferuar nën aromën e kripës së detit dhe dritën e hënës.

- Oh Erien! Mos ndalo! - tha kur ai pa hezituar u fut brenda saj dhe nisi të lëvizë shpejt.

- Erien! - bërrtiti duke i ngulur thonjtë mbi shpatullat e tij.

- Të dua! - i tha ai pa shkëputur lëvizjen duke e puthur si të kishte qenë i etur për buzët e saja.

Doli prej saj dhe nisi t'i fërkojë zonën e saj të butë me duar duke e urdhëruar ta shikonte në sy.

- U ngjason kjo natë librave të tu? - e pyeti ai në befasi duke i kujtuar asaj bisedën pas natës së parë në punë në sallonin e shtëpisë së saj.

- I kalon librat.

- Dëshiron të futemi në det?

- Por është errësirë, ftohtë dhe... Kam frikë. - tha dhe ai e ngriti në krah duke ju afruar detit.

- Ti nuk dëgjon asnjëherë apo jo? - e pyeti ajo duke e vështruar në sytë e tij të gjelbërt.

- Preferoj të dëgjoj vetëm rënkimet e tua. - i tha duke e lënë me këmbët në ujë.

Ecën dhe pak derisa niveli i detit i kaloi mezin dhe u afrua trupit të saj që vlonte edhe nën freskinë e ujit.

- Oh! Edhe këtu? - i tha ajo kur ndjeu gishtat e tij brenda vetes nën ujë.

- Kudo. Në shtrat, kuzhinë, në cepat e spitalit, buzë detit, në det madje dhe në ëndrra je e vetmja dëshirë që më torturon. - i tha duke rritur shpejtësinë e lëvizjes së gishtave brenda saj kurse ajo afroi trupin e vet me të tijin.

- Dhe ti je dëshira ime.

- Ti më jep frymë Ahriman. Nëse luftoj sot është falë teje. Do isha i humbur pa ty. Dhe pak ka mbetur nga lufta. E di, të kam mbajtur sekrete. E di që edhe ti, por së shpejti do të marrin fund dhe do të jemi vetëm ne të tre: unë, ti dhe bebushja jonë. Nuk do të ketë më Piter apo puthje fshehurazi, ndonëse më beso i kam shijuar si asgjë tjetër. - i tha ai ndërkohë dora e saj gjeti organin e tij nën ujë dhe nisi të luaj lehtë me të duke e puthur në buzë. - Dreq! Çfarë më bën ti mua! Më çmend!

- Atëherë çmendemi të dy! - i tha dhe ai nuk ngopej me trupin e saj. E çoi më cekët dhe e shtriu sërish në breg ku mund ta shijonte bashkë me valët e detit.

Shpresonte se ato valë mund ta shuanin sado pak zjarrin që ndjente për të.

Ahriman Miller ishte parajsa dhe ferri i tij dhe nuk donte të arratisej kurrë prej saj.

Ashtu siç ishin, u shtrinë të dy dhe përfunduar duke parë qiellin.

- Ta kishte marr ndonjëherë mendja? Të vinim deri këtu?

- E dija që do ishe e imja që në momentin e parë që të pash. Ose të paktën, unë do isha i joti. - i tha dhe sytë e saj shkëlqyen nga gëzimi dhe dashuria për të.

- Pra e paske planifikuar?

- Quaje si ta duash: fat, besim, por e dija që një ditë do të mund të të puthja buzët e njoma.

- Kurse unë herën e parë që të pash u tremba disi.

- U trembe?

- Ishe i ftohtë. Shumë i ftohtë, por çuditërisht ndihesha mirë pranë teje.

- Më duhej të qëndroja i ftohtë, ndryshe zjarri do na digjte të dyve.

- Atëherë të jam mirënjohëse që e bëre. Erien?

- Më thuaj rrëmujë.

- Nuk më ke folur kurrë për prindërit e tu.

- Dëshiron vërtetë ta dish?

- Mund të flasësh?

- Të kujtohet kur më pe atë natë duke bërrtitur në ëndrra?

- Po.

- Mamanë time e vranë para syve të mi. Isha vetëm 15 vjeç asokohe. E vranë kurse unë rrija strukur në një cep pa folur. E urrej veten që nuk munda të bëj diçka.

- Oh! Ke qenë i vogël i dashur!

- E di. Po tani shikon më ëndrra?

- Shikoj, vetëm se...

- Vetëm se çfarë?

- Vetëm se ktë herë ata vijnë për ty. - i tha dhe ajo e pa me sy të trishtuar.

- Jam mirë Erien. Nuk largohem kurrë prej teje. Nuk do të jetoja dot gjithsesi.

- As unë pa ty. Ndaj më torturon ai skenar. Do të jepja shpirtin si për ty, ashtu edhe për fëmijën që mban në bark.

- Po babai?

- Babi na braktisi. Ishte faji i tij që mbeta jetim. Merrej me trafikim organesh.

- Njësoj si Piter?

- Njësoj si ai.

- Ndaj e urren aq shumë atë? Sepse të kujton babain tënd? - e pyeti ajo dhe ai pohoi.

- Do ja dalim Erien. Nuk e di si, por do ja dalim. - tha duke shtrënguar varësen që mbante në qafë dhe i lutej Zotit me vete.

- E di që do ja dalim. Unë dhe ti nuk mund të kemi një fund të palumtur.

- Erien, ne nuk mund të kemi një fund. Të premtoj se do të dua në çdo botë!

- Dhe unë ty. - tha dhe vazhduan sërish me mëktatet e natës derisa u arratisën ashtu veshur me rroba të njoma në hotel rreth orës 4.

Në mëngjes ishte ajo që hapi sytë e para dhe pasi u ngop duke e parë shkoi në kuzhinë të gatuante mëngjes.

- Mirëmëngjes! - dëgjoi zërin e tij të trashë të kumbonte nga dera e kuzhinës. - Më pëlqen outfiti-i! - i tha duke parë atë tek mbante veshur vetëm një futë lidhur pas.

- Dhe mua i joti! - i tha duke vështruar trupin e tij të lakuriqtë vetëm me një palë bokse veshur.

- Çfarë kemi sot për mëngjes shefe?

- Hmm, kemi luleshtrydhe, banane, bëra krepa dhe... - tha duke ndjerë atë ti afrohej nga pas së bashku me organin e tij që mund ta ndjente nga pas.

- Oh e dashur! Mua më mjafton ti! - i tha duke e ulur në banak dhe duke e ushqyer me luleshtrydhe.

- Bebush. - foli duke prekur barkun e saj. - Si thua të të ushqejmë njëherë ty dhe pastaj të hajë dhe mami me babin?

- Ncncnc, si e mëson fëmijën. - i tha ajo duke i kafshuar pakëz gishtat kur i zgjati frutin për ta ngrënë.

- Shoh që mami paska më shumë uri se bebi! - i tha ai duke e puthur në buzë dhe duke vazhduar edhe njëherë të luante me trupin e saj.