මට ආයෙමත් ඇහැරුනේ අත්තම්මා ඇවිත් මගෙ ඔලුව අතගාන වෙලාවෙ.. මම ඇස් ලාවට ඇරලා එයා දිහා බලාගෙන හිටියා.. අත්තම්මා මගෙ ඔලුව අතගානවා.. සීයත් ඒ කිට්ටුවෙන්ම ඇවිත් මගෙ දිහා බලාගෙනම ඉන්නවා.. මට තීරණයක් ගව්න වෙනවා.. මට බැ හැමදාම අත්තම්මටයි සීයටයි බරක් වෙන්න.. මට දුකක් ඇති වුනත් මට ඕන නැහැ ඒක මේ අසරණ මිනිස්සු දෙන්නට පෙන්නන්න.. එයාලා මාව මෙච්චර කාලයක් හරි ආදරෙන් බලාගත්තා.. ඒත් මට බැරි වුනා එයාලව සතුටින් තියන්න.. මම එයාලා වෙනුවෙන් හරි බොරුවට හරි හිනාවෙලා ජීවත් වෙනවා.. මට කරන්න පුලුවන් ඒකම දේ ඒක..
" පුතූ... නැගිට්ටද පන.. අනේ රත්තරන් අත්තම්මා කෑම ගෙනිවා කාලා ඉන්නකො රත්තරනේ......"
" බ්..බැ.."
මම කෙදිරුවා.. මට දැං ලාවට කතා කරගන්න පුලුවන් වීගෙන එන්නෙ.. මට ඒ ගැන සතුටුයි.. මට දුක් වෙන්න හේතු දාහක් තිබුනත් මම කැමතියි ඒකට.. ඒක හරියට.. ඒක හරියට කිව්වොත් අත්තට ලැබුනා වගේ හැගීමක්..අත්තම්මා ඇස් වල කදුලු ආයෙම පුරවගත්තා..
" අනේ මගෙ රත්තරන් ආයෙමත් කතා කරන්න රත්තරනේ..මේ බලන්න ජේම්ස්.. අනේ මහත්තයා.."
"මේ කෑම ටික කාලම ඉන්න කියන්න රෝසි"
සීයා අත්තම්මට කතා කරලා එලියට ගියා.. ඒත් මට කෑම කන්න පිරියක් නැ. සුප් හැන්දක් අත්තම්මා පෙව්වත් මම ඒක ආයෙම එතන තිබුනු ටිශු එකකට දාලා කට පිහදගෙන ඇද ලග තිබුන ඩස්ට් බින් එකට දැම්මා.. ටිකකින් අත්තම්මයි සීයයි ගෙදර ගියේ යන්න බැහැ කිය කිය නයහෙන් අඩන ගමන්.. ෂනුත් අයියා එලියෙ ඉදලා ආයෙමත් මම ඉන්න හොස්පිටල් රූම් එකට ඇවිත් ඒක ටිකක් අස් කරන්න ගත්තා..ඒ එන්කම දොර ඇරගෙන ආවෙ සයාන්..
" අයියේ.. ආ මෙන්න ඇදුම් ටික මම ගෙනාවා.. ඊයෙ ඉදලම ඔහොමනේ.. ඔයා චේන්ජ් කරගන්න.
ආ අරුත්ශ අයියා කිව්වා කෝල් එක්ක ගන්න කියලා"
" හරි මල්ලි Thankyou so much"
ඒ කියන්නෙ ෂනුත් අයියයි සයානුයි ඊයෙ ඉදලම මෙතනද? මම විසා මගෙ වටේ ඉන්න හැමෝටම කරදරයි දෙවියනේ මට කාටවත් කරදර කරන්න ඕන නැහැ..ඒත් මං නිසා වෙන්නෙම හැමෝටම කරදර විතරයි..
