FIRTINA

16 .Bölüm

***

Kalbimin sesini duyuyordum. Korku beni ele geçirirken kapım açıldı. Bir çift ayak gördüğümde ölümü hissettim.

**

Her şey zamana bağlıydı. Hayatın o an birinin seni hissetmesine, korkmasına, endişelenmesine bağlıydı. Kim bilebilirdi ki kapının ardında ki nefesin sahibini? Kimse bilemezdi. Ama Duman tam kapının ardındaydı. Elindeki silahı daha sıkı tutarken ölüm dolan gözlerinin soğukluğunu gönderdi Damla'ya. Damla titreyen eliyle duvardan destek alırken, sırtını iyice yaslamıştı. Gözyaşları yanağına süzülürken gözlerini sımsıkı kapadı. Dua etti o an. Hem de en derinden.

''Allah'ım yardım et. Ne olur... Bana bir tek sen yardım edersin Allah'ım. Ne olur o kâbusu bir daha yaşatma.''

Dua yerini buldu mu bilinmezdi. Ama endişelenen bir kalp vardı kapının diğer ardında. Çalan kapı Duman'ı telaşa düşürmüştü. Koşar adım balkona ilerlerken görünmemeyi diledi. Damla kapıyı duymuştu ama odadan dışarı adım atamıyordu. Korkuyla titrerken çalan kapıyla bu kez adım attı. Kapının kulpunu kavrayıp yavaşça açtı. Koridora baktığında kimseyi göremeyince koşarak kapıya ilerledi. Dürbünden aşkını görünce hızla kapıyı açıp Ufuk'un güvenli kollarına sarıldı.

''Ufuk, Ufuk korkuyorum. Çok korkuyorum. Artık kalamam burada. Kalamam...''

''Canım ne oldu?''

''Bir ses duydum. Evde biri vardı. Sen kapıyı çalınca koşarak gitti. Ama bence hala evde...''

Ufuk telaşla Damla'yı tutup ''Karşı dairenin kapısını çalıp polis çağır koş.'' Diye bağırdı. Damla'nın elinde ki sopayı alıp tek tek odalara bakmaya başladı. Damla karşı kapıyı hızla çalıp çıkan yaşlı adama ''Polis! Polis çağırın lütfen! Evime biri girdi.'' Diyebildi. Çok yaşlı olmayan adam polisi ararken Ufuk odaları gezmişti. Yerde gördüğü mermiyle de gelmeseydi ne olabileceğini çok net anlamıştı. Duman hızlı bir şekilde balkondan aşağı inip koşarak arabasına bindi. Gözleri telaşlı evin açılan ışığındayken ''Daha bitmedi Damla. Yaptığın her şeyin hesabını vereceksin.'' Dedi.

Polis gelince evde büyük soruşturma ve inceleme başlamıştı. Her şey bittiğinde Damla'nın tüm eşyaları alınıp Ufuk'un evine gelindi. Ufuk bavulları bir köşeye bırakırken endişeli gözleri Damla'daydı. Damla tüm umudunu kaybederek oturdu koltuğa.

Sonu yoktu. Ben ölecektim. Ufuk yapayalnız kalacaktı. Damla bu düşünceleri sonucu ağlamaya başladı. İki eliyle yüzünü kapadı. Ufuk yavaş adımlarıyla yürüdü Damla'ya. Sehpaya oturduğunda sevdiğinin tam karşısındaydı. Damla'nın bacaklarını kendi bacakları arasına hapsetmişti. Damla'nın ellerini yüzünden çekip yanağındaki damlalarını sildi.

''Ben yanındayım. Sakın korkma tamam mı?'' dediğinde Damla'nın korku dolu gözlerini okyanus gözlere çevrildi.

''Ben ölmekten değil seni bir daha görememekten korkuyorum. O sana zarar verirse ben ne yaparım?''

''Korkma zarar veremeyecek. Sana da bir şey yapamayacak. Bu dönem buradayız. Okul tatile girmesiyle Farabi yapacaksın. Notların yüksek İstanbul'da okuyabilirsin. Olmadı seni özel okula yazdıracağım. Okuluna deva edersin. Ama seni burada bırakmam.''

''İstanbul'a gidecek miyiz? Neden ki?''

''Bak orada benim imkânlarım daha yüksek. Seni her şekilde korurum. Zaten az önce birkaç adam aradım. Mardin'de ki aşiretten buraya gönderecekler. Gerekirse seni korumak için her şeyi yaparım. Ağa bile olurum.''

''Ne? Hayır, olma sakın. Lütfen. Öyle şeyler yapma.''

''Nasıl yapmayayım Damla? Adam apaçık seni tehdit ediyor. Eve mermi bırakmış. Ondan geçtim evine rahatlıkla girecek kadar tehlikeli bir adam o. Seni koruyamazsam ölürüm ben. Anlamıyor musun? Merak etme o adamları amcamın oğlu bana gönderiyor. O ağa şu an. Elinden gelen tüm yardımı edecek. Seni korumak için her şeyi yaparım.''