ერთი კვირაა არავის ველაპარაკები, არც ჩემებს ვდგები მივდივარ ქიმიოზე და მოვდივარ ისევ სახლში და არც გავდივარ სახლიდან, თითქოს ყველაფერი ისეა როგორც ადრე გარდა იმისა რომ ახლა ყველასგან დისტანციას ვიჭერ და იზოლირებული ვარ, ელენემ რამდენჯერმე დამირეკა მაგრამ არ ვუპასუხე, უბრალოდ მივწერე რომ არ მინდოდა ლაპარაკი და იმის მერე აღარ დაურეკავს მაგრამ რამდენჯერმე გავიგე ლიკა როგორ ელაპარაკებოდა მას ჩემზე. არც ლევანთან მილაპარაკია არც მას დაურეკავს შეიძლება ელენე უთხრა მას და დანარჩენებსაც. ოპერაციაზე დავთანხმდი ოღონდ კურსის მერე გავიკეთებ თუ არაფერი გამოვიდა და არ მომაშორა კიბო ამ ქიმიო თერაპიამ მაშინ ოპერაციას გამიკეთებენ. არ ვიცი რა მჭირდა ძალიან არ მინდოდა ვინმეს ნახვა და ლაპარაკი ვიცოდი ავტირდებოდი, ვიცოდი მომიწევდა მეთქვა მათთვის ამ ოპერაციის შესახებ არც ლიკამ და დინმა არ იციან, დანიელს ვუთხარი არაფერი ეთქვა რადგან შეიძლება არც დამჭირვებოდა ამიტომ ახლა ეს ჩემს გარდა არავინ იცოდა. ვიცი მათ ცუდად ვექცევი ასე უბრალოდ შეიძლება მოვკვდე და იმიტომ. სხეული იმდენად დაღლილი მქონდა და სულიერადაც ისე მძიმედ ვიყავი ეგრევე როცა თერაპიიდან ვბრუნდებოდი საწოლზე ვწვებოდი და აღარც ვდგებოდი. ახლაც ვექცეოდი მათ ცუდად განსაკუთრებით კი სხვებს და ლევანს მათ ხო არაფერი იცოდნენ და გაუკვერვლობაში აღმოჩენილები ალბათ ვერც ხვდებოდნენ ასე რატომ ვიყავი.
ბოლომდე მე თითონაც არ ვიცი ასე რატომ ვიქცეოდი რაღაც მიზეზი არის კიდევ მაგრამ ვერ ვხვდები რა არის ეს შეიძლება გაგებაც კი არ მინდა.
* ლევანის თვალთახედვა *
" გამაგებინეთ რა ხდება ელენე შენ მაინც უკვე ერთი კვირა გავიდა " ბავშვებმა უკვე იცოდნენ ჩემზე და მიაზე რა მექნა იმდენად ვღელავდი მასზე არსად რომ არ ჩანდა ერთი დღე ავდექი და ამათ ვკითხე და თქმაც მომიწია ახლაც კიდე ვეკითხები.
YOU ARE READING
ის რასაც ვერ შეცვლი
Romanceმე სიყვარულისთვის არ გავჩენილვარ, მე დავიბადე რომ შემიყვარდეს. მე არც ცხოვრებისთვის დავბადებულვარ, მე დავიბადე რათა მოვკვდე მე არც ბედნიერებისთვის არ გავჩენვილვარ, მე დავიბადე რომ ვიტანჯო
