Motorcu Güzeli | Yarı Texting (DÜZENLENİYOR)

23.Bölüm; Yeni yaralar.

Acı bazen farklı gelir insana. Türlü türlü bahanelerin arkasına sığınsa da acıdır sonuçta.

Anne kelimesi, hissi, dokunuşuna o kadar uzaktım ki. Hiç bir duygu hissettirmiyordu.

Anne olmak nasıldı?

Böyle hep ayrımcılık yapmak ve çocuklarının suratına kusurlarını vurmak mıydı?

"O katil için babana vuramazsın Bora!" Annemin sesini duyar duymaz kafamı kaldırıp ona baktım hayal kırıklığı ile. Abimde dehşetle ona dönmüştü. Gerçi herkes duraklamıştı bu acı verici sözlerle.

"Dur artık o senin baban! Devin hiç doğmasaydı ailemiz bu hâle gelmezdi!" Annem bağırırken, Çakır abim atladı hemen.

"Ne ailesi lan?! Ne ailesinden bahsediyorsun sen! Siz kendinize anne ve baba diyor musunuz gerçekten? Anne ve baba olmayan kişiler aile kuramaz kafanıza sokun bunu! Devin küçük bir çocuktu lan! Onu terk eden sizdiniz! O bizim her şeyimiz olduğu için üçümüzü aynı anda terk ettiniz." Çakır abim sözlerini acımadan söyleyip annemin üstüne yürüdü.

"Çakır-" Annem konuşacakken abim tekrar konuştu. Annemin gözleri dolmuştu. Çakır abimi çok severdi bir zamanlar.

"Siz sormazsınız fakat ben söyleyeyim. Biz üçümüz büyürken kimse arkamızda durmadı. O terk ettiğiniz çocuklar değiliz artık. Siz olmadan da çok iyiyiz. Defolun gidin bu evden bir daha da karşımıza çıkmayın!" Çakır abimden bu sözleri duymak çok farklıydı.

Gözümde kalan yaşları silip Göktuğ'un kolları arasından çıktım. Göktuğ hâlâ yanımdaydı ama. Gözlerimi onun yüzüne çıkardım.

Kaşları çatık bir şekilde anneme bakıyordu. Kendi annesini hatırlıyordu biliyordum.

Onun annesi de onu terk edip başka bir yuva kurmuştu. Göktuğ'a canavar dahi demişti.

Gözlerimi Bora abime çevirdim. Ellerini üstüne sürdü iğrenç bir şeye dokunmuş gibi. Babam ise yerden kalktı ama burnu çok kanıyordu.

İçimden bir şeyler koptu.

Niye bunu yaptınız anne ve baba?

"Katil dediğin kız senden fazla annelik yaptı." Bora abimin dedikleri ile gülümsedim. Abilerim olduğu sürece kimse yıkamazdı beni.

"Bora-" Babam lafa atlarken Bora abim kesti lafını.

"Sana konuşma hakkı tanımadım. Baba kelimesine yakışacak son insan dahi değilsin sen." Bora abim çok kırgın ve sinirliydi. Sesi tamamen belli ediyordu.

"Evimizden çıkın, para mı istiyordunuz? Dilencilik yapın belki bulursunuz." Diyerek devam ediyordu laflarına. Annem ve babamın yüzü oldukça değişmişti. Bu laf onlara tanıdık gelmiş gibiydi.

"Ne oldu? Bir çocuğa bu lafları söylemek daha mı iyiydi sizin için?" Bora abim hiç acımıyordu. Anladığım kadarı ile abimlere söylemiştiler bu sözleri.

Annem benim gözlerime baktı. Sanki bir şeyler söylüyordu gözleri ile. Hayır yardım istemiyor, benden nefret ediyor gibi.

"Bakma lan kardeşime!" Çakır abimin gür sesi ile annem ve ben sıçramıştık. Gözlerini anında çekti ona söylendiğini anlamış gibi.

"Kardeşimin gözüne bakmaya bile layık değilsiniz siz." Diyerek annemin kolunu tuttu. Bora abim ise babamın kolunu tutmuştu. Evin kapısına doğru sürükleyip dışarı attılar onları. Kapıyı sertçe çarptılar.

Salona tekrar giren abilerime baktım. İkisi de bana bakıyordu gülümseyerek.

"İyi ki varsınız." Dedim mırıldanarak. İkisi arasına girip kollarımı sardım. İkisi de kocaman adam oldukları için zor olmuştu kollarımı sarmak. Onların da kolları bedenime sarıldığında en güvenilir kollarda ben vardım artık.