විෂ නියනඟලා 🔥 [ YIZHAN NONFICTION ] Ongoing story

24: නිල් ඇස් එක්ක ආදරෙන්...

ඇඟම වේදනායි.. ගිනි ගන්නවා වගේ දැනෙන්නේ.. ඇස් ඇර ගත්තෙත් බොහොම අමාරුවෙන්... ඇහැරිලා වටපිට බලද්දියි තේරුනේ මං උන්නේ අපි කතරගම උන්නු ගෙදර මයේ කාම්මරේ ඇඳ උඩ.. ඇඳ ලඟම  පුටුවක් තියාන ඉඳගෙන ඇඳට බරවෙලා නිදන් උන්නේ කිෂෝර් .. ඒ අස්සේ ඇඳේම මං එහා පැත්තේ මයේ අතේ ඇඟිල්ලකුත් ඒකායේ අතේ ඇඟිලි අස්සේ හිරකරගෙන නිදාන උන්නේ මයේ බෝධී.. බෝධීව දකිද්දි මයේ හිතම ඇවිලෙනවා... මයේ පැටියා යක්ෂයෙක්නේ දෙවියනේ.. මං බෙල්ල විතරක් බෝධී දිහාට හරවන් ඌ දිහා ඔහේ බලාන උන්නා.. චූටී ඇස් පියවිලා එක අතකින් මයේ ඇඟිල්ලක් තදට අල්ලන් අනිත් අතේ ඇඟිල්ලක් කටේ ඔබන් උර උර මයේ චූටී පැටියා නිදි..  අහිංසක පාටයි ඒකා.. චූටී සුදු කම්මුල් පිම්ඹිලා.. ඇඟිල්ල උරන නිසා තොල් අග්ගිස්සෙන් කෙලත් බේරෙනවා.. මට ඒ සුදු මූන හාදුවලින් පුරවන්ඩ හිතෙනවා.. මේ මයේ දරුවා.. ඒකා යක්ෂයෙක් නෙවේ.. ඒකා අහිංසක පැටියෙක්.. ඒකා කවදාවත් දරුනු යක්ෂයෙක් වෙන් නෑ... ඒ එක්කම මට සිහි උනේ ඔලු කට්ට පිපිරිලා මං ඉස්සරහාම බෝධීගේ සක්තියෙන් මැරිලා ගිය රෞද්‍ර වෘකයා... ඒ වේලාවේ බෝධිගේ ඇස් මට ආය සිහි වෙනවා.. ගිනිදැල් සමාන ඇස්..  ඒ වේලාවේ උන්නේ මේ ඉන්න බෝධී නෙවේ.. එකෙන්ම යක්ෂයෙක්.. කාටවත් පාලනය කරන්න බැරි යක්ෂාත්මයක් .. රුද්‍ර ව්‍යාඝ්‍ර යක්ෂාත්මේ ගැන මං කියවලා තියෙන්නෙත් වෙද ආතා ලඟ තියෙන පුස්කොල පොත්වලින් විතරයි.. විස්තර අහලා තිබ්බාට හැබැහින් දැක්කේ අද.. මීට අවුරුදු ගානනාවකට කලියෙන් රුද්‍ර ව්‍යාඝ්‍ර යක්ෂාත්මයක් ඉපදිලා ඒකා මහා විනාශයක් කරාලු.. ඒකාව පාලනය කරන්න කාටවත් බැරි උනාලූ.. අන්තිමේ බලවත් ආත්ම සියක් එක්කාසු වෙලා ජිවිත පුජාවෙන් යාගයක් කරලා යක්ෂාත්මේ පන පිටින් ගිනි තියලා අලු විසිරවලා දැම්මාලූ... එහෙව් මංගල්ලයක් මයේ බෝධීට උනොත්.... නෑ නෑ මයේ පැටියාව ගිනි තියන්න මොකෙක් හරි ආවොත් මං උන්ව ගිනි තියනවා.. බෝධී කීයටවත් දුෂ්ඨ ආත්මයක් වෙන් නෑ.. මං ඒකාව රකිනවා මුලු ලෝකෙන්ම හන්ගලා... මං බෝධිව පුහුණු කරනවා යක්ෂාත්මය පාලනය කරන්න.. ඒත් කෝ මට කාලය.. නැතිම දේ කාලය... තව මාස එකොලාහයි මට හතලිහ වෙන්න... මං කරන දෙයක් ඉක්මන් කරන්ඩ වෙනවා.. ඔව් මං ඉක්මණින් බෝධීව පුහුණු කරනවා... බෝධී කියන්නේ ඕනිම දෙයක් ඉක්මණින් ඉගෙන ගන්න පැටියෙක්.. මං බෝධිගේ අත එහාට කරලා ඇදේ ඉදගත්තා.. තුවාල ඇදුම් කනවා.. ඉන්න බෑ... බෝධීගේ සුවඳ වහන් කරලා බලය හන්ගන්ඩ මයේ සක්තිය සෑහෙන්ඩ වැය කරපු නිසා මයේ සුව වීමේ වේගය අඩාලයි.. වෙද ආතා තුවාලවල බෙහෙත් ගල්වලා කියන්න මට පේනවා.. ඒත් වේදනාවේ අඩුවක් නෑ... වේදනා විදලාම පුරුදු වෙලා දැන් මයේ ඇඟ.. ගෙවෙන හැම දවසේම මං උන්නේ කොහොමත් වේදනාවෙන් උනු කොට තුවාලේකට පුලුවන් ද මාව වට්ටන්න.. දැන් කීයට ඇද්ද වෙලාව.. මං ඇඳේ ඉදගෙනම ඇඳ ලඟ මේසේ උඩ තියෙන මයේ පෝන් එක අතට ගත්තා... ඒ එක්කම ඒකේ තිරේ පත්තු උනේ කෝල් එකක් කියන්න.. පෝන් එකේ සද්දේ නැති කරලා තිබ්බ නිසා තිරේ පත්තු වෙනවා විතරයි... සෙව් නොකරපු නම්බරයක්.. මං මොකුත්ම නොකර කෝල් එක ඉවර වෙනකන් බලාන උන්නා.. පාන්දර තුනයි.. අර නම්බර් එකෙන් කෝල් බර ගානක් ඇවිත්.. කෝල් දෙසිය අසූවක්.. කවුද මේ... හදිස්සියක් ද... ආයේත් ඒ නම්බර් එකෙන්ම කෝල් එකක් එද්දි මං ආන්සර් කරලා කනේ තියාගත්තා කවුරු උනත් හදිස්සියකට කතා කරනවාද නොදන්න නිසා...