საშინლად წვიმდა დღეს კარგ დროს კი ვტოვებდით თბილისს, თუმცა იმაში დარწმუნებული ვიყავი რომ იქ უარესი ამინდი დაგვხვდებოდა, წვიმა მიყვარს სიცივეც მაგრამ უკვე იმდენჯერ დამირეკა ლიკამ ხო თბილად ხარო აღარ შემიძლია უკვე. ვაჩე უკვე მეღადავებოდა. სხვათაშორის ელენემ არ იცის რომ ვაჩემ იცის, რატომღაც არ მითქვამს მისთვის მე თვითონაც არ ვიცი რატომ.
" ვაჩე გცემ ნუ დამცინი ვაა " წინა სავარძელზე წამომჯდარი ვეჩხუბებოდი. საჭესთან ლევანი იჯდა და სერიოზული სახით მართავდა მანქანას ეს ჩემზე უჟმურია მე ვარ ცუდად თუ ეს, უკან კიდე ვაჩე ლიკუნა და თორნიკე იჯდნენ. დანარჩენები სხვა მანქანაში, თორნიკე სხვათაშორის დღეს ვნახე პირველად და თურმე ლევანის ნათესავია.
" მაცადე ადამიანო კარგ ხასიათზე ვარ " გააპროტესტა და სიცილი აუვარდა რადგან ამჯერად დინმაც დამირეკა.
" ორივეს მოვკლავ მართლა ოღონდ. დასასვენებლად მივდივარ და იქ თუ ასე დამირეკეს ყოველ დღე თავს მოვიკლავ " ორივეს მივწერე რომ აღარ დაერეკათ თორე ტელეფონს საეროთ დავთიშავდი და დასვენება ეცალათ ჩემთვის. " მორჩა აღარ დარეკავენ "
" კიდე გირეკავენ? " ლიკუნა იყო თვალები აატრიალა უკვე ყველა შეღონდა მართლაც. ზარი შემოვიდა და იმიტომ მაგრამ ისინი არ იყვნენ.
" არაა უცხო ნომერია " ვინ უნდა ყოფილიყო ვერ ვხვდები ჩვენებიდან ყველას ნომერი ჩავიწერე.
' გისმენთ '
' გამარჯობა მია მე ვარ ილო '
' ვერ გიცანით ბოდიში '
' რა ვერ მიცანი ბავშვობის მეგობარს არ უნდა ივიწყებდე '
' ააა გამახსენდა საიდან გაგახსენდი ან ნომერი '
' ძლივს, რავიი, ხო გახსოვს საზღარ გარეთ ვიყავი ცოტა ხნის წინ ჩამოვედი და ელენეს მივწერე წეღან მას ველაპარაკებოდი და მომიყვა რაღაცეები მეთქი მიას ნომერი მომეთქო მასაც მოვიკითხავო აბა ისე შენ ვერსად გიპოვედა '
YOU ARE READING
ის რასაც ვერ შეცვლი
Romanceმე სიყვარულისთვის არ გავჩენილვარ, მე დავიბადე რომ შემიყვარდეს. მე არც ცხოვრებისთვის დავბადებულვარ, მე დავიბადე რათა მოვკვდე მე არც ბედნიერებისთვის არ გავჩენვილვარ, მე დავიბადე რომ ვიტანჯო
