Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 18

Julie POV:

"Nee Noor, ik kan het niet. Sorry." Zeg ik tegen m'n telefoon. Ik sta voor de ingang van het appartement en Noor vertelt me dat ik naar binnen moet.

N: "Geeft niet schat. Luister, ik kan niet naar je toekomen nu, maar ik kan wel iemand regelen. Heb je nog voorkeur?"
J: "Milo."
N: "Is goed, ik zorgen dat hij jou kant op komt. Ga jij nu naar het parkje?"
J: "Ja."
N: "Het komt goed Juul, echt waar."

Ik geef geen antwoord en het is een tijdje stil. Rustig loop ik naar het parkje in de buurt.

N: "Ik ga zorgen dat Milo je kant op komt ja? Ik houd van je."
J: "Ik houd ook van je."

En na die woorden hangen we op. M'n oortjes vullen zich weer met muziek terwijl ik verder naar het parkje loop. Eenmaal aangekomen ga ik op een bankje zitten. Tranen komen nog steeds uit m'n ogen rollen. De mensen die langslopen kijken me raar aan, maar ik probeer ze te negeren. Na 5 minuten op het bankje gezeten te hebben komen de stemmen in m'n hoofd terug. Ze kijken je niet voor niets aan. Waarom blijf je janken aandachtshoer. En langzaam kom ik weer in een trance.

Milo POV:

Ik zit in de auto onderweg naar huis. Ik was nog langs een supermarkt geweest om iets te halen voor vanavond. Dat was overigens niet het beste idee, het stikte er van de fans. Maar goed, ik heb wat, zit in de auto en leef nog. Opeens wordt ik gebeld door Koen. Ik neem op via het schermpje in de auto.

K: "Miel je moet nu naar Rotterdam."
M: "Wat?"
K: "Er is iets gebeurd met Julie en Noor is bij mij en kan dus niet naar haar toe."
M: "Wacht, wat is er gebeurd?"
K: "Dat weet ik ook niet precies, maar als ze dat wil zal ze het je misschien vertellen. Waar ben je?"
M: "Snelweg."
K: "Pak de eerste afslag of het eerste tankstation en ga naar Rotterdam. Weet je waar je moet zijn?"
M: "Nee."
K: "*Geeft het adres*"
M: "Dank je, ik ga er meteen naartoe."
K: "Succes."
M: "Dank je."

En ik hang op. Ik pak, zoals Koen zei, het eerste tankstation en zet de route aan. Ik ben niet heel ver richting Utrecht gekomen dus is het iets langer dan een halfuurtje rijden. Ik rijd eigenlijk net iets te hard, maar dat doet er niet toe. Er is iets met Julie.

Na een halfuur kom in aan op het adres wat Koen me gaf. Het is een parkje. Snel parkeer ik m'n auto en loop op een snel tempo naar het parkje. Zodra ik het parkje inloop kijk ik om me heen voor Julie, maar zo snel zie ik haar niet. Ik besluit Koen te bellen en te vragen of hij weet waar ze is. Na net geen 2 keer overgaan neemt hij op. En ondertussen loop ik door het park heen opzoek naar Julie.

M: "Hee, weet je ook waar Julie precies is?"
K: "Ff vragen aan Noor, wacht."

Ik hoor zacht 2 stemmen tegen elkaar praten.

K: "Ze is het park uit en loopt nu ergens anders heen. Noor probeert haar te bellen, maar ze neemt niet op."
M: "Vertel waar ze is dan loop ik achter d'r aan."
K: "Ja is goed. Loop naar de uitgang van het park en ga dan rechtsaf."

Ik begin op een nog sneller tempo te lopen. Noor probeert Julie nog een paar keer te bellen, maar zonder resultaat. Ze blijft haar voicemail maar krijgen. Maar ze heeft wel de live locatie van Julie, waardoor Koen mij aanwijzingen kan geven hoe ik moet lopen. Ben ik al 5 of 20 minuten aan het lopen? Ik weet het niet, maar ondertussen begint het te schemeren.

K: "Miel, je moet doorlopen. Ze staat stil op een brug boven de snelweg."
M: "Waar moet ik heen?"
K: "Het pad volgen en aan het eind daarvan naar links. Daar begint de brug."

Ik begin te rennen. Zo snel als het kan ren ik, met Koen nog steeds aan de lijn, richting de brug. Ik zie het einde van het pad. Buiten adem sla ik links af. Al snel begint de brug en net iets voor het midden staat iemand. Een meisje met bruin krullend haar. Julie. Ik zeg Koen dat ik haar zie en loop rustig wat dichterbij, omdat ik geen idee heb wat ze van plan is. "Julie?" Vraag ik voorzichtig al ik binnen gehoorsafstand ben. Maar reageren doet ze niet. "Julie." Zeg ik nu wat harder terwijl ik nog steeds langzaam haar richting op loop. Maar nog steeds gebeurt er niks. Het enige geluid wat er te horen is komt van de auto's die onder ons voorbij rijden.

"Julie!" Roep ik. Maar nog steeds geeft ze geen kick. Ik sta op 2-3 meter afstand. Met m'n blik nog steeds op Julie pak ik m'n telefoon uit m'n broekzak. Ik houd hem tegen m'n oor en meteen hoor ik Koen praten.

M: "Ze is in trance."
K: "Wat?"
M: "Ze zit in een trance."
K: "Haal haar eruit dan!" "Natuurlijk niet sukkel, dat ik gevaarlijk!"

En er begint een gesprek aan de andere kant van de lijn. Ik hang op en stop m'n telefoon weer terug in m'n zak. En al die tijd zijn mijn ogen geen seconde van het prachtige meisje voor me geweest. Het meisje wat waarschijnlijk aan de meest erge dingen denkt op dit moment, zonder dat ze het zelf door heeft. Het meisje dat misschien wel een einde aan haar leven maakt als ik niet op tijd iets doe. Opeens dringt het tot me door. Ik moet nu iets doen.

~~~

Sorry mensen ik ga lekker op cliffhangers.

School is pas 3 dagen bezig en ik ben er nu al klaar mee. Wie heeft het verzonnen. Want dan zou ik maar oppassen want ik kom je zeker halen.

Kusjess xx