නේත්‍රා 👁️ ( Slow Update )

~ 35 ~

" දෙයියනේ සුදූ..."

" ඇයි අම්මා...මොකද මේ කෑ ගහන්නෙ.."

හශේන් අයිය කොස්තව සුදන කරල තව මගෙ ඔලුවට ලව් බෝම්ගෙකුත් අතෑරල කුරුල්ල වගේ යන්න යද්දි මම එයා අන්තිමට කිව්ව දේ ගැන හිත හිත මනමාල හිනාවක් මූණෙ රදවන් අපෙ මිදුලට අඩිය තිබ්බ විතරයි.. ගේ ඇතුලෙ ඉදල අම්මා බෙරිහන් දීගෙන වැරැන්ඩ එකට ආපු හැටිය මම හොදටම බය උනා..

මොකද අම්මගෙ මූණ එහෙන් පිටින්ම අවුල් වෙලා.. මොනව උනත් නරක ආරන්චියක් වෙන්න ඕන තකහනියක් කියන්න මගෙ දිහාට දුවන් එන්නෙ..

" ජයේ බාප්ප නැති වෙලා..."

" හප්පට බොල මේ අපේ අත්තම්මගෙ නංගිගෙ මනුස්සය..."

" හ්ම්...පව් ඒ මනුස්සය කොච්චර හොදද අනිත් උන්ට වඩා... දැන් ඉතින් කෝල් කරලම කියපු එකේ හෙට උදේම අපි තුන් දෙනාට නුවර යන්න වෙයි..."

" ඈ...එතකොට අයියා.."

" එයා අද හවස යනවා ආයෙ කැම්පස් එකට.."

" මෙච්චර ඉක්මනට.."

" හ්ම්..ඔය එහෙන් එන්න කියල මැසේජ් එකක් දාල තියෙනවා කිව්වෙ...."

ජයේ බාප්පගෙ වියෝව ගැන දුකෙන් කතා කර කර හිටපු අම්මා එක පාරට අයිය ආයෙත් කැම්පස් එකට යන්න හදනවා කියල මූණත් එල්ලගෙන මට කියද්දි මටත් සුට්ටක් විතර අවුල් ගියා...අයිය වාත කේස් එකක් උනාට මොනව උනත් එයා නැතුව හෙන පාලුයි මේ ගෙදර හැමෝටම.. අනික අයිය නැතුව නුවර යන්න මම එච්චර කැමති නෑ..

මම විතරක් නෙමේ අම්මයි අප්පච්චිත් අකමැති වෙන්න හේතුව ඔය නුවර ඉන්න අපේ නෑදෑ උන් එක්ක මහ ලොකු බැදීමක් අපිට දන්න කාලෙ ඉදල තිබ්බෙ නැති හන්දා.. මොකද අම්මයි අප්පච්චි ගෙවල් වලට අකමැත්තෙන් කසාඳ බැන්දයින් පස්සෙ අත්තම්ම නැති වෙලානෙ එතනින් පස්සෙ දන් නැද්ද ඉතින් නෑයො එක්ක හිත හොද නෑ අපි.. උන් අපිව කොං කරලම දාපු නිසා වගේම අපි උන්නද මලාද කියලවත් බලපු නැති නිසා ඔය නුවර පැත්ත පලාතෙ පස් පාගන්න කිසිම දවසක අපි ගිහිල්ල නෑ..

හැබැයි අම්ම හැමදාම කියන්නෙ සීය හිටිය නම් මෙහෙම වෙන් නෑ කියල අපිට.. සීය ඉද්දි සක්කිලි නෑ පරපුර ඔහොම නටන් නෑ මොකද අම්මා කියන හැටියට සීය හෙන නපුරු චරිතයක්ලු.. අපේ අම්මගෙ පැත්තෙ හැමෝම සීයට බයයිලු ඒත් කරුමෙක තරම කොච්චර ද කියනව නම් සීයට බඩ වැල් වල පිළිකාවක් කියල දැනගෙන මාසයක්වත් ගිහින් නැතුව අත්තම්මවයි අපෙ අම්මවයි මේ ලෝකෙ තනි කරල යන්න ගිහින්..එදා ඉදන් මහ ගෙදර හිටපු අනිත් අහිකුණ්ඨිකයො ටික නටන්න ගත්තා මොකද ගෙදර පාලනය කරගෙන හිටපු චණ්ඩියා නැති උනානෙ..