Kanlı Geçmiş

33. Ruhta Acıyı Hisseder

Keyifli okumalarrr

İlk olarak Wattpad'in kapanması ile ilgili birkaç şey söylemek istiyorum. Uzun zamandır bölüm gelmemesinin sebebi uygulamanın açılmasını beklememdi. Fakat belli ki boşa bekliyorum daha fazla beklemek istemedim. Özgürlüğümüzü kısıtlayan her şeye inat yazmaya devam edeceğim, edeceğiz. İsteklerimiz hiçbir zaman mecbur kaldıklarımızın arkasında duramaz. Bundan sonra kaldığım yerden eski düzene geri dönüyorum başka bir uygulamaya geçmeyi de düşünmüyorum.

Yazım yanlışı var mı diye kontrol ettim fakat gözden kaçırdığım olmuş olabilir varsa kusura bakmayın görürseniz paragrafa yorum bırakırsanız sevinirimm

Satır arası yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Başlamadan oy verir misiniz?
_____________________________________________

En derin yaralar ruhun aldığı darbelerdir. Bu öyle bir acıdır ki fiziksel acıdan çok farklıdır. Hani derler ya can çıkar huy çıkmaz, canımız bile çıkar da ruhumuza yarabandı olmaz hiçbir şey. Beden iyileşir ruh giderek kötüleşir. En kötüsü de nedir biliyor musunuz? Kendi kendimizi bu hale getirmek. Zorunluluklar değiştiremez hiçbir şeyi. Olan olmuştur çoktan. Ama bundan da kötü bir şey vardır ki o da bizim yüzümüzden sevdiğimiz birinin zarar görmesidir. İşte o an ne kalp durur ne ruh durulur.

"Can çekişiyorsa ruhun, canını vermelisin geçmesi için. Gözler ruhun aynasıdır. Eğer yorgun bakıyorsa gözler, ruhumuzda yorgundur."

Demir Karan Aksoy

Duyduğum ve gördüğüm şeylerin gerçekliğini sorguluyordum. İnanmak istemediğim doğruları, inanmak istediğim yanlışlara değişmeyi istiyordum. Ben onu odasında kafasını toparlıyor sanarken meğerse kaçırılmıştı.

Canımdan can gitmişti onu o halde gördüğümde. Ne kadar zor durumda olsa da kırgın bakışlarını göndermekten çekinmemişti. Ama bakışlarında görmüştüm. 'Gel ve al beni buradan' diyordu.

Onu bırakmakla aptallık etmiştim. İlk yüzleşmede her şeyi söyleseydim eğer bunları yaşıyor olmazdık. Aksine, onu düşüncelerini toparlayabilmesi ve daha sağlıklı düşünebilmesi için yalnız bırakmıştım ama o kaçırılmıştı. Bunun tek bir suçlusu vardı, o da bendim.

Kalbimde bir yanma vardı. Çok acıyordu ama geçmeyeceğini biliyordum. Arven gelmeden acılarım son bulmayacaktı.

Ruhun acısı kalbe yansıyordur belki de.

Arven'in peşinde bir sürü koruma vardı. Onları atlatması imkansızdı. Öyleyse korumalar Arven kaçırılırken ne halt yiyordu? Bir hain vakasıyla daha uğraşmazdım. Fakat bu düşük bir ihtimaldi çünkü Arven'in peşinde olan bütün adamlarım topluca bana ihanet etmiş olamazdı.

O bakışları kalbimin ortasına ateş gibi düşmüştü. Bunu hiçbir güç bana unutturamazdı. Öyle bir bakıyordu ki sanki beni bitirmiş ama bunu hiç istememiş gibiydi. Hem kararlı hem buruktu bakışları. Düşüncelerinin kararlılığını, kalbinin burukluğunu yansıtır gibiydi. Buna sebep olan kişide bendim ama buna mecburdum. Hayır, değildim. Ben Arven'e yalan söylemeye mecbur değildim. Korkmuştum. Kaçmıştım. Kim benim gibi biriyle olmak isterdi ki? Özgür yaşadığı hayatından vazgeçecekti. Tehlikeyle yaşamayı öğrenecekti, her gittiği yerde peşinde belki de yüzlerce koruma olacaktı. Bunları daha öncede düşünmüştüm ama bir kez olsun bencil davranmayı seçerek Arven'e duygularımı açıklamıştım. Peki ya karşılığı ne olmuştu? Arven kaçırılmıştı. Daha benim ne iş ile meşgul olduğumu öğrenir öğrenmez başına bunlar gelmişse kim bilir daha neler olurdu.