Wraak met gevolgen // Milo fanfiction

Hoofdstuk 31

Julie POV:

De 2 dagen erna zij precies hetzelfde gegaan. Slapen, slapen en nog meer slapen. Heel de dag lag ik in bed. Ik kom er alleen uit als ik naar de wc moet. En als ik daarna weer in bed lig ben ik meestal wat sneetjes rijker. Ik voelde me extreem kut, heel de dag. Om de zoveel uur komt er iemand kijken hoe het gaat, meestal is dat Noor. Ze haalt het bord met eten weg en zet een nieuwe neer in de hoop dat ik opeens wel wat eet. Maar tevergeefs. Ik eet niet, niks. Helemaal niks. Het enige wat ik binnen krijg is water. Elke keer weer, als Noor de kamer binnen komt, geeft ze me een glas water. En ze laat me niet met rust voor het op is.

Het is donker buiten en Noor ligt naast me te slapen. Ik zit vol energie, maar tegelijk ben ik ook zo moe. Ik ben uitgeput van het constant naar mijn gedachten luisteren. Op een dag raak ik wel op zo'n 3 keer in een trance. Wat ik dan doe? Geen idee. Maar elke keer weer eindig ik huilend in bed met Noor naast me die me probeert te troosten. Het leven buiten de kamer gaat ook door. Overdag als ik wakker ben hoor ik lachende mensen in het zwembad in de tuin. Ook vertelde Noor me dat de jongens gewoon video's opnemen. En morgen gaan ze daarom met z'n alle de stad in.

Ik ga op de rand van het bed zitten en wacht tot de zwarte vlekken voor mijn ogen zijn verdwenen. Dan loop ik rustig naar het badkamertje toe. Ik ga op de wc zitten en zucht. Mijn gedachten dwalen weer eens af naar de zwangerschapstest. Wie heeft hem in mijn tas gestopt? En van wie is ie? En zo zijn er nog veel meer vragen, waar ik nooit antwoord op zal vinden of krijgen. Ik stroop mijn mouwen op en kijk naar mijn sneeën. Het zijn er ondertussen 18. Het zijn er niet genoeg. Jij bent niet genoeg. Ik doe mijn ogen dicht en haal diep adem. Nee. Nee, deze keer niet. Snel was ik mijn handen en loop rustig weer terug naar bed. "

"Juul?" Zegt Noor zacht als ik in bed kruip. "Mh?" Mompel ik terug. "Heb het weer gedaan?" Ik haar stem hoor ik een teleurstelling. Meteen krijg ik tranen in mijn ogen. Ik haat het als mensen teleurgesteld zijn door mij. Misschien vind ik dat wel het ergste op de wereld. "Nee." Antwoord ik Noor. Ze is even stil en zegt dan. "Ik ben trots op je Juul. En dat meen ik met heel mijn hart." Door die woorden verschijnt er voor het eerst in 3 dagen weer een glimlach op mijn gezicht. Uit trotsheid. Trotsheid omdat Noor trots is op mij. Niet veel later hoor ik Noor alweer zwaar ademen. En een kwartiertje later volg ik haar voorbeeld.

De volgende ochtend wordt ik wakker door gerommel in de kamer. Langzaam open ik mijn ogen en laat ze wennen aan het ligt. Zodra ze gewend zijn kijk ik waar het geluid vandaan komt. "Oh sorry Juul. Het was niet de bedoeling je wakker te maken, maar ik weet niet wat ik aan moet." Verontschuldig Noor zich die beseft dat ik wakker ben geworden door haar. "Maakt niet uit. Waarom zoveel stres dan?" "Ja ik kom ook in die video. Ik wil er wel een beetje leuk uitzien hè." Ik krijg een klein lachje op mijn gezicht. Ze rommelt nog wat in haar tas en kleed zich nog zo'n 5 keer om, maar uiteindelijk vraagt ze. "Is dit leuk Juul? Eerlijk zijn alsjeblieft." "Jij ziet er leuk uit in alles. Dit is echt leuk serieus." Ze glimlacht lief naar me en zegt. "Dankjewel schat, je bent een topper. Gaat het weer een beetje?" Ik haal mijn schouders op. "Wil je 1 ding voor me doen vandaag. Iets eten? Al is het een beetje yoghurt." Ik zucht maar knik dan toch. Noor kijkt me trots aan en zegt. "Dankjewel, en weet dat ik trots op je ben." Ik schenk haar nog een glimlach en daarna verlaat ze de kamer. En niet lang daarna val ik in slaap.

Later die ochtend word ik wakker. Ik ga recht op in bed zitten en wacht tot het zwart wegtrekt. Daarna sta ik op en loop ik naar de badkamer. Ik doe gewoon m'n ding als de woorden van Noor zich herhalen in mijn hoofd. "Wil je 1 ding voor me doen vandaag. Iets eten? Al is het een beetje yoghurt." Als ik m'n handen heb gewassen krijg ik het toch wel erg warm. Ik loop al 3 dagen in een joggingpak terwijl het 28 graden is. Als mijn handen droog zijn loop ik naar mijn koffer. Ik pak er een shirtje uit met lange mouwen en verwissel die met mijn trui. M'n joggingbroek laat ik wel gewoon aan. Weer herhalen de woorden van Noor zich. Ik leef al drie dagen op water. Ik haal diep adem en loop dan toch richting de deur. Ik houd mijn hand boven de deurklink. Ik fluister mezelf wat moed in en loop dan de gang op.

Ik loop rustig door de woonkamer heen richting de keuken. Het voelt goed om na 3 dagen weer wat anders te zien dan de kamer. Ik loop langzaam door om niet om te vallen. Je wordt er toch wel zwak als je te lang niet eet. "Julie.." hoor ik iemand opeens zacht achter me. Ik dacht dat ik alleen was en schrik me daarom dus een ongeluk. Ik draai me snel om. Te snel. Er komen gelijk zwarte vlekken voor mijn ogen en langzaam maar zeker verdwijnt mijn zicht. Ik voel mezelf nog op de grond vallen en net voordat ik helemaal niks meer zie vang ik een glimp op van zijn ogen.

~~~