MAKE ME A SLAVE: (COMPLETED)

CHAPTER 40

It was a glitch again.

Feeling ko maaabot ko na ang rurok ng aking ala-ala. Mula nang dumating si Xan sa buhay ko...dito, ay palagi na ako nakakaranas ng glitch. Siguro nga ay sya talaga ang susi sa naka locked na dimension ng aking ala-ala.

Kaya siguro ay andito sya at ipinadala ng tadhana para magkita kaming dalawa at sa pamamagitan nya ay may maalala ako kahit pakunti-kunti.

Ramdam ko ang malamig na pawis sa aking noo at bigla ko iyong pinalis, napaupo ako sa naroong bench dahil pakiramdam ko ay malulusaw ako. Dagdagan pa na maraming tao ang paligid at nakakahilo ang paroo't-parito nila.

Sight-seeing, strolling and everything na syang nakakasikip sa daraanan namin para ma-absorb ang hangin na dapat ay makakatulong sa aking paghinga.

Huminga ako ng malalim at ipinikit ang aking mga mata. Masakit sa mga mata ko ang tanawin at nagresulta ito ng kagustuhan ko ng umuwi para makapag pahinga.

Sayang at huling araw na ng fiesta, gusto ko pa sanang tumagal ng kaunti para sulitin ang taunang selebrasyong ito. Pagtingala ko ay ipinikit ko ulit ang aking mga mata at ipinilig ang aking ulo dahil nakadagdag sa mabigat na pakiramdam ko ang iba't-ibang kulay ng mga banderitas na nakasabit at nakahelira sa itaas.

"Are you ok?" nag-aalalang boses ni Xan ang pumukaw sa akin para magising sa dimension na pinagkakalunuran ko.

Maingat akong ngumiti sa kanya at kitang-kita ko ang malaking pag-aalala nya sa akin.

Ang kanyang balat na golden brown ay nag i-illuminate sa golden sunset na lumulukob sa barangay Panguiranan tanda na sasakupin na ng kadiliman.

Sari-saring amoy na rin ang naaamoy ko pero nangingibabaw ang amoy ng mga street foods na favorite ng lahat. Dumako ang mga mata ko sa nagluluto ng barbeque at gusto ko sanang tikman iyon pero sigurado rin ako na isusuka ko lang dahil lunod pa ako mula sa pagkahilo kaya ang pagkatakam ko ay napalitan ng pag-asim ng aking sikmura.

"Stay here, bibili lang ako ng tubig" sabi nya.

Sinundan ng aking mga mata ang pag-alis ni Xan para bumili ng tubig, pinasok nya ang umpukan at balyahan ng mga tao at sa hindi kalayuan ay huminto sya, sa isang stall, at bumili habang ang mga mata nya ay nananatili sa akin na para bang ayaw nya akong mawala sa kanyang paningin kahit sa isang segundo lang.

I smiled at him to assure him that I'm ok and i won't leave...i won't leave again like i did before.  Left him alone and lost my memory.

I will never do that again.

Not this time!

As he approached me with bottled water and carrying my Daughter, i kept smiling at him. This man who was approaching me i would never have thought would be here now and with me. I don't know him or for scientific reasons i can't remember him.

The man with golden brown skin color, tall, fit body, prim and proper when acting, his clean hair cut that added to his mysteriousness, his black eyes, pointed nose and thin soft lips. It was like he was carved by a great sculptor in the perfect shape that came to life to revive my memories that had been buried for a long time in the dark side of my dimension.

He is Engineer Xan. That's all i know of him. But even so, it's like i've known him for a long time.

"Can we go home, Xan?"

Medyo napagod ang katawan at utak ko na kaya inaya ko na sya. Hindi ko nakita sila Karen kaya kaming tatlo nalang na family ang umuwi.

Family?!

It's just that easy for me to say the word family.

Pero may pamilya nga ba ako? Meron ba akong magulang at mga kapatid? I want to know that but as Xan looks at me i can see in his eyes that he doesn't want to give a hint that can trigger my memory again.