Mon Amour ❤️💍

deel 144

Pp Yasmine

"Waarom tf heb je haar laten gaan a Yasmine" begint Younes rustig. Ik vertel hem alles, van A tot Z. "Zeg wollah je ben zo dom dat je dr gelooft?" lacht hij fake. "Wie zegt dat ik der geloof? Ik wil gwn geen rwina meer en klaar" "Luister, volgende keer niet huilen als ze weer aan de deur staat ja? Ik heb je verwittigd. Niet naar me luisteren yek, isgoed" zegt hij. Hij pakt zijn sleutels en gaat naar de hal. "Waar denk je naar toe te gaan?" vraag ik. Hij negeert me. "Hallo???" Hij verlaat t huis en even later hoor ik hem de straat uitrijden. Wauw. Deze man is nog maar een dag geleden uit de cel en gedraagt zich nu als een stoere jongen? Feshkel. Hij weet niet waarmee hij te maken heeft, die klootzak. Mn moeder belt me. Ik neem op en doe alsof er niks aan de hand is. "Alles goed?" vraagt ze. "Goed hoor Alhamdulillah, met jullie?" "Hamdulillah benti. Ik wilde vragen of je nog gaat komen met Younes?" "Oh nee vandaag gaat niet meer lukken, uh, Younes voelt zich niet zo goed" lieg ik. "Oh meskin, net uit de cel en nu al ziek. Allah y chafik. Zal ik soep brengen voor hem?" "Nene yena shokrane, ik moet gaan ja, Amira is wakker" "Isgoed, geef Younes veel beterschap ja" zegt ze. "Okee shokrane" zeg ik en leg de telefoon neer. Ze moest eens weten waar die 'meskin' echt is. Het grappige is dat zelfs ik niet weet waar hij is. Ik loop naar boven en pak mijn 2 kleintjes uit bed. Ik geef ze beneden wat te eten en speel met ze.

Pp Younes

Ik ben kanker boos. Kanker kanker kanker boos gewoon. Mijn woede is niet eens te beschrijven. Yasmine is dom, wollahteh ze is ziek. Ewaja, ik ga Soumaya niet zoeken ofso. Wollahmeh ik geef dr mijn aandacht. Ik rijd weg, ver weg, zo ver als ik kan. Ik ben iedereen beu wollah. Die gevangenis heeft me echt niet goed gedaan. Dan Soumaya die mijn woede naar boven haalt, daarna mijn vrouw die niet naar me luistert. Ewa fuck hun. Ik weet dat ik spijt zal hebben van mijn uitspraak over Yasmine, maar voor nu fuck der wollah. Mijn kinderen zijn mijn leven, maar nu kan ik dit effe niet wollah. Zometeen reageer ik me wode af op hen.

Het is al 2u in de nacht. Ik ben nu al 7 uur weg. Yasmine belt me. Ik negeer het en maak een slaapplek in mn auto. Ik ga toch niet kunnen slapen, maarja.

Pp Yasmine

Het is 3u. 3 uur a3ibadallah en hij neemt nog steeds niet op. Waar tf hangt hij uit. Hij beseft echt niet dat hij vader is van 2 kinderen. Mij in de steek laten, tot daar en toe, maar je bloedeigen kinderen..? Ik snap dat hij boos is en dat die woede bij hem niet makkelijk te verwerken is, maar hij moet als vaderzijnde stoppen met dit kinderachtige gedoe! SubhanAllah, er is ons echt geen rust gegund. Ik hoop gewoon met heel mijn hart dat Soumaya ons nu voor echt met rust zal laten, maar eerlijk gezegd vertrouw ik er echt niet op. 

Het is de volgende dag. Ik heb elk uur voorbij zien passeren en bleef mijn telefoon checken of Younes iets gestuurd had, maar nowp. Zelfs een fucking berichtje is teveel gevraag voor hem. Ik krijg een berichtje van Wassim. 

W: En alles oke? Is hij wat gekalmeerd? Ik: Pff nee ik weet niet waar hij is, hij is al van gisteren gewoon weg en laat niks weten  W: Heh dats hyk raar?? Ik ga hem zoeken ja  Ik: Isgoed shokrane, laat weten als je iets hoort!

Ik stop mn telefoon weer weg en speel wat met mn kindjes. Na ongeveer een uurtje hoor ik mn telefoon afgaan. Younes, oefff eindelijk!! "Hallo?" zeg ik. "Goeiemiddag mevrouw, ik heb uw man zijn telefoon gevonden, het lag hier op straat. Je stond bij zn noodnummers" zegt een man. "Ohja hij was m kwijt, waar kan ik de telefoon ophalen?" vraag ik. "Ik stuur het adres via mijn nummer, zou je even je nummer luidop zeggen aub" Ik geef hem mn nummer en niet veel later krijg ik een adres doorgestuurd. Wtf dit is letterlijk aan de grens van Nederland, waar tf is hij geweest. Zou alles oke zijn met Younes? Pff, hij maakt me echt ongerust.

Nadat ik de kindjes bij mn moeder gezet heb, rijd ik achter Wassim. Hij komt mee om die telefoon op te pikken. Hij heeft zn rijbewijs kwijt dus rijd ikkk hehe. Hij stapt in en ik vertel hem alles van A tot Z. "Wejow, en dit allemaal nu. Hij is pas 2 dagen vrij. Wollah die Soumaya zorgt voor problemen man tfoe" zegt Wassim. Over een halfuurtje zijn we eindelijk aan het adres. We stappen uit en kloppen op de deur. Het is een grote villa tbarkAllah. Een, ik schat, Marokkaanse man doet open. "Aah, jullie komen voor die telefoon?" Ik knik. "Bedankt dat je hebt gebeld" zeg ik. "Is geen probleem. Dit is je man?" vraagt hij en kijkt naar Wassim. "Hij is mn schoonbroer, mijn man had wat te doen" verzin ik snel. "Hmm. Jouw blik he, die ken ik ergens van" zegt die man terwijl hij naar Wassim kijkt. "Kan niet broer, nog nooit deze buurt gezien haha" antwoordt Wassim. "Ben je niet Al(achternaam...)?" "Uh klopt hoezo?" "Younes, ken je die man?" vraagt die Marokkaan. Mijn hart klopt sneller en sneller. "Is een verre familie ja, maar amper contact. Mohim shokrane broer" zegt Wassim en we gaan voorzichtig de auto in terwijl de man ons blijft aankijken. "Als je Younes ziet doe hem de groeten, van Samir!" roept hij nog. Wollah dits eng. Ik rijd snel de straat uit en haal diep adem. "Sooow, dit voelde echt niet veilig" zeg ik in paniek. "Rustig, ik fix dit wel. Later leggen we je wel alles uit" zegt Wassim. "Oh dus jij weet meer?? Waarom heb je niks gezegd??" zeg ik boos. "Ewaja dat is mijn taak niet, Younes zal wel met je praten, meer kan ik niet doen wollah" Ik zucht. Van de ene probleem naar de andere. Ik snap niet van waar ik al mijn sabr haal. Dit is toch niet meer normaal??

Stemmm❤