(nie)Tłumacz miłości - wersja alternatywna [ZAKOŃCZONA]

Rozdział 31. Robert

To nadzwyczajne jak się z Mają dopasowaliśmy. Zupełnie jakby to, że razem mieszkamy było najnormalniejszą rzeczą na świecie, a nie czymś nowym. Gotowaliśmy razem, chodziliśmy z kudłaczem na spacery, wieczorami czytaliśmy i słuchaliśmy muzyki. Maja wciąż pracowała w szkole, jedyną zmianą było to, że przestała uczyć maluchy i przeszła na etat anglistki. Nawet jeśli wychodziła wcześnie rano schodziłem do kuchni razem z nią i parzyłem kawę do jej ulubionego termicznego kubka. To był dobry początek dnia móc patrzeć jak Maja szykuje sobie przekąskę do szkoły, chowa do torby potrzebne materiały, całuje mnie na pożegnanie i wychodzi z domu. Do rozpoczęcia roku akademickiego zostało jeszcze trochę czasu, ale to nie znaczy, że nie jeździłem na uczelnię. Jeździłem. A potem jechałem po Maję i albo szliśmy gdzieś na obiad albo wracaliśmy do domu.

Tego dnia Maja wróciła przede mną. Dyrektor instytutu zatrzymał mnie na pogawędkę kiedy już miałem wychodzić z budynku. Kiedy wszedłem do domu Majki nie było ani w kuchni, ani salonie. Wolno wchodziłem po schodach, a do moich uszu dobiegł podniesiony głos mojej dziewczyny.

- Mamo, nie mamy o czym rozmawiać... (cisza) ... nie traktujcie mnie jak dziecka, sama wiem co jest dla mnie dobre ... (cisza)... Serio? Ty tak uważasz, czy tata nakładł ci takich głupot do głowy? ... (cisza) ... nie mów tak o nim, kocham go ... (cisza)... No to, kurwa, utopię się w tej rzece, ale przynajmniej utopię się szczęśliwa... (cisza)... Skoro nie chcesz mnie słuchać to cześć.

Wszedłem do sypialni w chwili kiedy Maja z wymalowaną na twarzy rezygnacją opadła na łóżko. Podszedłem i przykucnąłem obok. Kiedy na mnie spojrzała jej oczy rozbłysły tym niesamowitym blaskiem, który był zarezerwowany tylko dla mnie.

- Hej – powiedziałem całując ją w czoło

- Hej – odpowiedziała gładząc mnie po policzku

- Przykro mi, że nie możesz dogadać się z rodzicami.

- Nie ma o czym mówić. Sami są sobie winni. Nie chcą zrozumieć, że już nie trzeba mnie prowadzić za rączkę i sama umiem o sobie decydować.

Mówiła spokojnie. Uśmiechała się, ale widziałem, że jest jej przykro.

- Martwią się o ciebie – próbowałem tłumaczyć Skowrońskich.

- Nie martwią tylko nie chcą przyjąć do wiadomości, że mam odmienne zdanie od nich na... różne tematy...

Podszedłem do szafy żeby się przebrać w bardziej domowy strój, a ona mówiła dalej. Czułem, że buzuje w niej coraz większa złość.

- Maju, nie chciałem podsłuchiwać, ale w jakiej rzece chcesz się utopić?

Już przebrany nachyliłem się nad nią i spojrzałem w jej zielone, piękne, oczy.

- Oj, bo mama zaczęła mówić, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. To jej powiedziałam, że najwyżej się utopię w tej rzece, ale przynajmniej zginę szczęśliwa.

Pocałowałem ją mocno. W tamtej chwili Maja bardzo mi zaimponowała. Postawiła na szali dobre relacje z rodzicami i została ze mną. Już bardziej nie mogła pokazać jak jej na mnie, na nas, zależy. Dziewczyna pocałowała mnie, podniosła się z łóżka i wzięła mnie za rękę.

- Idziemy zjeść obiad. Zrobiłam takie pyszności, że aż sama sobie zazdroszczę.

Roześmiałem się. Tylko Majka mogłaby wymyślić na poczekaniu coś takiego. Ale musiałem przyznać jej rację. Jajeczne kotlety z pieczarkowym sosem i sałatą wyszły pierwszorzędne. Po obiedzie poszliśmy z kudłaczem na spacer. Było cieple, wrześniowe, popołudnie. Maja pozornie odzyskała humor, ale wciąż miałem wrażenie, że coś ją dręczy. Nie pytałem jednak, czekałem aż sama zacznie mówić.