My Serendipity

18: What if?

Alessia’s pov:

We were silent the whole trip; I didn't even glance in her direction and kept my gaze seriously on the road.  I caught her looking over at me in my peripheral view a few times.

After I parked the car, I got out right away, intending to open the door for her, but I didn’t get the chance because she got out on her own. I walked straight ahead, passing by her, and as soon as I got inside the house, I headed straight toward the stairs.

Not wanting to talk to her, i feel like my body ran a hundred miles, i’m tired as fuck.

"Sia"

Huminto ako sa paglakad, hindi ako lumingon at hinintay lang ang sunod pa niyang sasabihin.

"It’s not what you think-"

Hindi niya na natapos ang sasabihin niya nang humarap ako sakanya at natawa mg pagak.

"I’m not thinking anything, can you please let me rest now?"

Nakita ko sa mga mata niya ang pagkabigla, she didn’t expect me to react like that. Am i too harsh? Did i said something wrong? I just wanted to rest already.

"It's not right to push someone, he was just trying to talk to me. You shouldn’t react that way." She said.

Parang biglang may kung ano sa loob ko ang sumabog, a pang of pain rush through my chest.

"Can’t you see? He was harassing you." I calmly explained.

I expect her to drop this topic already, but to my dismay, it’s not what i think will going to happen.

"He was just trying to talk to me! Violence is not always the answer, Sia!" Medyo malakas na ang boses niya ngayon, alam kong naffrustrate na siya.

Why is she over reacting? Tangina, ganoon na ba siya ka concerned sa lalaking ’yon?

Aba ayos.

I clenched my fist, hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong sabihin, gusto ko nalang magpahinga muna, dahil alam kong kapag nagpatuloy lamang ito ay baka magkasakitan lang kami. I’m afraid of what I might hear.

"Okay, i’m sorry." Paghingi ko ng tawad kahit labag sa loob ko, gusto ko nalang na tumigil kami sa pag aaway.

Hindi na siya nagsalita pa ulit kaya tumalikod na ako at dumiretso nalang sa dati kong kwarto, nandito pa rin naman ang mga gamit ko, pero doon na kasi kami sa master’s bedroom dalawa natutulog kaya tuwing kukuha nalang ng gamit okaya ay mag rereview ay dito ako tumatambay.

Nang matapos akong maligo ay ibinagsak ko ang katawan ko pahiga sa kama.

Ang daming tumatakbo sa isip ko, should i stop chasing the person who killed them? Hindi ko alam kung may hahanapin pa ako, wala akong kasiguraduhan kung mahahanap ko pa siya, masyadong magaling magtago ang taong iyon.

Mag focus nalang kaya ako sa pag-aaral ko? Maging kuntento nalang kaya ako sa kung anong meron sa akin ngayon?

Pero sa tuwing ganito ang iniisip ko ay parang may kung anong tumutusok sa dibdib ko, paano ko nalang sila mabibigyan ng hustisya?

Kung hindi sana makasarili ang mga hayop na iyon ay hindi sana ako nasa ganitong sitwasyon. Hindi ko ugaling gamitin sa ganitong paraan ang pangalan at pera ko, pero dahil sa hindi mamatay-matay na galit ay nagawa ko.

Napatulala nalang ako sa kawalan.

Mahal ko si Aia sa kung sino man siya, sigurado na ako sakanya, but everytime she’s near me, i can’t help but to remember... her, her smile, her warmth, her eyes, her love, everything about her.