Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 19.

Milo POV:

Opeens dringt het tot me door. Ik moet nu iets doen.

"JULIE!" Schreeuw ik zo hard als ik kan. "JULIETTE!" En na 2x m'n longen uit m'n lijf te hebben geschreeuwd schrikt ze een beetje en kijkt ze verward om haar heen. Ik haal m'n handen door m'n haar van opluchting en doe m'n mond open om te vragen hoe het met haar gaat, maar voor ik iets kan zeggen zet ze eens stap dichterbij en geeft me een knuffel. Ik blijf uit shock nog heel even stil staan, maar al snel ga ik mee in de knuffel en leg m'n armen om haar heen. Ze is met iets meer dan een kop kleiner dan mij, dus haar hoofd ligt begraven in mijn borst. Minuten staan we zo, op een brug boven de snelweg.

Na wat als een uur aanvoelt laat ze rustig los uit de knuffel en ik laat ook los. "Gaat het weer?" Vraag ik haar. Ze haalt haalt schouders op en kijkt naar de auto's die nog steeds onder ons door rijden. Ik volg haar blik en het is een tijdje stil. "Zullen we gaan?" Vraag ik om de stilte te verbreken. Ze knikt en kijkt me dan even aan. Ik geef haar een bemoedigende glimlach. Ik krijg een klein zwak glimlachje terug. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar ze verdient het niet. Ik leg m'n arm om haar schouders heen en zo lopen we samen naar mijn auto. Heel de wandeling is het stil, maar niet awkward ofzo.

Julie POV:

We komen aan bij de auto van Milo. Hij haalt z'n arm van m'n schouder en doet de deur aan de bijrijders kant open. Ik stap in en probeer hem een glimlach te geven, maar mijn hoofd kan er gewoon niet bij. Mijn gedachten zijn helemaal terug gegaan naar het moment thuis, met Noor d'r ex-vriend. En dat moment blijft maar in m'n hoofd zitten. Ik staar voor me uit terwijl de stemmetjes in m'n hoofd weet tegen me beginnen te praten. Milo doet de deur achter me dicht een loopt om de auto heen. In m'n hoog hoek zie ik dat hij naar me kijkt. Je had moeten springen. Niemand wilt je hier meer hebben. "Julie!" Ik schrik uit m'n gedachten en kijk naar Milo. "Sorry." Verontschuldig ik me. "Het is al goed. Waar wil je heen?" Ik haal m'n schouder op en kijk naar m'n handen. Ik begin wat te pulken aan m'n nagels. Ja waar wil ik heen? Naar huis, maar dat is niet meer veilig.

Het is alsof Milo m'n gedachten leest. "Ik blijf bij je, waar je ook naartoe wil. Al is het de zuidpool." Ik kijk van m'n handen naar zijn blauwe ogen en geef hem een kleine glimlach. "Kunnen we naar huis?" Vraag ik zacht aan hem. Hij knikt met een lieve glimlach. "Tuurlijk." Hij start de auto en ik kijk naar de weg voor ons. "Uh, heb je misschien het adres?" Vraagt Milo. Ik kijk hem aan en een lachende zucht verlaat m'n mond. Ik geef hem het adres en hij begint te rijden. Het is maar 5 minuten rijden dus we zijn er zo.

Milo parkeert de auto en zet de motor af. Hij pakt z'n telefoon en stapt uit. Ik slik even. Wat als hij staat te wachten? Straks probeert hij het weer. Straks rent hij weer achter me aan. "Ik blijf bij je, er kan niks gebeuren." Ik kijk naar de blonde jongen die de autodeur open heeft gedaan. Ik zat weer teveel na te denken dat ik niet heb gehoord dat hij de deur open deed. Ik knik en haal even diep adem. Milo geeft me een bemoedigend glimlach terwijl ik uitstap. Hij is echt veel te lief.

Samen lopen we door de hoofdingang. Mijn hart gaat te keer en ik ben in staat om weg te rennen als dat zou moeten. We komen aan voor de lift en ik klik op het knopje. Terwijl we wachten kijk ik om me heen, maar m'n onderbuurman is nergens te bekennen. De lift deuren gaan stroef open en Milo en ik stappen in. Ik klik op het knopje met de 5 erop en kijk Milo daarna even aan. Hij staat dicht naast me tegen de muur van de lift te leunen. De deuren gaan dicht en langzaam komt de lift in beweging.

Als we op de vijfde verdieping zijn gaan de deuren weer open en stappen we uit. Ik loop voorop met Milo dicht achter me de gang op. Maar ik sta meteen stil als ik een figuur bij mijn voordeur zie staan. "Milo, nee." Zeg ik terwijl ik me omdraai. Ik probeer weg te lopen, maar Milo houd me tegen. "Hé, ik blijf bij je. Hij kan je niks doen." Ik haal diep adem en draai me dan weer om. Milo legt zijn arm om me heen en we lopen naar mijn deur. Mijn hart klopt snel en mijn ademhaling is onrustig. Nog een paar meter en dan zijn we bij mijn deur. Ik slik zodra ik m'n onderbuurman op zie staan. "Gewoon negeren." Zegt Milo terwijl hij een kusje op m'n hoofd drukt. Ik houd mijn adem in en pak de sleutel alvast uit m'n zak.

"Dus we zijn versterking gaan halen?" Hoor ik de man zeggen. Negeer hem, gewoon negeren, zeg ik tegen mezelf. Ik loop wat te kloten met de sleutel in het slot krijgen, maar uiteindelijk lukt het. "Zielig hoe zo'n kleine slet als jij met zo'n dikke gore papzak omgaat." En dat ik voor mij de druppel. Ik maak mezelf los van Milo en zet een stap in de richting van de buurman. Ik sla met alle kracht die ik nog heb in de man zijn gezicht, maar het lijkt hem niet veel te doen. Zijn hoofd draait alleen wat naar links, maar dat was het dan ook. Woedend maar lachend draait hij zijn hoofd terug. "Jij kleine, vieze-" Hij zet een stap naar me toe, maar voor hij iets kan doen trekt Milo me naar binnen en doet de deur achter me dicht. "Jezus Juul."

~~~