Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 28

Julie POV:

Ik zit beneden op de bank wat door insta te scrollen. Waar de rest is? Geen idee. "Juul, Juul, Juul!" Hoor ik opeens. Ik kijk op van m'n telefoon en zie Noor van de trap af sprinten. Ze gaat bijna op dr smoel waardoor ik haar uitlach. Ze laat zich daarna uitgeput naast me op de bank vallen. "Juul luister." Begint ze. "Ik luister." Zeg ik nog na lachend. "Ja oké. We hebben, althans de jongens hebben Milo zo ver gekregen dat je het hem kan uitleggen." Het is even stil en Noor kijkt me aan. Ondertussen is Koen de trap af gekomen en naast Noor gaan zitten. "Je doet het toch wel?" Vraagt hij. "Ja tuurlijk! Alleen straks verkloot ik het, dan is het-" "Juul kappen nou, je verkloot helemaal niks. Jij kan dit gewoon." Valt Noor me in de reden. "Ja sorry." Ze schudt haar hoofd. Ondertussen heeft Koen zijn arm om haar schouder gegooid. Echt cute die twee. "Hij zit boven op z'n kamer." Zegt Koen als het even stil is geweest. Ik knik en sta op om naar boven te lopen.

Eenmaal boven voor de deur van Milo komt het pas echt bij me binnen; ik heb 1 kans en alles kan mis gaan. Ik schud het van me af een haal diep adem voor ik aanklop. "Ja?" Hoor ik Milo achter de deur zeggen. Ik doe de deur open en loop zijn kamer binnen. De deur valt achter me dicht en Milo kijkt me aan. Hij ligt op z'n bed en draait z'n hoofd weer naar het plafond. "Milo..." zeg ik zacht. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Shit, hier had ik eerder over na moeten denken. "Zeg gewoon wat je wilt zeggen." Zegt hij geïrriteerd. "Milo, die fucking zwangerschapstest is niet van mij. Ik zou mijn god niet weten waar hij vandaan zou moeten komen." Begin ik. "Ja dat heb je al gezegd. Maar waarom zit die fucking test dan in jou fucking tas?!" Roept Milo boos. "Milo ik weet het niet oké! En als hij wel van mij zou zijn geweest, waarom zou ik het dan niet meteen hebben gedeeld?!" "VERTEL GEWOON HOE IK ZEKER WEET DAT DIE TEST NIET VAN JOU IS!" Schreeuwt hij.

Ik voel m'n ogen nat worden en er valt een stilte. Milo draait zijn hoofd met een boze vragende blik. Ik zoek naar woorden terwijl de tranen over m'n wangen rollen. Langzaam schud ik m'n hoofd als Milo zijn blik verandert. "Milo," Zeg ik fluisterend, maar hij schud boos zijn hoofd. "Ik wil het niet horen." Zegt hij boos terwijl hij opstaat. Hij loopt richting de deur en net voordat hij wegloopt zegt hij. "Ik dacht dat we allebei meer voor elkaar voelden Juul." En na die woorden laat hij me achter. Helemaal alleen, met tranen waar geen einde aan lijken te komen. Ik staar nog steeds naar de deur, die hij zojuist achter zich dicht trok. De woorden vullen mijn gedachten. Ik dacht dat we allebei meer voor elkaar voelden.

Zonder het te beseffen zal ik door m'n knieën en laat mezelf op de grond zakken. De vloer voelt koud aan onder mijn lichaam. De deur, waar ik al die tijd al naar staar, gaat open. Lieke en Noor komen binnen en lopen meteen naar me toe. Ze komen zonder wat te zeggen naast me zitten. Er valt ook niet veel te zeggen. De tranen stromen nog steeds als een waterval over mijn wangen.

Na een tijdje zijn mijn tranen op. Het liefst had ik nog even door gejankt, maar de tranen zijn op. Allemaal op. "Zullen we naar onze kamer?" Vraagt Noor lief. Ik knik kort en de meiden helpen me overeind. Zonde verder nog iets te zeggen brengen ze me naar de kamer en ik laat mezelf op bed vallen. "Wil je iets hebben? Een theetje ofzo?" Vraagt Lieke. Ik schud mijn hoofd. Woorden gebruiken kost teveel energie. Lieke knikt en verlaat de kamer. "Als je iets wil, app of bel me. Probeer anders te slapen." Zegt Noor bezorgd voor de deur uitloopt.

Zo lig ik alleen in de kamer. De zin blijft zich maar herhalen in mijn hoofd en rust heb ik niet. Hij zei het zelf. Ik dacht dat WE allebei meer voor elkaar voelden. Ik voelde en wilde ook meer. En alleen omdat hij me nu niet gelooft is het klaar. Er zal nooit een 'ons' meer komen. Hij zal me waarschijnlijk niet eens meer aankijken. En met al die gedachten val ik in een onrustige slaap. Zelfs daar blijven de woorden door mijn hoofd dreunen.

Ik wordt wakker na geslapen te hebben. Ik kijk naast me, maar geen Noor. De gordijnen zitten dicht, iemand anders heeft dat vast gedaan. Misschien Noor. Waar is ze eigenlijk? Ik kijk naast me in het bed, maar daar ligt ze niet. Ik zucht en kijk op de wekker op het nachtkastje. 02:17. Ik wrijf in m'n ogen en ga leunend tegen de muur zitten achter me zitten. Meteen springen mijn gedachten weer vol met vragen die ik zelf niet kan beantwoorden, maar ook met stemmen.

Ik loop naar de badkamer die aan de slaapkamer vast zit. Ik ga gewoon m'n gang op de wc terwijl mijn hoofd nog steeds vol zit met gedachten. Ik sta m'n handen te wassen als mijn ogen op iets vallen. Doe het. Je verdient het. Ik zet de kraan uit en uit automatisme pak ik het scheermesje op. Ik kan niet meer helder nadenken en voor ik het weet stroop ik mijn mouwen omhoog en haal ik het mesje langs mijn linker pols. 1, 2, 3 keer herhaal ik de beweging. Nooit eerder heb ik het gedaan. Maar het voelt goed. Even neemt de pijn alles over, de vermoeidheid, het verdriet en zelfs de gedachten stoppen even. Maar na elke snee duurt het geen 5 seconden of het komt weer terug. Ik maak nog 2 sneeën en dan laat ik me tegen de muur van de badkamer zakken.

~~~

Mensen mocht je jezelf pijn doen, op welke manier dan ook. Denk goed na en doe het niet. Ik weet dat het soms allemaal even zwaar is en dat je niet zomaar kan stoppen, maar iedereen heeft weleens een zware tijd. En voor iedereen is daar een andere oplossing voor. Maar jezelf pijn doen hoort daar niet bij. En bij sommige duurt het even voor ze die oplossing hebben gevonden, maar onthoudt dat aan elke tunnel een eind komt. Ook al moet je even zoeken.❤️‍🩹

Mocht je met iemand willen praten stuur me een berichtje. Ook al ken ik je niet ik zal naar je luisteren!♥️

Kusjess xx