Kanlı Geçmiş

34. Ev Bazen Bir İnsandır

Keyifli okumalarr

Satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Yazım yanlışı var mı diye kontrol ettim fakat gözden kaçırdığım olmuş olabilir varsa kusura bakmayın görürseniz paragrafa yorum bırakırsanız sevinirim.

Başlamadan oy vermeyi unutmayın lütfen.
_____________________________________________

Seven insan güzelleşir, insan sevildikçe iyileşir. Sevginin kapatamayacağı yara yoktur. Eğer bir tane bile olsa varsa sevgiyi hissettiren biri, hiçbir zaman yalnız değilsiniz demektir. O koşar düştüğünüzde, elinizi tutar kalkarken. Gerçek sevgi, ev yapar insanı. Sığınalacak liman yapar bazen. Bakışı bile değişir seven insanın. Çünkü bir başkasını sevmenin yolu kendini sevmekten geçer.

"Sevgisizlik bir ağacı bile çürütebilir, sevgi bir toprağa hayat verebilir. Sevgi en baştan bir dünya yaratabilir."

Demir Karan Aksoy

"Çık dışarı, Aydın!" diye bağırdım.

Çıkmamakta ısrarcıydı. Ben çıkartmasını bilirdim ama. Bir an önce iş olsun bitsin istiyordum ama acele edemezdim. Atacağım her yanlış adım Arven'in hayatını elinden alabilirdi.

Ne korumaları ne de kendisi hala arabadan çıkmamışlardı. Kendi adamlarım yolu iyice kapatmıştı. Bizi geçemeyecekleri gibi geri de dönemezlerdi. Etraflarını çepeçevre sarmıştık. Yan taraflarda olan ormanlarda bile keskin nişancılarım vardı. Bir fare gibi kapana kısılmıştı.

Bunun farkında olduğu için çıkmamayı tercih ediyordu. Arabaları üst seviyede koruyu malzeme ile kaplanmıştı. Yani kurşun geçirmediği gibi kolay kolay darbe de alamazdı.

Hemen yanımda duran Baran, iki elinde tuttuğu silahların tetiğini çekerek hazır konuma geçmişti bile.

"Plana bağlı mıyız yoksa direkt dalalım mı?" diye sordu Baran.

"Plana bağlı kalıyoruz. Duruma göre olanlar değişebilir ama."

Hala hiçbir hareketlilik yoktu.

Yeterince beklemiştim. Harekete geçme vakti gelmişti.

"Korkuyor musun yoksa?" diye bağırdım tekrardan.

Böyle olmayacaktı. Onu beklersek eğer sabaha kadar buradan çıkamazdık. Arka tarafları Umut ve ekibi tutuyordu. Biz harekete geçince onlarda geçecekti.

"Başlıyoruz," diyerek ileri doğru bir adım atmıştım ki arabalardan birinden gelen bir silah sesiyle adımlarım kesildi. Bu silah bize ateşlenmemişti.

O silahtan çıkan kurşun bana gelmemişti belki ama bir ihtimal bile olsa Arven'e gelmiş olması kalbimi yakıp geçiyordu.

Eğer gitmişse Arven benden, bunu yapan herkesin nefesini keseceğim. Azraili olacağım onların.

Benden gitme Arven...
...

2 saat önce

Buldum demişti. Arven'i bulmuştu. Arvenimi bulmuştu.

"İstanbul'a geri dönüyorlar," dedi hemen ardından.

Aydın'ın bütün gücü İstanbul'da idi. Oraya gitmesi normaldi.

"Neredeler şimdi?"

"Canlı konum ile takip ediyorum. Fark etmezler umarım. Gönderdim sana. Ben ekibi hazırladım oraya doğru gidiyoruz birlikte hareket edeceğiz."