Reincarnated in that Story

31

Tulala habang nakatingin sa maluha-luhang mukha ni Mrs. Fortelia habang sinasambit niya ang mga katagang alam kong masasaktan ang totoong Yvonne.

'She's adopted,'

"I'm sorry anak, wala kaming lakas na sabihin sa'yo ang tunay na pagkatao mo, dahil takot kami, takot na takot," mahabang lintaya ng gitnang sa akin.

I just stood here, frozen while staring at her emotionless.

"Yes, takot na takot kayong malaman ng buong mundo dahil masisira ang reputasyon niyo 'diba?" Hades butt in.

Nakita ko namang umiling ang mama nila na tanda ng hindi pagsang-ayon sa mga salitang binitawan ng kaniyang pangalawang anak.

"Words Hades, you're hurting your mother," Rinig ko naman na wika ng kanilang ama.

Randam ko ang namumuong tensyon sa kwartong ito habang nanatili akong nakatingin sa ina ng pamilya.

I turn my head to the two brothers who are standing near me. They are looking at their mother with so much disappointment on their eyes.

'So, ngayon lang din nila nalaman,' I stated on my mind.

Dahil hindi sila aakto ng ganyan kung matagal na nila itong alam.

Right now, a lot of questions are swirling in my mind but my mouth remained shut. I just can't speak!

Para bang kapag may natutuklasan ako o sa sobrang pagkabigla, hindi kayang makapagsalita ng katawan na ito.

In the end, I force to talk. I need answers. Hindi pa nga ako nalilinawagan sa totoong pagkatao ni Sachi, dumagdag pa ang matagal nang sekreto ng pamilya tungkol din sa pagkatao ng katawan ko ngayon.

"H-how?" I stammered. Simple and one word question but with so much answer that they can give me.

I look at Mrs. Fortelia and to her husband.

Even though, this is not my real body, I feel her. Alam na alam ko 'yung sakit na isa kang ampon. Mas masakit pa nga ito, you grew up in a family that you thought was real but in the end, it was all a lie, your whole life was a lie.

Lumapit ulit sa akin ang ginang at sa pagkakataon na ito, lumuhod s'ya sa harapan ko. She hug my knees and keep murmuring the same word. 'sorry'.

Is a sorry will keep everything okay?

Malulunasan na ba nun ang sakit?

Suddenly, I feel a pang on my chest while looking down at her. Kasabay noon ang luha na kanina ko pa pinipigilang umalpas.

I was about to help her when someone suddenly grab my hand and hardly pulled it away from Mrs. Fortelia.

"What is this huh?" Marahas at baritonong boses ni Helix.

She helped her mom get up from kneeling down to me. Then I saw him gently wipe his mother's tear's while saying some sweet words to his mom.

Atleast he love his mom. Okay na 'yun.

Habang nakatingin ako sa interaksyon ng mag-ina, naramdaman ko naman ang pagtabi sakin ng dalawa at pinunasan nila ang mga luhang umagos sa aking mga pisngi.

They stand by my side, and hold my hand.

"Everything's gonna be alright, my Yves," Havoc said in a soft tone.

"We're here for you," Rinig ko ding usal ng nasa kabilang gilid ko.

Nang matapos na sila, marahas na humarap sa amin si Helix at tinignan kaming tatlo na nagbabanta ang mga tingin.