Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 27

Julie POV:

Na 4 uur gevlogen te hebben is het vliegtuig weer veilig op de grond. Iedereen staat op en pakt zijn of haar spullen en verlaat het vliegtuig. Ik loop kletsend met Jamie door het smalle gangpad van het vliegtuig. Ook op het vliegveld gaat het gesprek gezellig door. We hebben geen idee waar de rest van de groep is, maar die komen we vanzelf weer tegen. We lopen de ruimte in waar we moeten wachten op de koffers. We besluiten de rest te zoeken. Doordat Koen en Noor druk bezig zijn met kloten en dus al snel aandacht trekken is het niet moeilijk. We sluiten ons weer aan bij de groep. Milo is opeens heel chagie. Heb ik wat verkeerd gedaan ofzo?

Als iedereen zijn koffer heeft lopen we naar buiten. Ik heb echt geprobeerd gezellig te doen tegen Milo, maar als hij zo chagrijnig is gaat het moeilijk. We lopen nu met z'n tweeën achter de rest aan. "Wat is er?" Vraag ik hem. Maar een antwoordt kan ik wel vergeten. "Waarom ben je zo chagie?" Vraag ik hem wat geïrriteerder. "Alsof jij dat niet weet." Zegt hij ongeïnteresseerd. "Wat zou ik moeten weten?" Vraag ik hem boos op een hardere toon. "DIT! WAT IS DIT?!" schreeuwt hij boos terwijl hij iets uit z'n zakt pakt. Ik val stil. "W-...wat?" Zeg ik zacht tegen mezelf.

Hij houdt een zwangerschapstest in zijn hand. Voorzichtig pak ik hem uit zijn handen en bekijk hem beter. Hij is positief. "Wat.. Waar heb je dit vandaan?" Vraag ik hem verward. Waarom zou ik hier vanaf moeten weten? "Uit je tas. En dat weet je zelf ook dondersgoed." Zegt hij nog steeds boos. Ik ben er helemaal klaar mee. Uit mijn tas?! Hoezo zou ik ervan af moeten weten?! "Ik heb dat ding nog nooit, maar dan ook echt nog nooit, gezien. Laat staan genomen!" Zeg ik even bood terug tegen Milo. "WAAROM ZIT DAT FUCKING DING DAN IN JE HANDTAS?! JE KON HET ME OOK GEWOON VERTELLEN!" Schreeuwt hij boos. Ik voel de tranen branden in m'n ogen. Waarom gelooft hij me niet gewoon? "HIJ IS NIET VAN MIJ!" "HOEZO ZIT HIJ DAN IN JE TAS JULIE?!" "IK WEET HET NIET MILO! IK WEET EVEN WEINIG OVER DAT DING ALS JIJ!" We kijken elkaar met woede in de ogen aan.

Ik voel een traan over m'n wang rollen en al snel volgen er meer. "Hé hé hé, wat is hier aan de hand?" Vraagt Raoul terwijl hij tussen ons komt. Als snel komt Noor naar mij toe. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze aan me terwijl Raoul samen met de andere jongen Milo op afstand brengt. Ik kan niet reageren, ik staar voor me uit. Even alles op een rijtje zetten. Na een tijdje houd ik m'n hand met de test erin naar voor. Noor kijkt me vragend aan en pakt hem uit m'n hand. "Juul, wat is dit?" Vraagt ze voorzichtig. Ik haal m'n schouders op. "Noor, hij is serieus niet van mij. Milo vond hem in m'n tas, maar hij is niet van mij." Zeg ik zacht zonder haar aan te kijken. "Geloof me.. alsjeblieft." Voorzichtig kijk ik haar aan en ze trekt me in een knuffel. "Ik geloof je schat." Fluistert ze in m'n oor.

Ik leg het verhaal ook aan de andere meiden uit. Uiteindelijk snappen ze ook allemaal dat hij niet van mij. "Maar luister al zal hij wel van jou zijn geweest, had ik je nog steeds volop gesteund. En ik denk de andere meiden ook." Zegt Lieke. Ik geef haar een glimlach. Ik krijg er een terug en we geven elkaar een knuffel. "Ik ga even bij de jongens kijken goed?" Vraagt ze als we loslaten. Ik knik en ik zie haar naar de jongens toe lopen.

Na een paar minuten komt ze weer terug. Ik kijk haar vragend aan. "Milo wil er niks van weten." Zegt Lieke. Ik zucht, waarom had ik ook hoop. "Maar de jongens willen wel naar het huisje. Dan kijken we daar wel verder. Is dat goed?" Gaat Lieke verder. Ik knik alleen maar. En zo zijn we even later met 2 auto's onderweg naar het vakantie huisje. Milo en ik allebei in een andere auto. Ik zit links op de achterbank en staar uit het raam.

Niemand gelooft je. Ze zeggen het alleen maar omdat ze medelijden met je hebben. "Juul?" Je kan jezelf beter vermoorden. "Julie." Doe het dan, niemand zal je missen. "Julie!" Ik schrik op uit m'n gedachten en kijk opzij waar het geluid vandaan komt. "We zijn er." Zegt Noor tegen me. Ik haal knikkend diep adem en stap de auto uit. Ik haal m'n koffer uit de achterbak terwijl Noor naast me ook haar koffer pakt. "Niet te veel in je hoofd blijven zitten. Het komt goed, echt waar." Zegt ze op een lieve toon. Ik geef haar een glim lach en ze kaatst er een terug.

"In welke kamer slaap ik?" Vraag ik als ik het huis binnen loop met Noor achter me aan. Het is een prachtig huis, met 5 slaapkamers. Drie beneden en twee boven. Maar 5 slaapkamers betekent dat de bedoeling is dat ik met Milo op een kamer moet. En alsof ze me gedachten leest zegt Noor. "Eigenlijk zou je met Milo op een kamer zijn gegaan, maar Koem gaat nu bij Milo dus wij slapen ook samen op een kamer." Opgelucht haal ik adem. "Waar slapen we?" Vraag ik haar. "Boven, alleen je moet wel weten dat Milo daar ook slaapt." Ik knik en loop achter haar aan naar boven. Ik allang blij dat ik niet bij Milo op de kamer moet, maar toch doet het ergens diep van binnen ook pijn.

~~~

Omg 1k reads op m'n andere boek Please Don't Forget Me! Omg thank youuu. Ik had echt nooit gedacht dat ik dat zou halen!

En op dit boek ook al over de 400 reads. Echt dank jullie wel!!

Kusjess xx