Cztery Żywioły

Epilog

Mijały lata, a świat, który Eryk i jego towarzysze uratowali, powoli zaczynał się zmieniać. Ziemia, która kiedyś była pełna zniszczeń, teraz rosła w siłę. Woda w rzekach była czystsza, powietrze pełne świeżości, a lasy znowu zaczęły tętnić życiem. Ludzie, którzy przez wieki żyli w strachu przed demonami i potęgą zła, teraz mogli oddychać pełną piersią, czując się bezpieczni w nowym, odrodzonym świecie.

Eryk, stojąc na wzgórzu, patrzył na horyzont, gdzie słońce wschodziło nad spokojnym morzem. To była nowa era. Era, którą stworzyli. Wiedział, że nie wszystko zostało jeszcze naprawione, ale z każdym dniem, z każdą decyzją, która zapadała, świat stawał się lepszy.

Lyra, z ziemią pod swoimi stopami, dbała o to, by nic, co zostało zbudowane, nie zostało zapomniane. Współpracowała z ludźmi, ucząc ich, jak żyć w harmonii z naturą, jak nie przekraczać granic, które mogłyby ponownie sprowadzić zło na ziemię. Z jej pomocą zaczęły powstawać nowe wioski, w których czterech żywiołów były czczone jako opiekunowie – nie w bojaźni, ale z szacunkiem.

Korr, mistrz ognia, podróżował wzdłuż królestw, pomagając wszystkim, którzy potrzebowali ochrony. Nie tylko walczył z potworami, ale również nauczał odwagi i wytrwałości. Jego obecność była nieoceniona w miejscach, gdzie nadal istniały ciemne zakamarki, z których demony mogłyby powrócić. W wielu oczach widział nadzieję, w innych – przeszłość, której już nie musieli się bać.

Maja, mistrzyni wody, zbudowała szkoły, w których uczyła młodsze pokolenia magii i tego, jak kontrolować moce, by nie wykorzystywać ich w niewłaściwy sposób. Jej praca, choć trudna, była także pełna pokoju. Prowadziła swoje nauki w zgodzie z naturą, pokazując, jak wykorzystywać wodę nie tylko do walki, ale także do uzdrawiania, pomagając w odbudowie zniszczonych wojen.

Eryk, chociaż nadal był młodym chłopcem w oczach wielu, zrozumiał, że jego misja była tylko częścią większej układanki. Uratowanie czterech żywiołów, pokonanie demonów, odzyskanie bogów – to wszystko miało znaczenie, ale nie to było celem samym w sobie. Celem było życie. Celem było stworzenie nowego świata, gdzie ludzie i potęgi natury mogłyby współistnieć, a nie walczyć.

„Każdy dzień to nowa szansa,” pomyślał, patrząc na swoją drużynę.

Ich podróż, choć zakończona, była jedynie początkiem nowego życia. Razem stworzyli coś, co przetrwało. Niezależnie od tego, co miało nadejść, Eryk wiedział, że nigdy nie będą sami. Bo w końcu to, co się liczyło, to nie to, co pokonali, ale to, co potrafili zbudować z tego, co ocalili.

A świat, który odbudowali, już nigdy nie będzie taki sam. To była ich zasługa. Zasługa nie tylko Eryka, ale i jego towarzyszy, którzy nie bali się stawić czoła ciemności, by wyjść na światło nowego dnia.