Nga stay ng one week sila Lovel pagkatapos ay umuwi na rin sila sa Batangas.
Parang sementeryo na naman ang bahay nila Louisse at Bea.
Malaking kaibahan noong nandito pa si Benjamin.
Puno ng tawanan.
Puno ng halakhakan.
Puno ng asaran at habulan.
Oo noon.
Noon.
Nilagay ni Bea ang porfolio nya sa mesa at umupo sa soda dito sa sala nila.
Napasandig sya at ipinikit ang mga mata.
Hanggang kelan ang paghihirap ng kalooban nila?
Hanggang kelan ang sakit?
Hanggang kelan matatapos ang tila malayo ng loob ni Louisse sa kanya.
She felt guilty pala. Kaya iniiwasan sya.
Di naman naiisip ni Bea na kasalanan nya ang pagkawala ni Benjamin.
Walang may kasalanan.
Di na nya alam ang gagawin.
Nakatulog na pala si Bea sa sofa. Nagising sya sa phone nya.
Ring ito ng ring. Kinuha nya ito sa bulsa nya.
Hindi naka register ang name ng caller.
OTP
Bea : Hello? Who is this?
Babae : Hello?
Bea : Why are you calling me?
Babae : A. Kayo po ba si Bea De Leon?
Bea : Yes, speaking.
Babae : Ako po si Mae. *&&^%$$&***(($$##^^
Parang nabibingi si Bea habang nagsasalita si Mae.
She is so shocked.
END OF CALL
Bea : Louisse! Louisse! Louisse!
Humahangos na pumasok si Bea sa room ni Benjamin.
Bea : Magbihis ka!
Louisse : Bakit? Di pa nga ako naliligo, e!
Bea : Pupunta tayo ng Queson!
Louisse : Ha? Ano gagawin natin don?
Bea : Susunduin natin si Benjamin!
Napangiti na si Bea.
Louisse : What? Si Benjamin? Paano mo nalaman?
Bea : Maligo ka na. Kwento ko sa yo sa byahe.
Dali dali ng pumasok si Louisse sa banyo.
After five minutes ay lumabas na ito na nakatapis lang ng white towel.
Dali dali na itong nagbihis.
Louisse : Lika na!
Patakbo na silang bumaba.
Bea : Manang! Punta lang po kami ng Queson! Susunduin namin si Benjamin!
Yaya/Manang : Si Benjamin?
Di na nasagot ni Bea si yaya. Nasa labas na sila ng bahay.
Iyak na ng iyak si Louisse.
Bea : May tumawag sa akin kanina. Mae daw pangalan nya. Nasa kanila ang anak natin.
Louisse : Bakit ngayon lang sya tumawag?
Bea : Nong makita ng anak nyang lalaki, ni Boy si Benjamin, tinanong nila kung saan sya ihahatid. Di daw alam ng bata Basta, Bea at Louisse ang name ng mga magulang nya. Nag post sa FB si Mae kung sino nakakakilala kay Benjamin. Nagpa anunsyo rin sya at ang asawa nyang si Josh sa radio station nila. Nasa liblib na lugar sila nakatira. Minsan, walang signal.
Louisse : Sana mabuti ang kalagayan ni Benjamin.
Bea : Okey naman daw. Malusog naman daw.
Louisse : Talaga?
Bea : Oo. Daan tayo sa grocery pagdating sa Queson. Bibili tayo para sa family ni Mae.
Tumango lang si Louisse.
Bea : Stop crying na.
Louisse : Gusto ko na syang makita, Bea.
Bea : Soon, baby.
Na traffic pa sila sa Manila. Nang makalabas na sila sa city ay tuloy tuloy na ang byahe nila.
Gabing gabi na sila nakarating sa Queson. Nag check in lang muna sila sa isang hotel.
Bea : Matulog muna tayo dito. Nasa isang barrio pa sila.
Louisse : Di ako makakatulog nito.
Bea : Kailangan maganda ka pag nagkita ka ni Benjamin. Pupunahin ka non? Sige ka!
For the first time in more than one year ay nakita ni Bea na ngumiti si Louisse.
Louisse : Oo nga.
Bea : Tsaka, kumain muna tayo sa katapat na restaurant. Madami kainin mo para magkalaman ka.
Louisse : Opo.
My wife is back.
Thank God.
Maganang kumain si Louisse. Nakangiting nakatingin lang sa asawa si Bea.
Bea : Takaw mo ngayon, ha?
Louisse : Sabi mo, damihan, e!
Bea : Yeah. Ito pa, masarap daw ito. Panghimagas.
Louisse : Hmn! Masarap nga.
Natulog na rin sila.
Mahimbing ang tulog ni Louisse at yumakap ito sa kanya sa pagtulog.
Bea miss her wife so much.
