Eliz |Gerçek Ailem|

1

Başlangıç:
17/07/24

Yayın tarihi:
21/08/24

📌Not: Aldatma, tecavüz, kadını aşağılama, kadını hor görme YOKTUR. Küfür, argo içerebilir.

🤍

🎶DKTT / Yapma N'olursun

1. Bölüm

Gözümden akan kaçıncı yaştı bilmiyordum, yanağımdan süzülen damlanın. Bir süredir tek başıma oturmuş ağlıyordum ve yalnızdım.

Yaklaşık bir saat önce hastane aramış ve hayatımı tepetaklak edecek şeyi söylemişti. "25 yıl önceki bir karışıklığı düzeltmek istiyoruz." deyip birkaç ayrıntı vermiş ve kapatmıştı telefondaki kadın. Kapanan telefonun ekranına dolu gözlerim ile bakmış ve ağlamaya başlamıştım. Odamın duvarına yaslanmış öylece karşı duvara bakıyordum.

Başımı sağ tarafa çevirdim ve boy aynasından kendimi gördüm. Aras bu hâlimi görürse endişelenebilirdi. Üstelik düşünmem gereken bir can daha vardı. Kendimi toparlamam lazımdı.

Elim hafif şiş karnıma gitti. Yavaş yavaş okşadım küçük çıkıntıyı. Hareketlerini çok az hissediyordum. Ağlamaya başladığımdan beri ise hareket ediyordu. "Hissettin mi sende, annecim?" diye mırıldandım. "Sakın üzülme sen... Özür dilerim." dedim karnıma sarılırken. Burnumu çekip yanımdaki yataktan destek alarak ayağa kalktım. Derin bir nefes alıp paytak adımlarla banyoya doğru ilerledim.

2 yıllık bir evliliğim vardı ve bu evliliğin meyvesini karnımda taşıyordum. Efken Aras ile birbirimizi seviyorduk ve evlenmiştik. Hayallerimiz olan çocuğumuz da bizimleydi. Dört aylıktı.

Aras bir iş için yurt dışına çıkmıştı iki gün önce. Her ne kadar beni yalnız bırakmak istemese de onu ikna etmiş ve göndermiştim. İşlerini aksatması bizim için iyi olmazdı. Bu akşam geleceğini söylemişti ve beni hastaneden aradıkları için bu aklımdan çıkmıştı.

Banyoya girdiğimde hızla soyundum. Çıplak karnıma bir bakış atıp gülümsedim. Henüz yeni yeni büyümeye başlamıştı ve bu benim çok hoşuma gidiyordu. Tek benim değil, Aras da elini sık sık karnıma koyuyor, okşuyordu. Onun da hoşuna gidiyordu karnımın her geçen gün büyümesi...

Suyun altına girdiğimde ise derin bir nefes vermiştim. Başımdan aşağı akan su rahatlamama sebep oluyordu. Bir elim hâlâ karnımda duruyorken yere çöktüm. Bacaklarımı kendime doğru çekip diğer kolumu da bacaklarıma sardım. Başımı duvara yasladığımda üstten akan su yüzüme dökülüyor, oradan aşağı süzülüp tüm vücuduma akıyordu.

Duşa girip düşünmeyi severdim. Bir şey olduğunda hızla kendimi suyun içine atar, suyun altında düşünürdüm her şeyi.

Şimdi düşünüyordum da, aileye ne gerek vardı? 25 yıl sonra bulunmuş bir aile bende ne değiştirecekti ki? Acılarımı çekmiş, huzursuz kalmıştım yıllarca. Sonra karşıma Aras çıkmıştı. Beni tüm umutsuzluğun ve kötülüğün içinden çekip çıkarmış, yanına almıştı. Daha da önemlisi, beni her şeyden çok sevmişti. Yıllardır sevgisiz ve yalnız büyüyen beni çok sevmişti o. Bende ona çekilmiş, yavaş yavaş sevmiştim. Ben ona aşığım diyemezdim, ona hissettiğim şeyler aşktan da büyüktü. Aşk diyerek aramızdaki sevgiyi basitleştiremezdim.

Aras bana aile olmuştu. İlk önce kendisi gelmişti, yavaş yavaş kalbimin duvarlarında benim ruhum bile duymadan bir pencere açmış ve içeriye girmişti. Taştan bir duvardı sanki benim kalbim. Aras ise o duvarları aşan tek kişiydi.