Zawgyi
ဟိုတစ္ေယာက္ထြက္သြားမွ ျမန္းလည္း အျပင္ျပန္ထြက္ဖို့လုပ္ေတာ့သည္။တုတ္ကေလးတစ္စမ္းစမ္းနဲ့ျပန္ထြက္လာတာ ေြခလွမ္းနွစ္လွမ္းပဲေရြ့ရေသးသည္။
"အ!..."
လက္ေမာင္းမွာဆစ္ခနဲ နာက်င္သြားတာမို့တစ္ခ်က္ျငီးလိုက္မိသည္။နာတဲ့ေနရာကို စမ္းြကည့္လိုက္ေတာ့ လက္နွစ္ဆစ္ခန့္ရွိတဲ့ အပ္ကေလးက အသားထဲအနည္းငယ္နစ္ဝင္ ေန၏။ဦးေနွာက္ကို အျမန္အလုပ္ေပးကာ အလ်ွင္အျမန္ဆြဲနွုတ္လိုက္ေပမယ့္လည္း...
မ်က္ခြံေတြေလးက်လာကာ တစ္ခ်က္ယိုင္ခနဲြဖစ္သြားတာမို့ ေဘးကေဘစင္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ထားလိုက္ရသည္ ။ေခါင္းထဲလည္း မူးေနာက္လာကာ လူကအိပ္ခ်င္လာရသည္။ခ်က္ခ်င္းြကီး...
ငါအိပ္ေရးဝခဲ့ပါတယ္။ေစာေစာကေတာင္အေကာင္းြကီး ရန္ြဖစ္ေနေသးတာကို ။မဟုတ္မွ အပ္က အိပ္ေဆးသုတ္ထားတဲ့အပ္ြဖစ္မယ္။
ျမန္းသိသိခ်င္း အျပင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားဖို့လုပ္သည္။သို့ေသာ္ ေြခတစ္လွမ္း လွမ္းတိုင္းမွာ သတိေတြက်က်န္ခဲ့၏။ေြခေထာက္ေတြမသယ္နိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးေတြေလးလာကာ ေနရာမွာတင္ လဲက်သြားေတာ့သည္။
"တီ!!!!...သ်ွား...မင္းတို့ဘယ္မွာလဲ...သခင္ြကီးတို့ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။က်န္ခဲ့အုံးမလား တစ္ခါတည္းလိုက္မလား...လာေျပာအုံး..."
သ်ွားရဲ့ ဆက္သြယ္ကိရိယာထဲကေန ျမန္းအဖိုးရဲ့ကိုယ္ရံေတာ္က လွမ္းအသံေပးသည္။သ်ွားအေြခအေနကို တစ္ခ်က္ြကည့္ကာ ေဘးကေခတ္ကိုြကည့္ေတာ့လည္း...
"ျမန္းအထဲမွာ ဝမ္းနည္းေနတုန္းထင္တယ္။ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...ေခတ္"
"ဒါဆိုျပန္နွင့္ခိုင္းလိုက္ေလ သ်ွား..."
"အင္း...ငါသြားေျပာလိုက္မယ္။မင္းတစ္ေယာက္တည္းြဖစ္လား..."
"ြဖစ္တယ္...သြား..."
သ်ွားကိုယ္တိုင္ ျမန္းရဲ့အဖိုးကိုေလးစားသမွုနဲ့ သြားေျပာေတာ့ ခြင့္ျပုသည္။ေအးေဆးမွ ျပန္လာရန္နွင့္ ကားတစ္စီးထားခဲ့မယ္ြဖစ္ေြကာင္း ၊ေသခ်ာဂရုစိုက္ေပးဖို့မွာကာ မိသားစုလိုက္ျပန္သြားနွင့္ေတာ့သည္။ဖခင္ြဖစ္သူကသာ ကိုယ့္သားကိုယ္ ျပန္ပါလားမပါလားေတာင္ တစ္ခြန္းမေမး။ ဘယ္လိုေတာင္ မ်က္နွာလြွဲမွုြကီးလဲ...
YOU ARE READING
🍀Prince's Husband (or)ရွှေမျက်နှာတော် ညှိုးမှာစိုး🍀{Ongoing}
Romanceအချစ်တစ်ခုသာ လိုပါသည်...🍀 စိတ်ကူးယဉ်ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ပါရှင်။
