Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 30

Noor POV:

Ik wordt langzaam wakker van het licht. Ik wrijf in m'n ogen en kijk om me heen. Waar ben ik? Oja, ik heb samen met Koen op de bank geslapen. Ik ga recht op zitten en zie Koen met een lieve lach mijn kant op kijken. Automatisch krijg ik ook een lach op mijn gezicht. "Goedemorgen schoonheid." Zeg ik tegen hem. Hij lacht even kort en zegt. "Goedemorgen." We staan op en ruimen de dekens en kussen op. Ondertussen zijn de anderen ook binnen gedruppeld op Julie na. We zitten met z'n alle te eten. De gesprekken gaan over alles en elke paar minuten veranderd het wel weer. Als iedereen klaar is en bijna alles op is zetten Koen en ik de vaat achter.

"Ik ga even bij Juul kijken goed?" Vraag ik als alles in de vaatwasser staat. Er staat alleen nog een bord met wat pancakes voor Julie. "Ja is goed." Antwoord Koen en hij drukt nog een kusje op mijn voorhoofd. We hebben officieel nog niks, maar als het aan mij ligt zal dat niet lang meer duren. Ik loop langs de woonkamer naar boven. Ik klop op de deur maar krijg geen reactie. Stil doe ik de deur open en loop naar binnen. Ik zie haar vredig met haar rug naar de deur toe liggen. Die slaapt nog. Ze heeft sinds gister niks gegeten, dus ik besluit haar wakker te maken. Ik ga naast haar op het bed zitten. Ik lach even in mezelf, ze ligt er zo leuk bij onder de dekens. "Juul wordt je wakker?" Fluister ik. Er komt een beetje beweging in, maar wakker is iets anders, "Julie slaapkop." En na die woorden gaan haar ogen langzaam open. "Goedemorgen schat." Zeg ik met een lach op m'n gezicht.

Maar zodra haar armen boven de dekens komen verdwijnt die lach meteen. "Juul..." zeg ik fluisterend. Zelf heeft ze niks door tot ze me naar haar linker arm ziet kijken. Zelf kijkt ze ook en meteen zie ik de tranen in haar ogen komen. Snel houdt ze haar arm weer onder de dekens. "Juul waarom?" Vraag ik haar zacht en bezorgd. Ze schudt haar hoofd en er rollen wat tranen over haar wangen. Ik blijf haar vragend aankijken en na een tijdje haalt ze dan toch haar schouders op. "Het werd me gewoon te veel." Zegt ze door haar tranen heen. Ik knik en vraag voorzichtig. "Mag ik t zien?" Ze knikt en ik stroop voorzichtig haar mouwen op. Je ziet duidelijk de 5 sneetjes. "Mag ik Lieke vragen of ze het kan schoonmaken? Ik zou zelf niet weten hoe, sorry." Het enige wat ze doet is knikken. "Ik ben zo terug." Zeg ik terwijl ik opsta en naar beneden loop.

Julie POV:

Hoe kan ik toch zo fucking stom zijn. Waarom heb ik er geen seconde aan gedacht dat ik een grijs shirt aan had. Waarom overkomt alleen mij dit. Ik zit nog steeds huilend op bed al Noor weer binnenkomt. Achter haar lopen Lieke en Raoul de kamer binnen. Ik kijk Noor even vragend aan. Ze zou Lieke halen, wat doet Roel hier? Ik was niet van plan het iemand te vertellen, dat is nu al 3 keer mislukt. "Lieke vertelde me dat Raoul er meer van wist dus toen gingen we hem halen. Sorry." Antwoord Noor m'n vragende blik. Ik knik en er valt een stilte.

"Maar uh, moest ik de wonden nog schoonmaken?" Vraagt Raoul om de stilte te verbreken. Ze keken me allemaal vragend aan. Het liefst zou ik nee zeggen en ze allemaal weg sturen, maar dat was geen keuze. Noor zou er persoonlijk voor zorgen dat het gebeurd. Ik zucht maar knik dan toch. Woorden gebruiken zijn lastiger dan je denkt. Hij knikt en komt naar het bed toe. Ik kijk Noor even aan en ze geeft me een kort knikje. Ik ga ook op de rand van het bed zitten en Raoul komt naast me zitten. "Mag ik?" Hij kijkt me vragend aan en voor de zoveelste keer vandaag knik ik. Hij stroopt mijn mouw op en kijkt naar de sneetjes. Niet te lang. Al snel zegt hij. "Liek wil jij wat alcohol en watjes pakken?" Ze knikt en loopt de kamer uit.

Er valt even een kleine stilte. "Heb je het zelf nog schoongemaakt?" Vraagt Raoul dan. "Met water." Antwoord ik. Hij knikt en weer valt er een stilte die aanhoud tot Lieke weer de kamer binnenkomt. Ze geeft Raoul de spullen en hij maakt de wondjes schoon. Af en toe prikt de alcohol een beetje, maar ik bijt mezelf erdoorheen. Als Roel en Lieke weer weg zijn vraagt Noor. "Moet je wat eten?" "Geen honger dankje." "Het was geen vraag Juul, je moet wat eten." Ik zucht. "Prima, doe maar wat crackers ofzo." Ze knikt en loopt de kamer uit. Ik laat me weer in bed vallen en trek de dekens over me heen. En voor ik het weet val ik weer in slaap.

De rest van de dag gaat het ook zo. Even ben ik wakker en dan val ik niet veel later weer in slaap. Het nadenken, het huilen, alles kost zo veel energie. Heel de dag door blijft Noor eten brengen, maar eten doe ik niet. Waarom zou ik? Honger heb ik niet en ik lig toch heel de dag te slapen.'s Nachts voel ik Noor naast me in bed kruipen. Ik hoor haar nog wat mompelen wat op welterusten lijkt. Maar energie om te antwoorden heb ik niet. Ik hoor niet veel later haar adem zwaarder worden, die slaapt. En niet veel later val ik ook in slaap.

~~~

Ik weet niet wat ik van dit deel vindt. Beetje saai, maar goed.

Kusjess xx