How i became a princess

Woorden

Ruben

Ik wist één ding zeker: ik begreep niets van meisjes. Ik  had de afgelopen dagen nagedacht. De waarheid was dat sinds ik haar voor de eerste keer zag, meegetrokken door de honden, zag ik al dat ze een bijzonder meisje voor me zou zijn. Misschien kwam dat omdat ze de honden van mijn tante uitliet of omdat ze niet zoals alle meisjes rond het skatepark rondhing om aandacht van jongens te krijgen. Ik had al honderd keer de honden uitgelaten maar nog nooit was het zo leuk geweest als met haar. Toen ze daarna vroeg of ik haar bijles fysica wou geven, was ik verkocht. Ze was dan misschien ingetogen en geen miss populair. Maar dat was ik ook niet. Hoofdzakelijk omdat mijn punten mij wel iets konden schelen, niet zoals die neanderthalers in mijn klas. Het betekende veel voor me. Met slechte punten zou ik nooit een studiebeurs kunnen krijgen, en dan zou ik nooit bio-ingenieur kunnen worden...

Ik had nog niet echt een relatie gehad met een meisje dus ik wist niet zo goed hoe ik haar niet weg zou jagen. Tijdens de lessen die ik haar gaf, begon ik haar meer en meer te waarderen. Ik snapte nu waarom ze niet zoals de andere was. Ze had me het verhaal van haar vader vertelt en hoe haar moeder en zij nu probeerde de eindjes aan elkaar te knopen. Ik vond haar verhaal enorm inspirerend en ik zou het zelf nooit die kracht en doorzettingsvermogen van haar kunnen opbrengen. De laatste week voor de examens leek ze voortdurend met haar gedachten ergens anders te zitten. Ik zou niet weten wat haar gedachten afleidde behalve het hart. Ze was waarschijnlijk verliefd geworden op een of andere jongen. Ik deed alsof ik niets merkte. Als ze me iets zou vertellen zou ze dat wel doen wanneer zij daar zin in had. De avond dat ze me kuste kwam totaal onverwacht. Ik was zo verbaasd dat zij dezelfde hartstocht voor me voelde als ik voor haar, dat ik niet wist wat te zeggen.

Ik had haar uitgenodigd omdat ik eindelijk wist hoe ik wat haar al zolang voelde, kon vertellen zonder af te gaan als een gieter. Nu stond het meisje van mijn dromen voor me en al de zinnen die ik zo zorgvuldig had voorbereid verdwenen opslag uit mijn hoofd. Ze was zo afstandelijk, alsof een deken van ijs over haar heen lag. De volgende seconde maakt haar humeur een honderdtachtig graden draai en barstte ze in tranen uit. Tranen die natte sporen op haar porseleinen wangen achterlieten en haar amberkleurige ogen deden opzwellen. Een steek van pijn raasde door mijn borstkas. Amber was zo sterk, ze had al zoveel tegenslag gekend en dat had haar allemaal niet tegen gehouden. Wanneer het leven haar liet vallen, stond ze elke keer weer op. Wat kon haar dan nu zo van streek maken? Daarbij kwam nog dat ik het liefst mijn armen rond haar sloot en haar zou willen troosten. Mijn handen jeukte om haar tranen af te vegen maar iets hield me tegen. In plaats daarvan concentreerde ik me op iets anders, haar schoenen zouden wel interessant zijn. Mijn ogen bleven hangen op haar handen die ze in vuisten naast haar lichaam had gebald. 

Ze had net nog zo slapjes geleken, nu waren al haar spieren gespannen. Ik zocht haar blik weer op. Bijtend op haar lip van frustratie keek ze me strak aan. De tranen waren gestopt maar de sporen waren achter gebleven. Ik moest nu iets gaan zeggen anders zou ze me zeker niet meer willen zien. Waarom verpestte ik dit?  Wat had ze ook al weer gezegd? Wat... Wat wil je dat ik zeg? Dat het een vergissing was omdat ik te veel had gedronken, of dat die avond de beste avond van mijn hele is?

"Ik weet het niet," stamelde ik verward. Want ik was helemaal in de war van haar humeurwisselingen 

"Natuurlijk, weet je dat niet! Ruben waarom heb je zelfs ge-sms't? Als je me wilde afwijzen had dat ook zonder een publieke vernedering gekund," riep ze, kokend van woede.

"Iedereen kijkt omdat jij hier een scène maakt," concludeerde ik nadat ik rondom me gekeken had.

"Dus nu ga me mij nog dingen verwijten? Weetje, dit was allemaal een vergissing! Ik had nooit moeten komen. Ik wil je nooit meer zien!"

Wat was er net allemaal gebeurd? Ik hield van haar, zij dan niet ook van mij? Ik wist het niet meer zeker en hoe ik me over Amber voelde, was al helemaal een raadsel. Wilde ik wel bij iemand zijn die zo onvoorspelbaar was. Misschien paste we dan toch niet bij elkaar? Blijkbaar stond ze op een reactie van mijn kant te wachten. Toen deze niet kwam, plantte ze zo hard ze kon haar hak in mijn voet.

"Eikel!" Riep ze voordat ze zich woest omdraaide en met grote passen weg stormde.

Pijn explodeerde in mijn voet. De pijn voorkwam dat ik iets kon terug roepen. Het deed ook iets anders, mijn hoofd was alleen nog maar op de signalen in mijn voet gefocust. Geen verwarrende gedachten, alleen de dingen die belangrijk zijn. Doorheen alles kon ik nog maar aan een ding denken: ik was stapel op Amber en ik kon haar niet zomaar weg laten lopen. Ik hinkte achter haar aan. Ze was al best ver naar de uitgang gekomen en als ik niet sneller zou hinkelen, zou ze nooit meer met me willen spreken. Ik hinkte alsof mijn leven er van af hing. Het maakte me niet uit of omstaanders me raar aan zouden kijken. Ik moest en zou bij haar raken.

Ik wist niet precies hoe lang het duurde voordat ik haar pols eindelijk te pakken kreeg, maar voor mij leek het een eeuwigheid. Mijn vingers klemde zo stevig om haar heen want ik zou haar niet los laten. Ik draaide haar om terwijl ik haar dichter naar me toe trok. In haar ogen was de verbazing in grote, duidelijk letters te lezen. 

"Amber, wacht. Ik kan dit niet laten gebeuren. Jij brengt mijn hoofd al maanden op hol en nu is dat niets anders. Ik had de liefste zinnen voorbereid maar één enkele blik in jou ogen, liet me alles vergeten." 

Ik twijfelde niet langer, ze was toch al boos op me. Ik overbrugde de enkele centimeters die ons nog vaan elkaar scheidde en zoende haar met alles dat ik in me had. Zij was het meisje van mijn dromen en ik zou haar niet verliezen. Haar handen ontsnapte uit mijn losse greep. Even was ik bang dat ze me zou wegduwen, mijn hart opnieuw zou breken en dan weer zou verdwijnen. Dat deed ze gelukkig niet. Ze legde haar handen rond mijn nek en speelde met de haren van mijn neklijn. De vreugde liet me glimlachen onder haar lippen. 

--------------------------------------

Lees alstublief zeker het volgende stukje. (Of niet, maar ik zou het fijn vinden als je het wel deed. 

Ik ben jullie heel erg dankbaar, voor alle stemmen en reactie, maar zeker ook omdat jullie dit verhaal nog steeds lezen. Ik weet ik updatet niet heel stipt of snel en daardoor ben ik al heel vaal lezers verloren. Wat ik niet zo erg vind omdat ik dit schrijf omdat ik het leuk vind, niet om zoveel duizend lezers of stemmen te hebben. Maar ik moet toegeven dat het een leuke bijkomstigheid is ;-).

Ik zal het volgende proberen kort te houden. Dit genre is echt volledig buiten mijn leesinteresse, wat niet betekent dat ik het niets vind. Ik hou van een uitdaging. Dus ik poste het eerste hoofdstuk . Ik had nooit verwacht dat het zo gelezen zou worden (in vergelijking met een ander boek dat ik toen in die tijd aan het schrijven was). Ik kreeg reacties en dat was ik helemaal niet gewoon. Ik was heel erg onzeker en ik denk dat ik nu meer zekerder ben en dat komt jullie mijn verhaal (dat totaal een nieuwe ervaring voor me was)  leuk vonden. Dit boek en zeker jullie steun heeft me enorm geholpen in de moeilijke tijd die ik doormaakte. Dingen gaan nu beter maar toch begin ik terug aan mezelf te twijfelen. Mijn ander verhaal ben ik trouwens ook gestopt omdat ik te weinig tijd had om de twee te schrijven.

Ik krijg geen reacties meer en ik weet hoe dikke nekkerig dat nu klinkt, maar ik hoop dat jullie het nu een beetje begrijpen. Ik dwing jullie zeker tot niets maar er een reactie doet mijn dag altijd goed. Al is het maar wat je die dag gegeten hebt, of je lievelingskleur, of (in dit geval) dat ik niet zo klef en zielig moet zijn, of je wat je van het hoofdstuk vind. 

Mijn lievelingskleur is trouwens groen.

X Jana