Eliz |Gerçek Ailem|

5

Media: Eliz & Efken Aras Atalay

🤍

🎶Yaşlı Amca / Giderdi Hoşuma

5. Bölüm

"Nasıl yani Aras? Bursa da bir ev mi?" dedim şaşkınlıkla. Sabah Demireller ile yaptığımız kahvaltıdan sonra otele dönmüştük. Özlem Hanım ne kadar biraz daha kalmamız için ısrar etse de reddetmiştik. Onlara alışmamı istiyordu fakat böyle her gün onlarda kalamazdık. Sabah otele geldiğimizde Aras ile üstümüzü değiştirmiş ve otelin kafeteryasına geçmiştik. Bir şeyler içerken de Aras bana Bursa'da ev bakmaya başladığını söylemişti. Ailemle aramızın iyi olmasını, onlarla daha içli dışlı olmamı istiyordu. Bu yüzden kendi işlerini de Bursa'ya taşıyacağını, burada da bir ev alacağını söylemişti.

"Evet. Aileni bulduk, Eliz. Onlarla daha iyi tanışabilmek ve onlara ısınmamız için buraya taşınmak en iyisi."

"Ama... İşleri buraya taşımak zorunda kalacaksın. Zor olmayacak mı Aras? Ana şirket İstanbul'da. Uzaktan yönetmek zor olmaz mı?" diye sordum tereddütle. Belki buraya taşınmak ailemle aramı yapmam için iyi olabilirdi ama kocamı da düşünmem lazımdı. Benim için bir sürü şeyle uğraşıyordu. Yorulacaktı.

Aras söylediklerim ile başını iki yana salladı. "Güzelim İtalya ve Amerika'daki şirketleri de uzaktan yönetiyorum. Ama hiç de sıkıntı olmuyor. Hem Bursa ile İstanbul arasında ne kadar mesafe var ki? Bir sorun olduğunda atlar uçağa giderim." dedi ve masadaki elimi tuttu. "Yeter ki sen mutlu ve huzurlu ol. Sen ve bebeğimiz yanımda olduğunuz sürece ben de iyi olurum, beni düşünme sen."

"Nasıl düşünmeyeyim, Aras? Sen nasıl beni düşünüyorsan, bende seni düşünüyorum." dedim huysuz çıkan sesimle. Aras güldü ve tuttuğu elimi baş parmağı ile okşadı ve derin bakışları ile yüzümü incelemeye başladı. Önüme düşen perçemi diğer elini uzatıp kulağımın arkasına sıkıştırdı. "Bir ev buldum, bugün ona bakmaya gidelim. Sen beğenirsen hemen eşyaları alırız."

Başımı salladım. "İstanbul'daki evimizi satmayalım. İlla ki İstanbul'a da gideriz." diye kendi fikrimi de söyledim. Aras güldü ve başını salladı. "Tamam, güzelim. Zaten satmayı düşünmüyordum." Aklıma gelen şey ile hemen konuştum. "Senin ailen, Aras? Belki onlar senden ayrı kalmak istemez?" Telaşlı sesimle tebessümü buruklaştı. Tuttuğu elimi dudaklarına götürüp avucuma bir öpücük kondurdu. "Güzelim biliyorsun, ailemle pek iyi değiliz. Sorun değil yani." dedi buruk bir gülümseme ile.

Ailesi ile arası benim yüzümden kötüydü. Anne ve babası, Aras'ın benimle evlenmesini istememişti. İkimizin ilişkisine hep karşıydılar. Ama Aras onlara sertçe çıkışıp, kendi istediğini yapacağını söylediğinde isteksiz bir şekilde kabul etmişlerdi. Aras onlarla beni pek aynı ortama getirmek istemezdi. Ailesi ile arasına girmek beni üzse de Aras beni hiçbir zaman suçlamamış hatta ailesini haksız bulmuştu. Çünkü sevgililik aşamasında annesi Beril Hanım yüzünden az kalsın Aras ile ayrılma noktasına geliyorduk. Beni bir köşeye sıkıştırıp tehdit etmişti. Ayrılmaya zorlamıştı. Bende salak gibi gidip Aras'a ayrılmak istediğimi söylemiştim. Aramızdaki birçok sorundan sonra Aras annesinin tehdit ettiğini öğrenmiş, benim yanımdan hiç ayrılmamıştı ve ailesi ile arasına mesafe koymuştu.

Suçluluk duygusu yine kalbime yerleşirken o bunu anlamış gibi elimi sıktı. "Sakın, Eliz. Bu konuda kendini sakın suçlu hissetme güzelim." Yutkunup başımı salladım. Yaklaşık yarım saat daha sohbet ettikten sonra masadan kalkmıştık. Aras hesabı ödeyip elimi tuttu. Birlikte otelden ayrılıp arabaya doğru yöneldik. Aras'ın bulduğu eve gidiyorduk. Evin iki katlı, müstakil bir ev olduğunu söylemişti. Arabayı sürmeye başladığında kemerimi takıp camdan yolu izlemeye başlamıştım.